Emoties

Mijn leven zit ineens vol van veranderingen, en er gebeuren veel dingen tegelijkertijd.
Emotioneel is het een periode van uitersten, waarbij een stukje muziek me heen en weer laat gaan tussen de het leven dat ik met Margreet heb gehad, en het leven wat er hopelijk aan gaat komen.
Als ik aan Margreet denk, zie ik iemand die haar leven door kanker, stuk heeft zien gaan, die hoop heeft zien veranderen in vertwijfeling, en angst.
De jaren komen voorbij, en ik herinner me het moment dat ze de 1e keer te horen kreeg dat ze uitbehandeld was, ik zie de foto die ik op die dag gemaakt heb, terwjl we uit eten zijn gegaan, iets wat we standaard deden bij slecht nieuws.
Ik zie haar gezicht, en de droeve blik in haar ogen, maar ze wilde zich niet laten kennen, da's een familietrekje, nooit toegeven dat het niet goed gaat.
Ik denk er weleens aan, hoe het gegaan zou zijn als ze het wel overleefd had, zou het dan anders geworden zijn, want we wilden elkaar niet kwijt, maar zoals het ging, kon het eigenlijk niet meer.
Zouden we dan na 33 jaar toch uit elkaar gegaan zijn, ik vindt het niet fijn, om zo te denken, maar denk dat het realiteit geworden zou zijn als ze me niet eindelijk in mijn waarde zou laten, en in willen zien, dat ze iets moois heeft, maar het gewoon niet wilde zien.
Ik hield van ze, maar heb me jarenlang weggegooid gevoeld, het doet zeer, als je met regelmaat te horen krijgt, ik heb niks aan je, ik wou dat je als ..... was, daar heb je tenminste iets aan.
Ik ken .... heel goed, het is mijn beste vriend, maar ik ken ook zijn minder goede kanten en momenten, dingen die anderen niet weten, net als ik heeft hij ook zijn mindere kanten.
En daar zit ik, tussen die droeve blik, dat ik met ze te doen had, zo graag iets wilde doen, maar niet mocht, en de nooit aflatende stroom aan verwijten.
ergens daartussenin ben ik mezelf verloren, heb ik mezelf weggecijferd om er voor haar te zijn.

Ik zie mezelf 's-nachts aan haar bed zitten, in de kamer, wachtend op haar einde, ik pakte haar hand vast, gewoon in de hoop dat ze met me wilde praten, dat ze iets met me wilde delen, dat ik haar kon vertellen hoe ik me voelde, maar kreeg de kans niet. Dit was het moment, en ze liet het voorbijgaan, en ik heb nooit meer de kans gehad, het doet zeer als ze op haar laatste heldere dag, terwijl we met zijn tweëen in de kamer van het hospice zitten, mij met een snauw wegstuurt, en haar vriendin vraagt om te komen, terwijl ze daar al afscheid van had genomen, mij geeft het het gevoel dat ik onbelangrijk was.
Welke theorie, iedereen er ook aan geeft, waarom er geen afscheid van mij is genomen, ik heb er gewoon verdriet van, nog steeds, iedere dag, die afsluiting heb ik nooit gekregen, en ik moet daar de rest van mijn leven mee doen.

En tegelijkertijd voel ik me gelukkig, omdat Fee op mijn weg is gekomen, en maak me tegelijkertijd ook zorgen, ben bang dat het mis gaat, dat er ineens een nare ziekte op de loer ligt, ik kan niet meer onbevangen zijn, ik heb het zien gebeuren, en ben bang dat ik ook Fee naar haar eind zal moeten begeleiden.
Dat heeft kanker in mij achtergelaten.

