Bewaren en loslaten

Ik ben bezig dingen te ordenen, uit te zoeken en op te schonen.
Wat blijft er dan van een leven over, wat blijft er in de verdere reis van mijn leven bij me, waarvan neem ik afscheid.
De kleding is allemaal uitgezocht, en het grootste gedeelte is inmiddels door de kledingbank in ontvangst genomen.
Wat er nu nog in de kast hangt, gaat komende week weg, ook de 2 jurkjes die ik apart bewaard heb, ik heb de foto's waar Margreet ze draagt, wat voor nut heeft het dat ik ze bewaar, ik kan ze aanraken, vasthouden, maar het brengt ze niet dichter bij me., het herinnert me alleen, aan wat er niet meer is, terwijl ik wil herinneren, wat ik heb gehad, want dat is nooit weg.
Ik denk dat het bij loslaten hoort, en het de liefde voor Margreet, er niet minder om maakt.

Als echte ICT'er heb ik trouw back-ups gemaakt van Margreet's computer, en ook die back-up, ben ik aan het opschonen, er komen veel foto's langs, allemaal momenten in de tijd, ik kijk ze en alles komt weer langs, de mooie momenten, wat ik toen voelde, en hoe blij ik ben dat ik het nog kan voelen.
Omdat Margreet ZZP'er was, was het belangrijk, een goede administratie bij te houden, en dat werd een beetje mijn taak, dingen scannen, ordenen, indelen.
Zelf, noemde ze het geen computer, maar "dat ding", daarmee is wel duidelijk, dat ze er geen affiniteit mee had.
Ik bewonder hoe ze, terwijl ze zelf kanker had, altijd gezorgd heeft voor mensen die ook kanker hadden, en ze deed, wat ze kon, om het leven aangenamer te maken, in hun laatste dagen.
En die laatste dagen, kon heel kort zijn, maar ook 2 maanden, en iedere dag, moest ze toezien, hoe mensen verder weg raakten, hoe moeilijk ze het hadden.
En toch stond ze er, en als mensen pijn hadden, gaf ze ze Reiki, en hoewel de cliënten sceptisch waren, waren ze na een Reiki sessie, overtuigd dat het werkte, de pijn was weg, of werd minder, en zo maakte ze het draaglijk, in de laatste uren en dagen van een leven, was ze iets moois voor die mensen.
Daarvoor, kan ik ze alleen maar bewonderen.

Omdat ze door zorgorganisaties werd ingehuurd, had ze een heel netwerk van bedrijven waar ze voor werkte, en een ding hadden ze allemaal gemeen, ze zeiden keer op keer, dat cliënten en hun familie zo blij waren geweest met Margreet.
Toen ze echt getroffen werd door kanker, kon ze niet meer werken, terwijl ze dat zo graag wilde, maar alle zorgorganisaties, zeiden unaniem, als je beter bent, en je wilt weer werken, kun je bij ons terecht, we hebben je heel graag terug.
Corona zat daarbij in de weg, en het werd uitgesteld, en in 2019, was ze zover, dat ze erover dacht, weer aan het werk te gaan, en toen kwam de diagnose AML, en nog steeds dacht ze, als ik beter word, kan ik weer aan het werk.
Haar werk, was geen noodzaak, in financiële zin, maar wel een noodzaak voor haar zelf, ze wilde zo graag helpen, en vooral waardering.
Op school is ze enorm gepest, en dat heeft haar leven gevormd, of moet ik zeggen misvormd, altijd gekleineerd, getreiterd.
Dat was de pijn die ze meedroeg, en haar scheiding, waarbij ze zelf, weggegaan is, en het zelf moest rooien, en zeker geen echtgenoot had, die haar waardeerde of steunde, sterker nog, ze draaide op voor alle achterstallige kosten, hebben haar nog meer verdriet bezorgd.
Maar door de hulp van haar vader, die op de kinderen paste, heeft ze zich eruit gewerkt, maar een paar maanden voor ik ze leerde kennen, sloeg het noodlot toe, net met pensioen, vonden ze hem dood in zijn stoel.
Maar ze had ook een goede verstandhouding met haar moeder, bijna vriendinnen op momenten.
Tot haar moeder door Korsakov, begon te dementeren, en ronduit gezegd, daardoor een enorm kreng werd, en weer knokte ze zich erdoor, naast haar werk.

