Een handelsreiziger uit het Zuiden

Dat schreef Zweef (he dat rijmt) eind januari 2024 in een blog.
Ik heb altijd de behoefte gehad aan een persoonlijk gesprek, schrijf dat ook regelmatig als ik ergens op reageer, je mag me een privébericht sturen, en mijn nummer hebben als je wilt.
Misschien is het heel aanmatigend als ik dit over mezelf schrijf, maar volgens mij hoor ik heel erg thuis op dit forum.
Ik werd door mijn behoefte voor persoonlijk gesprek, toegevoegd aan een Appgroep, van mensen die er net zo over dachten, en heb gelijk gevraagd, wie is er zaterdag thuis, en Zweef was de eerste die antwoorde, en de lieftallige Nicy later ook.
Dus ik ben met 2 halve Limburgse vlaaien (Ik woon nou eenmaal in Limburg) Naar Andijk en daarna naar Alkmaar vertrokken, vandaar de handelsreiziger uit het zuiden.
Maar voor mij, als niet kankerpatient, maar nabestaande, is het natuurlijk geen dagelijkse koek, waar wil iemand het over hebben, misschien wel helemaal NIET over z'n ziekte, maar ik ben nou eenmaal iemand die al zijn hele leven, niks anders doet als in het diepe springen.
En zo was ik ineens bij Zweef, en we begonnen volgens mij, met een knuffel.
Dat gebaar waar je je armen opent en naar de ander uitreikt, is eigenlijk heel bijzonder want je staat open voor de ander, laat je verdediging zakken.
En we hebben de boeken van onze levens naast elkaar gelegd, en de verhalen ontsponnen zich, en ik vertelde over mijn vrouw, en kinderen, en ook over dat ik door een Burn-out altijd maar moe was, en me er met Djembé trommelen uitgetrommeld heb, en me afvroeg of het misschien ook voor mensen met kanker werken zou.

Met zijn onnavolgbare woorden, misschien helpt dit om de vermoeide koppen van de kankerlijers leeg te maken en energie te geven.
En dat was het begin van Djemanido, omdat er mensen op reageerden die dat ook weleens zouden willen.
Ik ben geen djembé goeroe, maar ben er na 22 jaar, redelijk handig in geworden.
En ik heb een advertentie op marktplaats gezet, en gevraagd wie er een bespeelbare djembé wilde sponsoren omdat ik een workshop wilde geven voor mensen op het forum, en voor ik het wist kreeg ik er 12.
Eind April was ik net terug van mijn tweede afscheid van mijn vrouw, op Kreta, toen ik op 25 April weer naar Andijk vertrok, om mijn allereerste workshop te geven, waarbij het woord workshop een beetje overdreven is.
Samen trommelen, en door een bepaald ritme in de cadans raken, het tempo langzaam versnellen, tot een punt waarop de deelnemers, de slagen niet meer konden plannen, en op gevoel verder speelden, brede glimlach op hun gezicht, en er bijna allemaal energie van kregen.
Allemaal lekkers meegebracht door iedereen, naar binnen gewerkt, veel gelachen, en elkaars verhalen geluisterd, en soms komt door die verhalen je eigen pijn onverwacht naar boven, en is er ineens iemand die je even vasthoudt, dat voelt goed.
Ik heb het op 16-07 en 18-07 nog een keer herhaald in Andijk, en soms komt bij iemand de pijn naar boven tijdens het vertellen, en het is prachtig hoe de anderen, die persoon dan opvangen, laten voelen, het is goed, laat het naar komen, wij zijn er voor je.

Op 23 September heb ik het bij Intermezzo in Zwolle gedaan, en sommige mensen hebben er echt feeling voor, naast me zat een dame, die er zo in opging, en ook het snelste tempo bijna kon bijbenen, die zat gewoon op haar stoel te stuiteren, zo'n intens plezier straalde daar van uit.
En ik ben dankbaar dat ik met een paar simpele trommels en bevlogenheid, zoiets mag betekenen voor mensen.
Ik ben niet iemand voor vrijwilligerswerk, maar zie dit als mijn bijdrage, mijn poging om te helpen.

