Alles wordt weer anders

Na mijn afscheid voel ik me een beetje doelloos.
Aan het soms terugkerende gevoel, dat ik Margreet mis, is niks veranderd, maar dat was ook niet het doel.
En omdat ik over van alles en nog wat nadenk, probeer ik mijn eigen beweegreden te snappen, en dat is lastig als je dingen doet, vanuit je gevoel, niet vanuit redenatie.
Normaal is het omgekeerd, beredeneer je waarom je iets wilt doen, en wat je ermee wil bereiken, en welke verwachting je ervan hebt.
Dan pas ga je het doen.
En na lang nadenken, het is zeker geen piekeren, ik lig er niet wakker van, denk ik te begrijpen waarom ik het zo gedaan heb.
Zoals ik vaak genoeg geschreven heb, had ik (hadden wij) geen echt afscheid, terwijl er, zeker van mijn kant, een grote behoefte aan was, want afscheid is ook afsluiting.
En nu heb ik afscheid genomen, en omdat je daar in dit geval 2 personen voor nodig hebt, heb ik Margreet in mijn hart, gedachten, en foto's, met me meegenomen, en echt letterlijk op iedere plek afscheid genomen, en het stukje bij beetje afgesloten.
Het is voor mij niet, zoals me vaak verteld wordt, dat ik Margreet dichtbij voel, geen idee hoe dat dan zou moeten voelen, maar zolang ze in mijn hart zit, is ze dichtbij, maar Margreet als zodanig, is voor mij echt, weg.
Het was een mooie, louterende ervaring, en voelde gewoon, als het juiste, om te doen, en naar een uitspraak van Margreet, doe wat goed voelt, het is meestal de juiste keuze, nou dit dus.
Djemanido was een unieke ervaring, je met een groep mensen, echt één voelen, de brede glimlach op de gezichten, en de energie die men ervan kreeg, en dat was wat ik hoopte te bereiken, maar waarvan ik niet wist of de deelnemers, het ook zo zouden ervaren.
Er komt een vervolg, en ik wil dat niet nog eens maanden voor me uitschuiven.
De Djembés staan nu op zolder, en de zolder is, om zo maar te zeggen een geitige boel, ik hoor nog net geen gemekker.

Maar het is even druk in mijn hoofd, en ik voer eigenlijk niet zoveel uit, even mijn Ereader pakken, een film op Netflix kijken, en dan kom ik toch bij de feelgood movies aan.
Door het nummer Not Today van Imagine Dragons (dank je wel Clemence, om me op het spoor van Imagine Dragons te brengen)
kwam ik op de film, Me before You.
Een prachtig verhaal, geen happy end, maar wel een verhaal, hoe iemand, het leven van een ander kan verrijken, en de moeite waard maken, het eind, hoe onvermijdelijk ook, is een nieuw begin voor Louisa Clark.
Het is een heel mooi verhaal, de moeite waard om te kijken.

En eigenlijk sta ik daar nu ook, een nieuw soort van begin, of beter vertaald, een ander vervolg van mijn weg, en daarom raakt de film, en de tekst van dit nummer me, misschien wordt het ooit makkelijker, maar niet vandaag.

En binnenkort gaan er weer veranderingen komen.
De jongste zoon Bob heeft eindelijk een woning gevonden, speciaal voor de groep mensen die tussen wal en schip raken, niet lang genoeg ingeschreven, om kans te maken, en ook geen kans om te kopen.
En hij behoort tot een van de gelukkigen, die minimaal 15 jaar een woning hebben, daarna wordt het afwachten, maar gezien zijn opleiding, zie ik hem in die tijd wel een definitieve plek vinden.
Misschien vertrekt hij naar het buitenland, richting Nordic countries,(sorry als ik er af en toe Engels doorheen gooi, na 13 jaar overwegend Engels gesproken te hebben, en Duits geschreven, kan ik het Nederlandse woord soms niet vinden).
En het huis wordt over een aantal weken, dus leeg, spulletjes gaan weg, of verhuizen, en dat zal toch even wennen worden, maar ik gun het hem van harte.

Amanda heeft als het goed is eindelijk de baan die ze al haar hele leven wil, door omstandigheden, is ze altijd als ZZP'er in de zorg blijven werken, haar leven is in de afgelopen jaren ook sterk gevormd, doordat haar moeder kanker kreeg..
Maar ze is er wel klaar mee, om vechtende demente mensen uit elkaar te trekken, dagelijks agressie, geen tijd voor fatsoenlijke zorg, maakte het werk een verplicht nummer, maar het is mentaal zwaar.

En dat wordt mijn volgende verandering, want tijdens haar 3 jarige opleiding zijn er momenten, dat zowel Amanda, alsook haar man, er een paar uurtjes, beide niet zijn, en dan komt Opa, goed van pas.
Ik heb gemende gevoelens, van de ene kant, ben ik zo blij dat ik eindelijk niet meer moet, maar dit worden toch een paar vaste middagjes.
Maar ik heb ja gezegd, want ik houd zielsveel van mijn dochter, en dit is de kans waar ze al zolang op gewacht heeft, en al zo vaak door omstandigheden af heeft moeten slaan.
Nog geen idee, hoe en wat, maar als ik daardoor een gelukkige dochter heb, dan gaat dat gewoon gebeuren.

Stilletjes aan komen de verhalen naar boven, over de afgelopen jaren, Amanda die alles opzij zette, om er voor haar moeder te zijn, en daarbij moet ik ook zeggen dat ze een kanjer van een man heeft, want iemand moet het thuis toch draaiende houden.
Bob heeft met zijn werkgever afgesproken, dat hij een aantal dagen vanuit huis werkt nadat Margreet, uitbehandeld was.
En dat was geen probleem, werd gezegd, maar een nieuwe teamleider, die vanuit een ander bedrijf kwam, mondde uit in een vervelende opmerking van de HR dame (niet het meest gevoelige type) dat hij gewoon op zijn werk, moest verschijnen, en er maar een andere oplossing voor moest vinden.
Ik weet dit pas sinds kort, maar wat een onbeschofte Tr*t, hoe kun je in godsnaam zoiets zeggen.
Het was de aanloop naar ontslag, hoewel dat nog 1 jaar geduurd heeft, maar nu begrijp ik waarom Bob, even een time out nodig heeft, het is niet niks, wat hem en Amanda overkomen is.
De oudste heeft ook zijn portie troubles wel gehad, en daarnaast een zieke moeder, en heeft zich ook overeind moeten houden.

Ik heb alle redenen, om trots te zijn op mijn kinderen, stuk voor stuk zijn het kanjers.
Dus ik word oppas opa, en mijn( eigenlijk moet ik toch zeggen ONZE) dochter, wordt daar hopelijk heel gelukkig van, want ze kan eindelijk, dat gaan doen wat ze al zolang wil.
Als je eenmaal ouder(s) bent geworden, blijf je dat de rest van je leven, dat wist ik toen ik eraan begon.

Die kinderen, zijn allemaal stukjes Margreet, hoezo, ze is er niet meer?

Wie geeft wat ie heeft, is waard dat ie leeft.
En zo gaat het leven door.

Ik zie bij mijn blogs staan 25 volgers, een paar daarvan kan ik raden, maar de rest ken ik niet.
Ik wil jullie bedanken, dat je de moeite neemt om mijn schrijfsels te lezen, inmiddels een hele kluif
Dikke Kus, en minstens zo dikke knuffel
😘🫂 Peter