afscheidsbrief

Sinds het bericht van Moosje888 houdt "de afscheidsbrief", me bezig.
Zelf heb ik er geen gekregen, maar heb er wel een voor ze geschreven, en in de kist gelegd

Maandag 27 Februari 2023

Lieve schat,

In alle drukte, hebben we vergeten afscheid van elkaar te nemen.
Dus geef ik je deze brief mee op je reis.
Ik heb altijd veel van je gehouden, maar ik denk dat je dat wel wist.
Sommige paden waar jij ging, kon ik niet volgen, ik had er niks mee, maar ik heb je nooit belemmerd in het vinden van je eigen weg, en heb mijn best gedaan, om te laten merken dat ik je dat vertrouwen ook schonk.
Dat je geen tijd hebt gehad on een persoonlijke boodschap in het Troost boekje te schrijven vind ik jammer, maar ik weet het zo ook wel.
We hadden beide, onze fouten en gebreken, maar zeker ook heel veel goede kanten, de manier waarop onze 3 kinderen in het leven staan, getuigt ervan, dat we toch zeker iets goed hebben gedaan.
Zoals ik in het briefje schreef, dat je gelezen hebt, ga ik “onze” plekjes nog bezoeken, en daarmee doel ik op een bezoek aan Edinburgh.
Ik wil letterlijk op een aantal plaatsen stil staan, van het uitzicht genieten, of van de plek, en echt even, op die plek, in gedachten met je praten, even delen dat ik me gelukkig voel, dat we die momenten hebben gedeeld.
En dan neem ik op iedere plek een stukje afscheid van je, dat lijkt me gewoon heel fijn, en ik ga ook nog naar St Giles Cathedral, om een kaarsje voor je op te steken.
Ik weet niet of we het gaan doen, maar het zou zo maar kunnen, dat we Arthurs Seat op gaan, en ook daar iets van de as uitstrooien, dan heb je uitzicht over je geliefde Edinburgh.
Dat zal altijd een stad zijn, die ons verbindt.
Hoe het verder moet in het leven, weet ik niet, maar ik ga er zeker iets van maken. Dat ben ik aan jou en Hans (Hans is mijn beste vriend die 40 jaar geleden verongelukt is) verplicht.Je hoeft niet over me te waken, want dan zou ik altijd het gevoel hebben dat ik naar je moet zoeken, en afvragen waar je bent het is goed zo.
Dit is ook het moment om vergeving te vragen, voor mijn fouten, en jouw kennende heb je me vergeven.
Ik vergeef je ook jouw fouten, en ik hoop dat je rust hebt.
We waren tenslotte 2 schade autootjes, met krassen en deuken.
Ik vind dat we een goed leven samen hebben gehad, de kinderen hebben een vader gevonden, en Bob was ons cadeautje.
Het voelt anders, als Bas of Amanda Pap zeggen, dan word ik altijd even stil, want dat heb ik moeten verdienen, bij Bob is het nooit ander geweest, maar we hebben 3 kinderen waar we trots op mogen zijn, en een schoonzoon en kleinkinderen, waar we ook trots op zijn.
Misschien dat Bob ooit trouwt, maar als dat gebeurt, of als het met Bas gebeurt, zullen we zeker onze gedachten, naar jou uit laten gaan, die er helaas niet meer bij kan zijn.
De laatste maanden, zei je steeds dat je je goed voelde, en nu besef ik dat je, jezelf, voor ons overeind hebt gehouden, hoe heb ik dat niet kunnen zien.
Dat je niet thuis hebt kunnen sterven, vonden we allemaal heel erg, en er zijn 2 momenten die ons beiden, heel zeer hebben gedaan.
Toen je op 6 Februari zei, ”Dit is de laatste keer dat we samen in een bed slapen” voelden we ons beide verdrietig.
En toen je naar de hospice ging, het moet zo verdrietig voor je zijn geweest, om ons huis uit te gaan, met de wetenschap, dat het de laatste keer zou zijn, en je er niet meer terug zou keren, terwijl je zo graag daar gestorven zou zijn.
Ik denk dat je blij bent, dat we samen met de kinderen, het laatste stukje hebben volbracht, en dat je onze liefde telkens weer hebt gevoeld.
