Een ongelofelijk verhaal, en het is nog niet afgelopen, verbazing

Mijn verhaal wat begint, en na 7 blogs eindigt, in het mooie Edinburgh is nog niet afgelopen, telkens komt er iets nieuws bij.
Als ik erover nadenk, is de kans dat ik Fiona ooit terug zou vinden, astronomisch klein, en toch is het gebeurd.
Evenzo de kans dat na een paar luttele uurtjes een hele diepe verliefdheid ontstond, nog veel kleiner.
Het had ook anders kunnen gaan, Fee en ik zouden na het ontbijt, ook in Princess street park hebben kunnen gaan wandelen, en daarna ieder onze eigen weg hebben kunnen gaan, ik had haar bedankt, en had haar verhaal gehoord, en onze wegen zouden zich scheiden.
Maar dat is niet gebeurd, een wandeling, en een hand die ik haar aanbood op een stuk waar losse gravell van de rotsen lag, en de verbinding werd tot stand gebracht, zonder dat we het zelf wisten, en zo begon onze weg samen.
en een paar uurtjes daarna zat ik in haar tuin, keek haar hoofd van opzij aan, en dacht "ik zou haar willen kussen"
Hoe kan dat, hoe kan ik dat voelen, totale verwarring, ik wist echt niet wat ik ermee aan moest, dacht alleen, dat kan toch helemaal niet, en zonder dat we het beseften kropen we langzaam in elkaars hart, raakten in elkaar verstrengeld.
De dag erna, verbijsterend, hoe kan ik nou zeggen, ik wil jou ook in mijn leven, kan me niet voorstellen, hoe het zonder jou is.
Dat was niet de reden die sprak, maar dit overheersende gevoel, van deel te zijn, van iets bijzonders.
En de donderdag erna, liepen we voor het eerst hand in hand, weer dat gevoel, hoe kan dat nou, hoe kan ik dat in godsnaam doen, we kennen elkaar amper.
Maar onze handen raken elkaar, en we worden opeens een, en we knuffelen elkaar, en ineens weten we het, we zijn voor elkaar bestemd.
Weer dat gevoel hoe kan dat nou, we kennen elkaar amper, is dit echt, of is het iets van het moment, moet ik het laten gebeuren, en ik weet dat ik voor een splitsing in mijn leven sta.
Draai ik me ervan weg, en negeer dit overweldigende gevoel omdat ik me onzeker voel, of volg ik mijn hart, mijn gevoel, en ik bedenk me ook, dat dit bijzonder is, dit heb ik nog nooit gevoeld, en ik zou de vrouw die tegenover me staat,nooit teleur willen stellen.
Doe ik dit omdat ik me verantwoordelijk voel, is het echt wat ik wil, en ik besluit mijn hart te volgen.
En als ik dan 's-avonds ineens onverwacht in haar bed lig, en ze komt erbij liggen, er is geen plan, we will not share our bodies, dat is het enige plan.
En dan kijk ik naast me, in haar ogen, en wil alleen maar bij haar zijn.
Ik zou het fijn vinden als je, je hoofd op mijn borst legt, ik heb behoefte aan nabijheid, meer niet.
En als totale vreemden lagen we in bed, en het voelt goed, we will not share our bodies, maar Fee voelt zich op haar plek, en zegt, ik vindt het heerlijk om in je armen te liggen, het voelt zo vertrouwd, ik voel geborgenheid, en ik voel hetzelfde, en zeg dat ook tegen haar.
En ineens kijken we in elkaars ogen, kussen elkaar, en vraag ik mezelf niet meer af, hoe kan dat nou, ik weet dat ik van haar houd, er is iets gebeurd, ik weet niet wat, maar we liggen verstrengeld in elkaar, tot het tijd is om op te staan, en afscheid te nemen.
En alles wat ik voel, voelt Fee net zo, alsof we spiegels zijn, naadloos in elkaar overgaan.
En we nemen afscheid vlak voor ik in de bus stap nog een kus, en ik ben onderweg naar huis, verbijsterd, over alles wat ik voel, dat ik op geen enkele manier begrijpen kan.
En ineens voel ik me half, alsof Fee, me heel gemaakt heeft, geluksgevoel maar dan alleen.