Weemoed om alles wat ik gehad heb, om alles wat ik achter me laat, en tegelijkertijd treurig.
Vandaag uit de kasten in de badkamer, alle potjes en flesjes verwijderd, die Margreet gebruikte, zelfs de luchtjes gaan weg, want er zit een herinnering aan, ik kan niet een nieuw begin maken en af en toe het mij zo vertrouwde luchtje opsnuiven.
Er hangen hier nog truien, die ik voor Amanda bewaar, haar luchtje zit er ook na anderhalf jaar nog steeds in, maar ik moet dat loslaten, en zo krijg ik het gevoel dat ik ze uit mijn leven aan het werken ben, dingen weggooi alsof ze waardeloos geworden zijn, maar ik kan ze gewoon niet meenemen.
Het is net alsof ik een heel leven aan het uitwissen ben, en dat voelt niet fijn, want dat heeft ze niet verdiend, maar ik weet ook niet hoe ik het anders zou moeten doen.
Voordat ik Fee voor de tweede keer ontmoette, had ik al, margreet's kleren en schoenen weggedaan, en daarbij kwamen veel herinneringen los, nu zijn de luchtjes, en cosmetica aan de beurt, en het is zo definitief, want eenmaal weg, is ook echt weg, en ik sla het in mijn herinneringen op.

Normaal zou ik daar jaren over hebben gedaan, ik zou het beetje bij beetje los hebben kunnen laten, maar door het nieuwe begin, wordt het steeds duidelijker dat ik het niet mee kan nemen. Ik zou het vreemd vinden als het verleden bij Fee in de kast of op de kast zou hangen/staan.
Ik heb een keuze gemaakt, en daar zitten nou eenmaal consequenties aan.
En tussen dat alles door gaan de emoties de hele dag alle kanten op.
En dan zie ik me aan Margreet's bed zitten, en hoe de kinderen en ik haar vasthielden, tot aan het eind, haar samen hebben gewassen en aangekleed, Amanda wist dat ze haar zwarte trouwjurk aan wilde, ik heb dat nooit geweten, dat is allemaal nooit me mij besproken, alsof ik er niet bijhoorde, er niet toe deed.
Weer verdriet, ik werd zelf tot op het laatst buitengesloten, in alles, ik moest van anderen horen hoe het met Margreet ging, en hoe de uistlagen waren, mij vertelde ze niks.
En dan mis ik ze ineens, zou graag nog een keer de aansluiting hebben gevoeld.
Ik wil zo graag rust in mijn leven, maar het wordt me niet gegund, mensen die willen dat ik me met hun erfenis bezig ga houden, mijn vriend waar ik nog langs moet, en afscheid van zal moeten nemen.
Geen leven van hollen en stilstaan, maar op het moment alleen maar hollen, en ik ben moe, en daardoor kunnen heel onbenullige dingen, me ineens heel hard raken.
Alles is een kwestie van balans, maar vind daar maar eens je weg in.
Zou het beter zijn geweest als ik Fee niet had ontmoet, nee, ik ben zeker van mijn zaak als het om Fee gaat, en weet dat het voor haar net zo voelt.
Als ze belt, en ik zie haar gezicht en haar ogen voel ik gewoon de liefde van haar en voor haar, en zij voelt dat ook zo.
Ik kijk er naar uit dat we in December een langere tijd samen hebben, en wil gewoon 's-morgens wakker worden, en haar naast me zien liggen, daar ben ik op mijn plek, en dat is al vanaf de eerste keer dat ik bij haar in bed stapte.
Maar af en toe zou ik wel alles even uit willen schakelen, even helemaal niks, winterslaap, maar dat gaat nou eenmaal niet, wij hebben onze keuze gemaakt, en gaan er helemaal voor, zonder beperkingen.
Is dat slim, misschien niet, maar ik zie gewoon geen andere weg, een soort van LAT relatie, gaat niet werken, we hebben zo'n enorme behoefte om bij elkaar te zijn.
Fee wil in mijn armen in slaap vallen, en ik wil haar in mijn armen houden, heeft niks met sex te maken, maar gewoon dat we zo graag tegen elkaar aanliggen.
En dan denk ik, ben ik het gemis aan het inghalen, en ik weet het antwoord niet, maakt me ook niks uit.

Alles bij elkaar kennen we elkaar in dagen, niet eens een week, bizar, maar het kan verkeren.
Alles sal reg kom