Leegte
Ik blog nu 3 maandjes, en stel mezelf de vraag waarom doe ik dit.
En het antwoord is, dat ik de leegte opvul, die er nu in mijn leven is.
Na verdriet, en gemis, is er alleen nog, het "alleen zijn" waar ik mee worstel.
De behoefte om even iets te delen, even een leuke dag te hebben.
Ik ben niet eenzaam, de muren komen ook niet op me af, ik voel me gelukkig, maar mis gewoon het contact.
Het is denk ik het gevoel dat je alles alleen moet doen, boodschappen, koken wassen, schoonmaken, dingen die we vroeger verdeelden, en nu sta ik daar ineens bij stil, is alles anders geworden.
Nou deed Margreet het meeste, omdat werken als ZZPér in de zorg, niet meer mogelijk was na de intreding van kanker, en ze ook door haar dwarslaesie niet goed ter been was.
Maar het was wel altijd samen, en zeker aan het eind heb ik dat overgenomen.
En nu schrijf ik blogs, weer iets wat ik nooit had gedacht te zullen gaan doen, ik krijg reacties, en op deze manier heb ik toch een beetje het gevoel van samen, is er iets wat de leegte een beetje opvult.
Mijn hele leven is een aaneenschakeling van in het diepe springen, zwemmen, dingen opzoeken, en vragen stellen, daar voel ik me het prettigst bij.
En dan bedoel ik ook echt in het diepe springen, een voorbeeld:
ik ben jaren elektricien geweest, en dat is absoluut iets anders als meet en regeltechnicus.
Ik werd benaderd door een bedrijf (ik heb 6 jaar voor uitzendbureau's gewerkt) die me wilde inhuren voor een klus.
Het ombouwen van de stoomketel van de papierfabriek in Nijmegen, van ouderwetse analoge apparatuur, naar computersturing, terwijl mijn kennis van computers, alleen het woord computer was.
Ik heb de klus aanvaard, ben in het diepe gesprongen, heb me de kennis eigen gemaakt, vragen gesteld en een paar weken later was de klus geklaard.
En nu heb ik het geluk, dat ik bij een aantal mensen die actief zijn, op het forum, op bezoek heb mogen komen.
Even samen, even delen, en heel belangrijk, even een knuffel, en even kletsen, en de boeken van onze levens naast elkaar leggen.
Ik heb behoefte aan het persoonlijke contact, en eigenlijk ben ik zowel met de blogs, als het bezoek, weer in het diepe gesprongen.
Ik ben absoluut niet op zoek naar een nieuwe partner, maar iedere ontmoeting raakt me weer, en ik vind mijn waarde, door te proberen, even iets moois te zijn voor die ander, er even samen een fijn moment van te maken, even het boek van het leven open te leggen, zodat je er in kunt kijken, en even het boek van de ander haar/zijn leven in te zien.
Dat zijn de momenten dat ik me rijk voel, en dat ik de leegte niet voel, leegte waarvan ik nooit wist, dat die eigenlijk bestond.
Als ik iemand op het forum aanbied, om persoonlijk contact te hebben, is dit mijn drijfveer, en is het zoals mijn titel van mijn blog zegt, een stukje van de weg, dat je even samen loopt.
ik probeer voorzichtig te zijn, als mensen een relatie hebben, wil ik niet een stoorfactor zijn, niemand zit daarop te wachten.
Maar er is een wereld voor me open gegaan op dit forum, en mij hart staat open, voor iedereen die even een stukje wil vasthouden, en even wil delen
6 reacties
Dat is mooi en herkenbaar omschreven ,ik denk dat velen het met mij eens zijn dat het goed is dat je bent gaan bloggen en niet alleen om een leegte op te vullen want dan zou je ook iets heel anders kunnen doen ,nee omdat je er voor anderen mensen wilt zijn en dat is een heel mooie karakter eigenschap ,
Ik had ook nooit van mijzelf gedacht dat ik zou gaan bloggen maar vind het van onschatbare waarde .
Ook herken ik het voorzichtig zijn met reageren als iemand een partner heeft ,ik wil ook geen verkeerde indruk wekken ,dus ik heb gelijk gezegd ik bedoel nergens iets verkeerds mee ben gewoon een knuffelmens altijd al en ik smijt met knuffels en liefs zo ben ik gewoon maar voel je vrij om eerlijk tegen mij e zeggen hes ik vind dat niet prettig dat kan ik gewoon hebben dan pas ik mn woorden aan
dikke knuff liefs hes xxx
Lieve Hester,
Ook jij hebt een plekje in mijn hart, en op mijn manier houd ik van je.
We hebben een stukje van elkaars hart, in onze handen gehouden, en het een stukje liefde gegeven.
Je verbaast me iedere keer weer, en iedere keer weer, wil ik je knuffelen.
En ook jij moet blijven bloggen, zo helpen we samen👍
🫂🫂🫂 Peter
Lieve Peter,
Goed dat je begonnen bent met bloggen. Het is zo fijn om je gedachtes te kunnen delen op een platform waar je begrip vindt.
Ik begrijp die knuffelbehoefte helemaal. Ik heb gelukkig lieve kinderen, vriendinnen en collega's met wie ik lekker kan knuffelen. Sinds Henk er niet meer is weet ik ook wat wordt bedoeld met de term huidhonger, die ik in coronatijd voor het eerst hoorde. Van knuffelen krijg ik dan ook nooit genoeg en, net als bij jou en Hes, zonder bijbedoelingen.
Een dikke Zaanse digitale knuffel van mij.
Monique
Lieve Monique,
Je bent een schat, misschien zien we elkaar wel bij de djemanido.
Zo niet, dan ben ik vast wel een beetje in de buurt om jouw ook een knuffel te geven.
Is toch heerlijk.
dank je wel, krijg jij een Nijmeegse knuffel van mij, ook al woon ik in Limburg
Peter
De manier waarop je de leegte die je voelt benadert, door anderen te ontmoeten, met hen te delen, en zelfs zonder de intentie van het vinden van een nieuwe partner, puur te genieten van het menselijk contact, een knuffel, is gewoon een prachtige uiting van jouw empathie . Het geeft niet alleen troost aan jou, maar ook aan de mensen die je ontmoet, en misschien meer dan je zelf denkt.
En ik hoop dat je blijft schrijven, delen, en ontdekken, en dat je altijd mensen zult vinden die met jou een stukje van de weg willen lopen.
❤️ , Willy
Ik denk dat, het er voor iemand willen zijn, voorop staat.
De knuffel is de manier, om zonder woorden, te zeggen, ik geef om je, ik ben er voor je.
Vasthouden, en vastgehouden worden, pretentieloos, maar zo enorm fijn.
Ik word er gelukkig van.
Het lijkt zo'n klein gebaar, maar is eigenlijk iets enorm groots, je stelt je open voor een ander, geeft jezelf even weg, en de ander doet hetzelfde.
Wat ik al eens schreef, een hart is niet zo heel groot, maar de ruimte erin is dat wel.
❤️🫂Peter