En gisteren (zaterdag) stelden Alexduard en haar man hun huis open, en hebben we een vervolg op de 1e Djemanido gedaan, en we waren met zijn vijftienen omdat er nog wat mensen bijgekomen waren.
Ton, de man van Mariekemaria, Ruthie, Fram, Dirk, en Ginger, de dochter van Nicy
Veel mensen hadden wat lekkers meegenomen, en we werden ontvangen met een Bosschebol, en natuurlijk worstebroodjes, soep, en nog meer.
Veel gepraat, en gelachen, Hebe liet haar "konijn" zien, weer de slappe lach, door alle verhalen die er los kwamen.
Na het bericht van mijn vriend dat hij nog maareen paar weken te leven heeft, was het voor mij, moeilijk om het plezier te hebben.
Maar een dikke knuffel van Marieke, monterde me op, het is gewoon heel fijn als iemand dat opvalt, ook al probeer ik mijn gewone zelf te zijn.
Door een opmerking die ik in de Djemanido Appgroep liet vallen, over de Jan van Haasteren taferelen die we soms voor ons zien, is er spontaan een ruilactie ontstaan, en de hele tafel lag vol met puzzels.

En toen was het tijd om te gaan trommelen, soms ging het even niet geweldig, maar op momenten zat iedereen in de flow van de cadans, maar de glimlach op de gezichten, en de manier waarop vooral Ginger, en hebe elkaar tot tranen toe lieten lachen, heerlijk ontspannen, gewoon met zijn allen veel plezier gehad.
En de afsluiting was ook heel bijzonder, niet iedereen heeft de hele rit uit kunnen zitten, veel prikkels en vermoeidheid, maar toch ging er niemand weg zonder eerst uitgebreid geknuffeld te zijn.
En we hebben nog wat uurtjes nagepraat, waarbij iedereen zijn hart kon en mocht luchten, en met een opgeruimd gevoel weer vertrok.

Onze bekende mr Willy, wie kent hem niet, heeft met de foto's die tijdens de eerste Djemanido zijn gemaakt, samen met een stukje tekst dat iedere deelnemer zelf geschreven heeft, in een van zijn befaamde boekjes verwerkt, en die lagen ook gereed.
Ik heb gevraagd aan iedereen, om er met een stift een persoonlijke boodschap, of gewoon een krabbeltje bij te zetten, en dat is zeker in mijn exemplaar gedaan.
En daar heb ik meerdere redenen voor.
Allereerst natuurlijk mijn verhuizing naar schotland volgend jaar, en hoewel er heel veel niet mee verhuist, gaat dit boekwerk zeker mee.
En ik voel de liefde voor en van de mensen die erbij waren, en wil de herinnering aan deze mensen en deze momenten voor altijd bewaren, want laten we eerlijk zijn, voor een aantal van hen, is hun tijd van leven beperkt, en ik hoop dat ik dat ook hoor, mocht het moment aangebroken zijn.
En dan sla ik even het boekje open, zal aan ze denken, en ook nu weer blij en gelukkig zijn voor de momenten die we samen hebben gehad, en afscheid nemen, maar niet om nooit meer terug te kijken, dit groepje mensen is zo belangrijk in mijn leven geworden, en sommige teksten die ze geschreven hebben, laten de tranen over mijn wangen rollen, wat hebben we er zijn allen een fijne dag van gemaakt.
En zo ging iedereen met een lichter hart de deur uit, weer even opgepept, en met een fantastische herinnering rijker.

Dank aan Anja en Theo voor het openstellen van jullie huis, en hart.
En tegen iedereen zeg ik een welgemeend

IK HOU VAN JE
Ik denk dat het bijgaande nummer van Barclay James Harvest, wel bij deze blog past