Het vinden van mijn weg

Er staan zoveel veranderingen aan te komen, en ze gaan snel, sneller als ik op dit moment denk.
Nu zit ik tussen oud en nieuw in, en probeer een beetje wegwijs te worden uit alles.
Verhuizen naar Schotland, geen idee hoe dat in zijn werk gaat, Fee zal daar makkelijk uitkomen denk ik.
Ik weet dat zaken als AOW en pensioen niet veranderen, tenzij de Nederlandse overheid vindt dat het leven daar goedkoper is, en ik dus minder AOW ontvang.
Daar moet ik dus achteraan.
Ziektekosten verzekering, ook weer zoiets, moet ik ook uitzoeken.
Begrafenisverzekering, heb ik al uitgezocht, in het kort komt het erop neer dat alles gebasseerd is op een, in mijn geval, crematie in Nederland, en de nabestaanden moeten dan de kosten voor het transport ophoesten.
Het in Schotland laten uitvoeren kan ook, maar dan komen er een schamele €4200 vrij voor de uitvaartondernemers in Schotland, en ook daar zal dus wel flink bijbetaald moeten worden.

Dat zijn de praktische zaken, en misschien hoef ik er nog niet aan te denken maar alles gaat in een sneltreinvaart.
Fee en ik spreken elkaar bijna dagelijks, afhankelijk hoe druk ze het heeft met haar werk, en eigenlijk is ze er wel klaar mee, en gaat proberen de verkoop te vervroegen, maar dat heeft niet te maken met het feit dat ik op haar pad gekomen ben, maar het aantal uren dat ze er in moet steken, is haar gewoon teveel.
Ze begint wat later om de files te ontwijken, maar is vaak pas rond 9 uur lokale tijd, of later, pas thuis.
Op dit moment is het veel te druk, maar als het goed is, is de drukte achter de rug, tegen de tijd dat ik arriveer, en dan wil ze eigenlijk gewoon tijd voor ons twee, zeker zijn er een aantal mensen die we samen gaan bezoeken, maar voor de rest hebben we de tijd aan onszelf.
En het zal toch ook een soort van test zijn, hoe goed we samen gaan, maar ik maak me er niet druk om, ze krijgt me zoals ik ben, het heeft geen zin, om me anders voor te doen. Veel mensen hier hebben een aardig idee van hoe ik in elkaar steek.
19 December levert de buurman me af op Weeze Airport, ik heb er al over nagedacht, maar aangezien ik geen terugkomdatum weet kan ik moeilijk mijn auto 1 maand laten staan, dat loopt ook in de papieren. Poes gaat gedurende die tijd naar een kattenhotel van een goede kennis, de buren hebben aangeboden haar te verzorgen, maar dan zit ze een maand lang in haar eentje, en dat wil ik ze niet aandoen.
Poes gaat straks mee naar Schotland, en dat is lastig, want het is niet mijn kat, hij is gechipt, maar talloze pogingen de eigenaar te contacteren  zijn mislukt. Ze leefde op straat, en ik kan het niet over mijn hart verkrijgen ze op straat te zetten, ze is al bijna 3 jaar bij ons, de kinderen hebben geen plaats, en een ander baasje zoeken zou ook kunnen, maar ze staat al bij het raam te wachten als ik thuiskom, draait dehele dag mauwend rondjes om me heen, en wil op schoot, 's-avonds ligt ze op de plaats waar Margreets kussen lag, om me 's-morgens wakker te mauwen, en om te kroelen, waarna ze tegen me aan gaat liggen.
Dat laat je toch niet in de steek.