Ik kijk niet met rancune, naar de dingen, en hoop dat ook jij het nu ook hebt losgelaten, het leven is te kort, om met gevoelens van rancune, en spijt door te lopen.
Sinds de AML-diagnose, heb ik in de kerk, op de Dennenstraat in Nijmegen, af en toe een kaarsje voor je opgestoken, en een klein gebedje naar boven gestuurd, dat als er een god is, of iemand, anders, die je zou helpen, te genezen.
Op 22-04-2022 heb ik in de St. Giles Cathedral, ook een paar kaarsjes voor je opgestoken, en ook jij hebt in de stilteruimte in het Radboud gebeden, en om genezing gevraagd, maar onze gebeden zijn niet verhoord.
Ik heb ook filmpjes gemaakt terwijl het koor daar stond te zingen, en ook dat verbindt me met jou, want toen ik het filmde, dacht ik aan jou.
In de auto, luisterde ik de laatste tijd vaak klassieke muziek, op de een of andere manier is dat mijn verbinding, met mijn vader, en ik heb de laatste paar maanden, in mezelf contact opgenomen met iedereen die jou onlangs is voorgegaan, te beginnen, met je grootouders, ooms, tantes, mijn eigen vader en moeder, Frans, onze buurman op de flat, tante Diet, en je eigen vader Ton, en je moeder.
Ik heb ze gevraagd, om “boven” op je te wachten, zodat je niet moederziel alleen zou zijn.
Ik weet niet of het zo werkt, maar wilde niet nalaten, het te proberen.
En nu na 33 jaar, is het huis leeg, en ik vind het erg, dat de kinderen jouw luchtje nog ruiken in je kleren, maar ik ruik het niet, ik zoek naar iets wat ik vast kan houden, waar jij in bent, maar vindt het niet, het hele huis is vol, van de lege plekken die je achterlaat.
Het is nu Maandag 27 februari, en op Woensdag 1 maart, leggen wij jou, met zijn vieren in de kist, en dan komt Spannie, je knuffeldier, bij je, en deze brief.
Spannie staat nu op je kussen op bed, dat is niet afgehaald, sinds jij er voor het laatst in hebt gelegen, op de dag dat je gedouched hebt, en helaas onwel werd.
Je wilde zo graag nog een keer in je eigen bed liggen, en dat is toch gelukt.
Ik zie nu ook dat ik veel gemiste kansen heb gehad, en die heb lk laten schieten, maar niet met opzet, het spijt me dat ik veel dingen niet gezien heb, of pas als het te laat was.
Maar ik heb met de spontane bloemen, toch geprobeerd, je te verrassen, en de vraag, waar is dit voor, werd steevast beantwoord, met, Zomaar, ik hoop dat dit alle gemiste kansen, een beetje goed heeft gemaakt
En na 33 jaar en 8 dagen, hield ons leven samen, op.
Nog 1 jaar en 19 dagen, en dan ga ik definitief met pensioen, en als ik naar Edinburgh ga, ben ik dus al gepensioneerd, de bedoeling is, met zijn vieren te gaan in Augustus, de maand van het Fringe festival, zodat ook Bas, de Tattoo kan ervaren, en de dingen die wij samen hebben gedeeld.
Ik zal een beetje op onze kinderen passen, want we gaan allemaal, een moeilijke tijd tegemoet, nu de spil van ons huishouden en leven, verdwenen is, we moeten weer balans vinden.
Als je me toch een bezoek wil brengen, doet dat dan op ons beider verjaardagen om 21:30.
Op die dagen en die tijd, zal ik heel vast aan je denken, tot ik het los kan laten, en steek ik de kaars aan, en ik hoop heel erg dat je me een duidelijk signaal geeft, 
Geen duidelijk signaal betekent dat ik je definitief kwijt ben geraakt.
Waar je ook bent, je zult altijd deel van me uitmaken, en ik hoop dat je het gedichtje op de rouwkaart mooi vindt, ik heb het voor jou geschreven.

Voor nu vaarwel, ik houd ook van jou, voor altijd.
Jou allesie, man, en maatje, 

Peter