In de schaduw van je leven

In de schaduw van je leven, liet jij los, terwijl ik je vasthield.
Hield ik vast, aan wat ik had, wat ik had gekend.
Liet ik het leven los, wat ooit samen met het mijne was.
Liet ik jou verder leven, in mijn hart, was de scheiding definitief.
niks zou jou meer terugbrengen, er was geen samen meer, het werd alleen.
Geen teken van boven, geen signaal, het spirituele waar jij in geloofde werkte voor mij niet.
En ik moest verder, met de schaduw van jouw leven, die over mij hing, die ik los wilde laten, om verder te kunnen.
We waren verweven, maar langzaam ontrafelden we.
Nu zijn we ontrafeld, en ga ik verder op mijn weg, maar niet zonder achterom te kijken, en sommige dingen die ik zie doen zeer, en ik probeer het mooie te zien dat we hadden.
Maar soms overheerst het verdriet even, en toch ga ik verder.
Nu treed ik uit de schaduw, terug in het licht, wat ineens in mijn leven is gaan schijnen.
verblindend, en onontkoombaar, en het lokt me naar een nieuwe toekomst.
Een toekomst waarin er voor jou geen plaats meer is, je blijft bestaan in mijn herinneringen, in dat plekje in mijn hart, wat er altijd voor je is geweest, maar ik weet dat ik het steeds minder zal bezoeken, want ik moet vooruit.
Ik weet dat het nooit weg zal zijn, ik kan er ieder moment even terugkeren, maar weet ook dat het laatste wat ik zal zien, jouw afscheid is, daarna is er niks meer.
Nu maak ik nieuwe herinneringen, luister ik de muziek, die ons ooit samen ontroerde, waarbij we samen waren.
Ik zie een veranderde kamer, en herinner me dat moment dat we voor het laatst keken, en luisterden, zie de films en series, die we samen deelden, en beleef ze nog een keer.
En ik weet dat dit moment mijn herinnering in de toekomst zal worden, als ik de muziek weer hoor, de films weer zie, denk ik aan dit moment alleen, en bezig afscheid te nemen, mijn nieuwe herinneringen in me opnemend, waarin jij er al niet meer bent.
Ik voel het moment naderen waarin ik je definitief los zal laten, omdat ik dat moet, en omdat ik dat wil.
Ik kan geen twee levens met het mijne verenigen, ik kan niet verder leven, in het leven dat ik met jou heb gehad.
Van dit leven, gaat er niet veel mee, naar het nieuwe, er staan twee foto’s in de kamer waar we beide op staan, gemaakt in Edinburgh, toen je er afscheid nam, maar ik zal ze nooit meer ergens neerzetten, ik moet het afsluiten, laat los.
33 jaar, mijn halve leven, en ik moet het achterlaten, maar dat betekent niet, dat ik ga doen, alsof het er niet geweest is, want dat is niet zo.
Het heeft me gemaakt, en getekend, dingen waarvoor ik dankbaar ben, en dingen die ik niet wilde maar toch kreeg.
Ik zie de schoonheid van onze jaren samen, de mooie dingen die we hebben beleefd, de hoogtepunten, ik denk niet meer aan de dieptepunten, ik wil je bestaan recht doen, wil je in ere houden, en in ere loslaten, want je was er, 33 jaar, dat mag nooit uitgevlakt worden.

Nu gaat mijn reis verder, en ik ga mijn best doen, om er iets moois van te maken, ik wil dat je vanaf de plaats waar je nu bent, weet dat ik gelukkig ben, en ziet dat ik toch een mooi mens ben geworden, misschien altijd al was.
Nu maak ik de tussen-herinneringen, die liggen tussen de herinneringen die wij samen hebben gemaakt, en de herinneringen die ik meeneem naar de toekomst.
In de schaduw van je leven liet jij los, in de schaduw van mijn leven met jou, laat ik nu los