Ik zit er even doorheen

Het stukje afscheid dat ik nu aan het nemen ben van het huis, verleden, en van de spullen die in het huis staan, is best emotioneel, maar, ineens komt daar iets bij, waar ik niet op voorbereid was.
Vanochtend vroeg, werd ik al vroeg gebeld, door een vriend, of beter gezegd een oud collega, van mijn tijd dat ik in de gevangenis werkte.
Maar ik ging er van uit dat het om computerproblemen ging, want ik heb al zijn computers, en die van de kinderen, het netwerk in het huis, en alles daaromheen altijd voor hun geregeld.
Maar toen ik met pensioen ging, heb ik gezegd dat ik het stokje door wil geven aan iemand anders.
Hij werkte in de ruimte die Het Bad word genoemd, iedere gevangenis heeft die.
Het is een plaats waar zaken van de gedetineerden worden opgeslagen, die ze niet mee naar binnen mogen nemen.
Als gedetineerden of bezoekers, geld meenemen, kunnen ze dat in een flappenhapper doen, eigenlijk het tegenovergestelde van de flappentapper, zoals de pinautomaten soms genoemd worden.
Er wordt een barcodebon voor ze geprint, die gekoppeld is aan het registratienummer van de gedetineerde, die in het apparaat ingevoerd wordt, en het papier en muntgeld worden automatisch geteld, en op zijn/haar rekening bijgeschreven.
ik ken de apparaten heel goed, want ik moest ervoor zorgen dat ze op het netwerk konden werken.
Geld van gedetineerden wordt meestal aan het begin al ingenomen, ze moeten het tellen, en krijgen een ontvangstbewijs met daarop het bedrag, van dat geld moeten ze bij de gevangeniswinkel zaken als Shag, sigaretten, of drank (niet alcoholisch) betalen

Sjaak (niet zijn echte naam), werkte in het bad, was dus officieel badmeester, gedetineerde brachten de was naar gereedstaande korven, en hij gaf de nieuwe uit, en als een gedetineerde met ontslag ging, moesten ze bij hem, hun spullen ophalen, het geld tellen, en voor ontvangst tekenen.
En dit was maar een heel klein gedeelte van zijn taken.
Sjaak was een man van postuur, ontzettend groot, en omvangrijk, waar de gedetineerden respect voor hadden.
Soms probeerden ze hem te bedreigen, met de woorden dat ze wisten waar hij woont, en het antwoord was steevast, Mooi, ik weet namelijk ook waar jij woont, en dan dropen ze af.
Na zijn jaren bij justitie, heeft hij zich helemaal toegelegd op het runnen van een gezinshuis, al zijn papieren gehaald, want daar lag zijn hart.

Vooral kinderen met mentale problemen, kwamen bij hem en zijn vrouw uit, konden thuis niet meer terecht, en vonden daar een nieuw thuis, regelmaat, eten, begeleiding.
Een van de meisjes die er woont kent ik al heel wat jaren, heb ze schichtig binnen zien komen, en nu is het gewoon haar thuis, ouders zijn niet meer in beeld, en grootvader, ach daar vertel ik maar liever niks over.
Als ze 18 wordt, moet ze eigenlijk vertrekken, maar ze heeft te kennen gegeven, dat ze wil blijven, het is alle thuis, die ze ooit gehad heeft.

Ik ken Sjaak al 27 jaar, en we hebben vele gesprekken gehad, zeker toen hij te maken kreeg met een burn-out, heb ik mijn best gedaan hem te helpen, met de kennis en ervaring die ik aan mijn eigen burn-out overgehouden  heb, en dat heeft hem geholpen.
Twee weken geleden belde ik hem spontaan op, met de vraag of hij thuis wilde zijn, omdat ik op bezoek wilde komen, en ben ik er langs gereden.
We hebben ook over Fee gepraat, en dat ik defnitief naar Schotland zou vertrekken, Hij zei, als het ooit misloopt, is er hier altijd een kamer voor je, plek genoeg. dat tekende hoe wij tegenover elkaar stonden.
hij kwakkelde met zijn gezondheid, vooral ook door Diabetes, en hij geloofde dat de tabletten de oplossing waren, ikzelf heb in 2019 meegedaan aan een project keerdiabetesom, en dat werkte perfect, ik verloor 10 kilo in 3 maanden, en had de tabletten eigenlijk niet meer nodig.
Helaas haalde kanker daar een streep door, en ben ik alles gaan koken, wat Margreet lekkr vond, en naar binnen kon krijgen, ik belde haar vlak voordat ik op mijn werk wegreed, om te vragen waar ze zin in had, ging boodschappen doen, en kookte vaak, het hing er een beetje vanaf hoe Margreet zich voelde.
Dus ik besprak het resultaat met hem, maar hij vond dat de pillen hun werk goed deden.

