Even pauze

Na de Djemanido, moest ik het even allemaal laten bezinken.
Want ondanks de fijne dag, wachtten er weer wat uitdagingen op me, waar ik enorm tegenop zag.
Daarnaast kregen de buren van de woningvereniging een nieuwe badkamer, wat 's-morgens om 8 uur begon, en wat in een betonnen doos behoorlijk doorklinkt.
Dus een keer de buren uitgenodigd om te komen eten, ik ben een ster in het PIN koken, en een geweldige Chinese maaltijd op tafel gezet.
Binnenkort, gaat hetzelfde gebeuren, met hun gedateerde keuken, iets wat Margreet geregeld had voor 2021, alles lag gereed, tot de diagnose AML, en we alle zeilen bij moesten zetten, en we het opgeschoven hebben totdat ze weer beter was.
Maar ze is niet meer beter geworden, en ik heb gewoon geen zin meer in alle rotzooi, een keuken is een keuken, en als hij er netjes uitziet, kan het me niet boeien.
Als ik straks mijn huis leeg achterlaat, is dat het eerste dat de woningvereniging gaat doen.
Binnenkort ga ik de woningvereniging vragen om een schouw te doen, zodat ik weet wat kan blijven, en wat verwijderd dient te worden.
De boekenkast begint langzaam leeg te lopen, en ik kijk naar de spullen om me heen, waarvaan het grootste deel, op een of andere manier weggaat.
En zo loop ik door het huis, mijn ogen op de toekomst gericht, waarvan ik verwacht dat die gaat komen.
Ik weet het, er is niks zeker, maar ik wil het ook niet uitstellen, ik heb zo genoeg van alle spullen, van dit huis, en de omgeving.

De vriend die niet meer zo lang te leven heeft, is donderdag weer thuisgekomen, en zal door de thuiszorg begeleid worden, volgens mij hebben ze het de pleegkinderen inmiddels verteld, en kunnen de instanties langzaam aan naar een andere plek voor de kinderen zoeken.
En hij heeft mij gevraagd om langs te komen, om wat dingen voor zijn vrouw te regelen, en ik vermoed dat het om computerzaken gaat die ik altijd geregeld heb, maar weet het niet zeker.
Het is het enige dat ik voor hem kan doen, maar ik zie er als een berg tegenop, ik wilde eigenlijk niks meer met computers doen, ik was er echt klaar mee, en dat ligt niet aan hun, maar sinds Margreet er niet meer is, kan ik het niet meer opbrengen.
En ik denk dat het ook een soort van afscheid zal gaan worden, hij weet niet of hij weken of maanden te leven heeft, iedere dag is er een.
Van Margreet heb ik geen afscheid kunnen nemen, en dat maakt het deze keer extra zwaar denk ik, en ik zie er zo enorm tegenop, maar dit is het moment om te laten zien, wat ik als mens, en vriend waard ben, je kunt het niet meer overdoen.

Maar gelukkig is daar Fee, waarmee ik regelmatig, samen lachen kan, en dat houdt me een beetje op de been. Misschien als het achter de rug is, ik er anders naar kijk.
We hebben het over de vrienden/vriendinnen die we gaan bezoeken, maar het belangrijkste is toch de tijd samen, Bristol lijkt definitief door te gaan, Fee heeft een tijdje een relatie met hem gehad, maar heeft altijd gedacht dat er voor iedereen This One Person, is, die speciale iemand, en daar heeft ze in volle overtuiging al die jaren op gewacht, en als zij zegt You're My Person, dan meent ze dat ook.

En ondertussen gaan de andere verwikkelingen gewoon door, als ik Jenny ga bezoeken, doe ik dat, omdat haar verhaal van facebook, op die manier, op een of andere manier bekroond wordt, doordat ze de schrijver van dat artikel gaat ontmoeten.
Maar ik mag volgens Fee, mijn borst wel natmaken, want de straat waar Jenny woont, wordt overwegend bevolkt  door weduwes, die rond mijn leeftijd zijn.
En laten die nu allemaal het artikel gelezen hebben, dat Jenny ze heeft laten zien, dus ze zijn erg benieuwd.
Ik zei al, misschien moet je kaartjes verkopen, en ik hoop dat Jenny mij ook het artikel wil doorsturen, want ik heb het zelf niet meer heb het weggegooid toen ik mijn facebook profiel verwijderd heb.
Ik zal blij zijn als het 19 december is, dat ik het hier even allemaal achter kan laten.
Ik laat een maand, of misschien zelfs wel iets langer, mijn leven hier achter me, en laat me, ook dit overkomen, ik kan me er niet op instellen.
De zeepkist nadert langzaam de finish, en ik ben me er terdege van bewust dat ik geluk heb gehad dat we nog niet uit de bocht zijn gevlogen.
Wie zou dat ooit hebben kunnen denken.
De St. Cuthberts Church bij de gelijknamige begraafplaats, waar ik met Margreet geweest ben, waar ik tijdens de Ghost tour beland ben, en op welke plek ik Fee voor het eerst ontmoet heb, daar gaan we vanuit het vliegveld naartoe.
En dat heeft een speciale reden, want de kerk wort binnenkort decommisioned, oftewel, zal niet langer als kerk gebruikt gaan worden, het is als ik het goed begrijp, de oudste kerk van Schotland.
En Fee gaat er de komende week langs, om te kijken wanneer de kerk gesloten gaat worden, en wanneer de verbouwing begint, want we willen er met zijn tweëen langs gaan, om een aantal kaarsjes op te steken, voor mijn familie, voor haar familie en vrienden, en voor de mensen op het forum, want ze weet hoe ik die in mijn hart gesloten heb.
Het plan is om gelijk vanuit het vliegveld naar Edinburgh te rijden, en naar de St. Cuthberts church te gaan, want we willen de kans niet missen, om samen nog een keer in de kerk te zijn zolang het nog een kerk is, nog even gedag te zeggen, en op de plaats waar ik Fee voor het eerst zag, en een knuffel kreeg, gaan we even stilstaan, en samen nadenken, over het geluk dat wij op onze weg gevonden hebben, en hoe bijzonder het eigenlijk is dat wij dit mogen beleven.
Tegen alle kansberekeningen in.
Maar als het lukt om in St. Cuthberts te komen, zal ik ook aan jullie denken, en voor jullie een kaarsje opsteken, maar dit keer is het namens ons beiden.
Ik vindt de gedachte heel emotioneel, dat jullie er ook bij zullen zijn.
Wat heb ik toch een enorm geluk gehad, en Fee eigenlijk ook.

Een van de vrienden van Fee die ik moet gaan ontmoeten, is de comandant, van het militaire gedeelte van Edinburgh castle, en we gaan op plaatsen komen, die eigenlijk voor niemand toegankelijk zijn, en de verhalen horen.
Een aantal mensen zullen me wel de lichte vorm van een third degree geven, maar daar maak ik me geen zorgen over, en natuurlijk, pulling me a leg, iets waar ik zelf ook wel in bedreven ben.
Nog een paar weken, dan is het zover, ik zit eigenlijk in een verhaal dat begon, met "er was eens" nu maar hopen dat het eindigt met "ze leefden nog lang en gelukkig"
Ongelofelijk wat er allemaaal op mijn weg komt.