Hoe moeilijk moet dat geweest, als je mensen met kanker ziet aftakelen, terwijl je beseft, dat dit misschien ook wel je voorland is, maar ze praatte er maar heel zelden over.
Mijn eerste vriendin, werkte in het Radboudziekenhuis, als anesthesie assistente, en heeft heel wat weekenden gewerkt, en de meest verschrikkelijk dingen gezien, mislukte zelfmoorden, maar waar ze het moeilijk mee had, waren de kinderen, die aan kanker kwamen te overlijden.
En dat moet je ergens kwijt, en ik was degene die kookte, en als ze dan thuis kwam, kon ze aanschuiven, en dan moest ze haar verhaal kwijt, en daar gaf ik haar ook altijd de gelegenheid voor, en dat kon best wel een half uur duren, en dan zei ik, het halfuurtje zit er bijna op.
Niet dat ze dan maar moest stoppen, maar op de een of andere manier, moet je toch ook door, het een plekje geven zei men toen, maar nu weet ik dat er geen plekje is.
Ik heb dat ook voor Margreet geprobeerd, maar dat wilde ze niet.
Margreet was mijn 2e relatie, maar ook mijn 1e relatie heeft alle liefde gekregen, maar je hebt er wel twee voor nodig, en ik was voor haar niet de persoon  die ze nodig had.
En als liefde van een kant komt, dan gaat dat niet werken, en als jij degene bent die de liefde voelt, is het moeilijk loslaten.
Maar uiteindelijk kun je niet anders, hoe zeer dat ook doet.
En dan ga je opruimen, uitzoeken en ordenen, wat blijft(in je herinnering), en wat verdwijnt.
 Lucia, zo heette ze, heeft haar deel meegenomen, en ik heb echt naar eer en geweten, alles gedeeld, ik bleef in de woning wonen, zij vertrok, dus zij had financieel meer nodig.

En na jaren kwam mijn 2e liefde op mijn pad, onverwacht, en dat heeft ruim 33 jaar geduurd.
En nu ben ik eigenlijk opnieuw bezig op te ruimen, ordenen en uit te zoeken.
Het voelt vreemd, net alsof ik op herhaling sta, maar het is ook, ruimte maken voor iets nieuws, en het is zeker geen weggooien, alsof het nooit bestaan heeft, als het ware uit mijn leven wissen.
2 Keer liefde, heeft me gemaakt, tot wie ik nu ben.
Maar wanneer laat je los, wanneer kun je verder, en hoe weet je dat dat goed is.
Dat weet je niet, dat kun je alleen maar ervaren.

Willy schreef dat ik van de straat moet, en aan de vrouw, maar hoe doe je dat, ik wil niet gaan zoeken, dat heb ik gedaan, en geloof me, het is een weg, die heel veel pijn doet.
Hoe vaak ik niet iemand tegenkwam, waarmee het klikte, maar het eindigde meestal met dezelfde regel, "zo iemand als jij, heb ik nog nooit meegemaakt"
En pas sinds een jaartje, denk ik te begrijpen, wat er anders aan mij is.
Maar ik wil niet nog een keer hetzelfde meemaken, niet telkens mijn hart geven, en weggegooid worden, dat klinkt overdreven, maar zo voelde het wel.
Alsof telkens het kleed onder je vandaan wordt getrokken, misschien ligt het wel aan mij, ik weet het echt niet, maar ik kan niet anders zijn als ik ben, en een ding heb ik geleerd, ik ga niet meer proberen, de persoon te zijn die de ander wil, dat ik ben.
Dat was mijn fout, en ik weet nu dat dat niet werkt, ik wil mezelf blijven.
Ik kijk niet naar vrouwen, als mogelijke kandidaat, want ik weet dat het zo niet werkt, ik heb het 37 jaar geleden geprobeerd.
Ik weet dat ik geen stereotype man ben, dat is me vaak genoeg verteld, te zorgzaam, te vrouwelijk, te lief, te veel van van alles.
Dat was de reden, dat mijn lesbische vriendin en ik, zo lang met elkaar opgetrokken zijn, een tijdje was ik het ontbrekende stuk in haar leven, en ze hoefde niet bang te zijn.

En toch hoop ik dat er iemand op mijn weg komt, dat ik toch weer een maatje krijg, en daarom moet ik Ordenen, uitzoeken, en opruimen, kijken waar ik nu ben, waar ik nu sta, en open en eerlijk, kijken, naar de rest van mijn reis.

Want het leven is een reis, die je alleen begint, anderen komen op je weg, soms voor even, soms tot aan het eind.
Ik heb hopelijk nog een goed stuk af te leggen, ik hoop dat het een mooie reis wordt