En naast dat alles, heb ik echt het gevoel dat ik afscheid moet gaan nemen van het huis waar ik dan 35 jaar gewoond heb, ik zie veel spullen die waardevol voor me zijn, maar neem er afscheid van, net alsof ik mijn geschiedenis niet mee wil nemen.
Wat er is, zit in mijn hart, en ik heb veel foto's en wat filmpjes, ook van mijn huis en omgeving.
De kast op de foto gaat me aan het hart, want die heb ik zelf ontworpen, zelf gebouwd, ik heb hem gemaakt voordat Bob het levenslicht aanschouwde, speciaal voor hem.
Straks heb ik de foto en van sommige kamers heb ik een filmpje gemaakt.
En nu komen ineens de momenten dat ik Margreet mis, ik zou zo graag even met ze praten, om te laten weten dat het goed met me gaat, dat ik ze niet vergeet, maar een hele nieuwe start ga maken.
En dat is moeilijk, want dat kan niet, en daardoor gaan mijn gedachten een beetje in cirkeltjes, ik zoek het oude vertrouwde, en probeer het vast te houden, zodat ik er nog iets van heb.
Ik zou zo graag nog even een momentje met ze hebben, om te zeggen dat ik het er moeilijk mee heb, zou graag willen dat ze me uitzwaait, als ik voor het laatst de deur achter me dicht trek, want het is nogal wat, wat er nu allemaal in mijn leven gebeurt, en ik heb het er echt moeilijk mee, maar zal het alleen moeten doen, het is echt mijn weg aan het worden, een totaal nieuwe weg.
Dat is, wat ik diep in mijn hart wilde, weg uit deze omgeving, weg uit alle herinneringen waar ik dagelijks in rondwaar, en die me de lust ontnemen, om iets te doen, want waar ik ook heenga, ik keer altijd terug in de herinneringen, lig in een bed dat half beslapen is te kijken naar een lege helft, en zou ook daar zo graag even met ze praten, maar op dit punt voel ik het verlies keihard.
De dingen die ik zou willen kunnen niet meer, en dat doet ineens heel erg zeer.

dat laat ik allemaal achter me, de nieuwe start betekent het oude vertrouwde loslaten, en 35 jaar achter me laten, het doet zeer, en voelt tegelijkertijd ook goed.
Een ander land, ander huis, andere taal, weer samen gaan wonen met iemand, iets wat ik eigenlijk helemaal nooit meer wilde, dat was voor mij een vaststaand feit, tot ik Fiona tegenkwam, en alles ineens anders werd.
Voor Fee is het net zo'n grote stap, haar laatste relatie was meer dan 10 jaar geleden, een man met losse handjes, die ze er dan na de eerste keer gelijk uitgeschopt heeft, zij wilde geen relatie meer, had haar leven, haar vrienden en haar werk, en dat was genoeg voor haar.
Geen tekort aan mannen die belangstelling voor haar hadden, maar ze wilde niet meer, in haar kamer en slaapkamer staan oude familieportretten, een mooie vrouw met lange rode haren tot op haar rug, die vanzelf in pijpekrullen vielen.
Maar toen ze het vak van advocate ging uitoefenen, zei haar grootmoeder, dat dat niet kon, met zulk haar, dus heeft ze ze afgeknipt, en glad geborsteld, iedere dag opnieuw.
Maar als ze haar bedrijf verkocht heeft, is ze vastbesloten haar haar weer te laten groeien, en komen de pijpekrullen weer terug.
Dat zag ik nu al toen ik naast haar lag, heerlijk om met mijn gezicht doorheen te woelen.
Ze zei vandaag, ik zou graag met mijn hoofd op je borst, in je armen in slaap wllen vallen, Ik denk dat dat er zeker van gaat komen.
Als ik nadenk over wat er tot nu toe gebeurd is, is het gewoon, ongewoon.
We lagen voor het eerst bij elkaar in bed, en ik vroeg haar of ze met haar hoofd op mijn borst wilde liggen, omdat ik dat fijn zou vinden, echt niet met bijbedoelingen.
Op dat moment had Fee ook kunnen denken, wat gebeurt me nu, maar ze zei, het voelde goed, en vertrouwd.
In het verleden zou ik zoiets nooit van zijn leven gevraagd hebben, hield vrouwen bewust op afstand, als er bepaalde vriendinnen van Margreet op bezoek kwamen, bleef ik heel even voor mijn fatsoen, en ging dan weg, ik vond het heel ongemakkelijk als ze duidelijk op mij gericht waren.

En dan kom ik Fee tegen, en gebeurt alles vanzelf.
Dat ik Fee aan de telefoon heb gekregen toen ik ze voor het eerst belde was ook al een klein wonder, want normaal neem Rona, haar secretaresse de telefoon altijd op, maar die moest die dag plotseling eerder weg, en daarom heb ik Fee aan de lijn gekregen.

Langzaam aan begin ik te denken, kom ik nog wel terug, voor Fee is het geen probleem, als ik blijf, maar er moeten nog veel zaken geregeld worden.