En even later willen we gewoon niet langer zonder elkaar zijn, en reis ik weer naar Edinburgh, Fee staat te wachten, en begint te stralen als ze me ziet, en ik denk dat ik ook heel erg terug begin te stralen, alsof we alleen met zijn tweëen zijn, en de rest er even niet is.
Ik zou me kunnen afvragen, waar ben ik mee bezig, maar dat doe ik niet, want alles wat er gebeurt, is niet te beredeneren, ik volg mijn hart, mijn gevoel.
We are not sharing our bodies, dat is nog steeds het plan, we moeten elkaar eerst beter leren kennen.
En we kijken in elkaars ogen, kussen, en laten het gebeuren, het plan is naar de achtergrond verdwenen, niet bewust, maar we willen het niet krampachtig tegenhouden, dat gaat ook niet.
En weer ervaren we beide gevoelens, die we in ons hele leven nog nooit meegemaakt hebben.
We gaan wandelen, en automatisch zoeken onze handen elkaar, worden een, ik ben weer heel, mag eindelijk de man zijn, die ik al die tijd zo graag heb willen zijn, maar niet mocht, ik voel me zo gelukkig.

En dit is hoe de eerste 7 blogs verder gegaan zijn, astronomisch kleine kansen, en toch is het waar gebeurd.
En met de kerstdagen zijn we weer bij elkaar, en Fee belt met haar vrienden, die allemaal het verhaal een klein beetje kennen, en allemaal benieuwd zijn wie die man dan is, die Fee's hart gekregen heeft.
Nadat we de kerstdagen bij kathleen en haar nieuwe (ex) man hebben doorgebracht, gaan we naar een oom van Fee, die de 90 al gepasseerd is, en een kwakkelende gezondheid heeft, maar persé die man wil ontmoeten waar ze helemaal vol van is, voor hij dood gaat, en ik vindt dat een eer.
Zeker gaan we ook naar Musselburgh, de oude buren van haar ouders opzoeken, die haar beschouwen als de dochter, die ze nooit gehad hebben, ook de 80 ruim gepasseerd, en ik wil persé haar oom, en dat echtpaar opzoeken, ik vindt het belangrijk dat ze met eigen ogen kunnen zien wie wij samen zijn.
En ze sprak met haar vriendin Harriet, die net haar buurvrouw Jenny op bezoek had gehad, die haar een bijzonder verhaal vertelde.
Jenny heeft een hard leven gehad, en is daardoor soms een beetje depressief, maar ze had op Facebook een verhaal gelezen, dat ze zo mooi vond, dat ze het opgeslagen heeft, en regelmatig las omdat ze het zo'n opbeurend (uplifting) verhaal vond, zo mooi en ontroerend, het gaf haar een fijn gevoel.
Dus Harriet vroeg of ze het verhaal mocht lezen, het ging over iemand die zijn vrouw beloofd had, na haar overlijden, alle plaatsen in Edinburgh te bezoeken, waar ze samen herinneringen aan hadden, en dankbaar en gelukkig te zijn, en op iedere plaats afscheid van zijn vrouw te nemen, en op de 2e dag op St Cuthberts Kirkyard, een dame had ontmoet met de naam Fiona, die hem een knuffel had gegeven, en die zei, may the wind be always at your back.
Woorden die hij later in St Giles hoorde, en die ervoor zorgden dat hij zijn vrouw kon loslaten en in Edinburgh achterlaten, en die op zoek was naar die Fiona, maar ze niet kon vinden.

That's Fee riep Harriet, en Jenny zei Fee Cunn......... (Fee heeft me gevraagd haar naam niet op internet te zetten)
YES Fee Cunn.......

Ik weet wie dat verhaal geschreven heeft, want het is mijn verhaal en zoektocht dat ik ooit op facebook geschreven heb.
Astronomisch klein, de kans dat ik Fee vond, Astronomisch klein de kans dat we verliefd zouden worden, Astronomisch klein, de kans dat een vriendin van Fee haar buurvrouw precies dat verhaal hoorde vertellen, en dat Jenny, zo blij werd van dat verhaal, want het was zo'n mooi verhaal.
Wat er ook gebeurt, we gaan ook bij Jenny langs, zodat ik ze een hartgemeende knuffel kan geven, en een mooie bos rozen, dat heb ik Fee al gezegd, de zoenen blijven voor Fee.
Maar hoe bijzonder is dit, dit zou je nooit in een boek lezen, en zelfs voor een film is het wel heel vergezocht, Astronomisch klein, en toch gebeurt het.
Ik kijk er zo naar uit Jenny die knuffel te geven, en de bloemen, zodat haar mooie verhaal ook een persoonlijk happy end heeft