Maar langzaamaan ging het slechter, en omdat ik dacht dat de computers wel even konden wachten, heb ik niet opgenomen, zou later wel bellen.
En vlak daarop kreeg ik een SMS'je

Hoi Peter, heb wat slechte berichten
Zou je vanmiddag na 15:00 contact net me op willen nemen?
Lig nu in het ziekenhuis, heb om 13:00 een gesprek met de cardioloog

Ik schrok me rot, want 2 weken geleden had hij er het nog over, dit nog een jaartje of zes te doen, dan zijn huis te verkopen, en ergens aan het water gaan wonen, zodat hij met zijn boot(je) kon gaan varen, dat was altijd zijn droom geweest.
Hij is net als ik 67.

En de rest van de dag liep ik met een zwaar hart, en stip 15:00 heb ik gebeld, nam hij niet op, dus later nog maar eens gebeld.
Hij begon zijn verhaal, zijn nieren en lever waren beschadigd, en werkten niet goed meer, zijn hart had litteken weefsel, waardoor het wel goed kon pompen, maar onvoldoende, aanzuigen, en ergens in zijn darmen zat er een wond, en hij verloor bloed.
Hij zei, hij zat ergens, en ineens begon hij met dubbele tong te praten, en terwijl hij zat ging hij ineens buiten westen, en reageerde op geen enkele pijnprikkel of wat dan ook, om drie kwartier later wakker te worden.
Alle functies waren in orde, maar hij was gewoon drie kwartier weg, en dit was al een paar keer gebeurd.
Ik vroeg, hebben ze een scan vanje hersenen gemaakt, omdat ik vermoedde dat daar misschien iets op te zien zou zijn?
Nee, en dat gaat ook niet meer gebeuren, er komen helemaal geen scans meer, ook geen behandelingen, uit alle onderzoeken komt naar voren, dat ze niks meer kunnen doen, behalve af en toe een bloedtransfusie om het bloedvolume een beetje op pijl te houden.
Ik wist eigenlijk niet meer wat te zeggen, wilde eigenlijk ook niet vragen naar de vooruitzichten, maar dacht dat hij niet voor niets gebeld had.
Ik was de eerste persoon die hij had gebeld, zei hij.
Weet je wat de verwachtingen zijn?
Een paar weken, hooguit met veel geluk een paar maanden.

En ik vloekte in mezelf, waarom wist ik, met alles wat ik achter de rug heb, nog steeds de woorden niet te vinden.
Dus ik heb hem dat ook gezegd, dat ik niet wist wat ik moest zeggen, omdat ik de woorden niet weet, en Sterkte abslouut niet uitdrukte wat ik voelde.
Hij gaat binnenkort naar huis, en moet wachten tot alle kinderen weer thuis zijn, er hebben er een paar vakantie, en dan vertellen ze het de kinderen.

En nu zit ik er een beetje doorheen, wat vindt ik dit erg, en wat vind ik het erg, dat ik niks kan doen, niks wat ik doe verandert het.
En ineens komt alles van 8 jaar van onze eigen geschiedenis voorbij, weet ik hoe het voelt, en beleef ik het weer, en ben verdrietig, en boos.
Met mij gaat het uitstekend, waarom word hem niet meer tijd gegund, het is niet eerlijk.
Ik weet hoe het voelt, als je het slechte nieuws aan anderen moet brengen, heb er zelf voor gestaan, ik herinner me het nog, dat we samen bij de kinderen langs gingen, voor het slechte nieuws.
Ik weet ook niet, hoe ik zijn vrouw zou moeten helpen, gelukkig heeft zij haar familie en vrienden.

Ik probeer andere mensen te troosten als die het nodig hebben, maar nu heb ik het daar even moeilijk mee,want van binnen huil ik, weet de woorden niet, en oude wonden gaan weer open.
of er nog een afscheid gaat komen, ik weet het niet, hij wil eigenlijk geen bezoek zegt hij.
Maar ik heb hem gezegd, mijn telefoon staat 24/7 aan, als je behoefte hebt aan een luisterend oor, of wil dat ik langskom, ook al is het midden in de nacht, bel me, dan kom ik, maakt niet uit welke tijd, de telefoon ligt naast mijn bed.

Hij wil het adres van Fee, voor het geval hij sterft terwijl ik in Schotland ben, maar Fee wil absoluut niet dat het aan anderen gegeven wordt.
Toch ga ik het morgen aan haar vragen, en heb gezegd dat hij het ook via de mail kan versturen, die lees ik altijd ook op mijn telefoon.
En ik ga hem vragen, of hij wil dat ik terugkom vanuit schotland, als het gebeurt.
Ik weet zijn antwoord al, Nee, blijf jij maar lekker bij Fee, en wordt gelukkig, hier kun je toch niks doen.
Maar stel dat hij het wel wil, tsja dan is het maar zo, ik weet ook niet wat ik anders zou moeten doen.

Boven mijn roze wolk is ineens een gigantische donderwolk verschenen, en het wachten is, op de dag dat het begint te bliksemen, donderen en regenen