Een bloem die open gaat, terwijl het verdriet giet

Een jaar geleden was de laatste keer ONS.
En het is een dag vol tegenstrijdige gevoelens.
Aan de ene kant voel ik me, een bloem die opengaat, zich naar de zon draait, en zijn hart opent voor de zonnestralen, en zijn schoonheid laat zien aan de wereld.
Die zonnestralen zijn jullie, de muziek, zijn jullie, en ik voel zoveel liefde, en probeer het ook terug te geven.
Ik ben gewoon gelukkig.
Een bloem die ik altijd mooi heb gevonden is de klaproos, die samen met de korenbloem, in mijn jeugd langs de graanvelden stond, en het brengt me terug naar vroeger.
Ik ben als stadsjongen opgegroeid in een boerendorp, een stukje met boerderijen, graanvelden, koeien, varkens, paarden, schapen, wat plaats moest maken voor een nieuwe wijk met de naam Neerbsoch Oost.
Een dorpsschool waar het ging over zomer en winter tarwe mais, en waar de uitstapjes altijd naar de boerderijen gingen.
Ik was dus veel bij de boerderij te vinden, lammetjes, veulens, kalfjes, ik heb ze allemaal geboren zien worden, Mest was geen smerige lucht, het hoorde erbij.
En er was ook een klein stukje bos het "bosje van de baron", ik heb hem nog gekend, kreeg vaak een glaasje limonade, een koekje, een gesprekje.
Ik heb het altijd gevoeld, als een kruising tussen Swiebertje, en Het Dorp, van Wim Sonneveld.
Zo kon het gebeuren, dat de pastoor op school kwam, en ik werd aangewezen als misdienaar, tijdens de dienst, moest ik op een bepaald moment, de kaars doven.
Op het signaal gewacht, en de kaars gedoofd, maar ik was een enorm klein opdondertje, en toen ik de dover er weer af deed, grote hilariteit, want hij brandde gewoon door.
De pastoor siste "Iets harder drukken" wat ik dus deed, en toen bleek dat de kaars gebroken was, en dit met een plakbandje dichtgehouden werd, wat ik dus niet zag.
En zo gebeurde het dat de kaars in tweeën brak, en in honderduizend stukken door de kerk viel.
Allom gelach, en als ik door de grond had kunnen zakken, had ik het ter plekke gedaan, dit was dus het definitieve einde aan mijn carrière als misdienaar.
En dit is de jeugd, waarvan ik echt genoten heb, er kwam eens een boerenknecht aan met een paard, en hij vroeg, heb je ooit op een paard gezeten.
Nee nog nooit, en voor ik het wist zat ik erop, hoe mooi kan het leven zijn, melk vers van de koe.
En de korenvelden, met de klaprozen en korenbloemen, en nu lees ik dat de klaproos een bijzondere betekenis heeft, die wel bij me past.
De spirituele betekenis van de klaproos: ze schudt jouw innerlijke wijsheid wakker - Inspirerend Leven 
En na jeugd komt de volgende stap, naar volwassen worden, een baan, vriendin, uit elkaar gaan, opnieuw zoeken, en vinden, totdat dat 33 jaar later, ineens stopt.
Nieuwe dingen vinden, in het leven wat doorgaat.

En nu 1 jaar later, krijg ik een hele lieve kaart van Inge en Hans, ik wil het niet langer hebben over de vriendin van Margreet en haar man.
Ze mogen gemoemd worden, en hoe bijzonder ze voor mij zijn geworden.
En wat vooral naar voren komt, is de vriendschap, die ook precies 1 jaar geleden begonnen is, op het eind van Margreet.
Ik heb Inge gebeld, want haar hartsvriendin was zojuist overleden, en ze heeft geen persoonlijk afscheid kunnen nemen, en samen bespraken we het eind van Margreets leven, hoe het was, en hoe we afscheid hebben genomen, ik wilde, dat ze wist, dat het een heel mooi, en waardig afscheid was geweest, en dat de pastoor ze nog de laatste zegeningen heeft gegeven.
Ik zag haar voor het eerst, op de afscheidsdient, en de vriendschap is gegroeid, en altijd gebleven, en daar ben ik enorm dankbaar voor.
Er zijn mensen die me via de App, een hart onder de riem steken, voor deze moeilijke dag, en dat raakt men enorm, er wordt aan ons gedacht, mensen leven met ons mee, dat is ook liefde.
En terwijl ik aan de ene kant heel gelukkig ben, en de vriendschap koester, vooruitkijk naar wat nog komen gaat, de Djemanido aan het voorbereiden ben, is er vandaag de andere kant.
Herinneringen die voorbij komen, de dag die ik aan het herbeleven ben, en ik het liefst stil in een hoekje zou gaan zitten, wachten tot het voorbij is.

Groter kan de tegenstelling deze dag onmogelijk zijn, en ik voel me een beetje schuldig, hoe kan ik me nu gelukkig voelen, met het drama wat zich een jaar geleden heeft afgespeeld, waarom heb ik dit achter me kunnen laten, ik weet het echt niet, maar zoek ook het antwoord op deze vraag niet meer, het is zoals het is.
De jongste zoon, heeft een vrije dag genomen, en gaat bij familie in Hattem op bezoek, en ik vermoed dat hij een klein stukje doorrijdt, en de plaats bezoekt, waar Margreets vader en Moeder uitgestrooid zijn, op de grens van land en water, en waar we ooit ook een gedeelte van Margreets as gaan uitstrooien.
De oudste zoon, bel ik straks even, hij is druk met zijn werk, maar ik weet zeker dat het ook voor hem een dag met een zwart randje is.
En mijn dochter, die in al de hele week in tranen is, haar moeder zo enorm mist, denkt in termen als, ik zou zo graag met ze praten, even het moeder dochter moment, waarop ze normaal haar moeder zou bellen, maar dat er niet meer is, en ze voelt het, alsof het haar afgenomen is.
Ik ga ze alle drie bellen, even laten weten dat ik aan ze denk, en dat het een moeilijke dag is.
En echt iets doen, wat het oplost, kan ik niet, hulpeloosheid is het woord.

En terwijl de bloem zich opent, giet het verdriet, met pijpestelen.
Ik heb de zon zo nodig op dit moment