Bewust afscheid nemen. hoort bij mij

Ik ben op 25 jarige leeftijd uit huis gegaan, want toen kregen mijn verloofde en ik een flatje toegewezen.
De liefde begon, toen ik 18 was, doordat we nieuwe overburen kregen, en hoewel ik voor die tijd niet naar de meisjes omkeek, was dit toch anders.
Vaak samen de honden uitlaten, en zo groeide het, de eerste kus, was in Het Bosje van de baron, het heeft niet voor niets zo'n prominente rol in ons leven
De eerste stappen naar zelfstandigheid, weg van het ouderlijk huis, ik heb laatst de foto's ingescand.
En dan gaan de wegen uiteen, ben je bezig met je eigen ding, maar thuis blijft altijd thuis, en mijn schoonouders, woonden schuin tegenover en haar vader en mijn moeder waren de 19e oktober jarig.
Na een tijdje zijn we naar een nieuwbouw woning in Beuningen verhuisd, en 2 jaar later, begon ze over trouwen, daar hadden we het nog nooit over gehad, en dan ga je een andere fase in.
2 weken later vroeg ze, of ik het goed vond, als ze op zichzelf ging wonen.
Was niet echt een vraag, meer een constatering, en weg was ze, ik heb ze aan alle kanten geholpen, onze bezittingen verdeeld, en haar voldoende geld gegeven, zodat ze een nieuwe start kon maken, echt eerlijk gedeeld.
Het contact bleef, tot ze de deur in mijn gezicht dichtsloeg, toen ik hulp nodig had.
Ik heb ze vergeven, want het was wel degelijk liefde wat ik voelde, en dan wens je iemand het beste toe.
En dat was afscheid, en nog jaren daarna nam ik telkens opnieuw afscheid, droomde dat ik haar terugvond, en het eindigde altijd, met dat ik ze weer kwijtraakte.

En in 1990 vond ik mijn tweede liefde, Margreet.

Ik zag mijn ouders ouder worden, en hun conditie langzaam afbrokkelen.
Ik wilde graag een keer met mijn vader, over de Weesinrichting lopen, dacht vaak, ik zou weleens willen.
totdat ik beseft, dat je heel lang,ik zou weleens, kunt denken, maar het mag niet veranderen in, had ik maar.
Op dat moment heb ik besloten dat te gaan doen, en natuurlijk heb ik foto's gemaakt, fijne herinneringen.
Ik realiseerde me dat ik eigenlijk niks van mijn ouders wist, behalve dat ze mijn ouders waren, ik ben begonnen ze alles te vragen wat ik wilde weten, over hun kindertijd, hun leven, en heb ook al hun vragen beantwoord.
Onwillekeurig was ik begonnen met afscheid nemen.

Omdat ons ouderlijk huis een grote bibliotheek was, kamer vol boeken, dozen met boeken, slaapkamers vol boeken, zolder met honderden boeken, heb ik heel erg veel gelezen, en in boeken zit de tijdgeest.
Een boek uit eind 18e eeuw (ja we hadden ook heel veel boeken van voor 1900) ademt een andere geest uit als een boek van voor de wereldoorlog, van daarna, en van nu. Nu gaat het over milieurampen, terroristische aanslagen, gevaarlijke virussen.
En door de oude boeken te lezen, kom je ook een beetje in die tijd uit, het leven is anders.
Ik heb mijn broers opgetrommeld, en ben in overleg gaan opruimen.
Eerst de zolder, later de slaapkamers, en als laatste de kamer, alle boeken die bewaard moesten worden, zijn bij mijn broers opgeslagen, en we hebben de kasten volgezet met boeken die prettig waren om te lezen, met de gedachte, als ze er ooit ineens uit moesten, hoeven we het niet dan, uit te zoeken.
En eigenlijk was dat een heel lang afscheid, maar het gaf ons de tijd om dingen uit te zoeken.
Kerstavond 2008 heb ik mijn broers gevraagd naar onze ouders te komen, nog een keer samen met zijn zessen samen de kerstmis bezoeken, nog een keer met zijn allen, dat was mijn cadeautje voor onze ouders,
2011 hebben we het nog een keer gedaan.
Mijn vader werd maart 2012 opgenomen, kon ineens niet meer lopen, en mijn moeder bleef alleen achter, en iedere dinsdag ging ik bij ze langs, na mijn werk, zorgde dat ze iets lekkers at, in plaats van de (goede) maaltijden van de maaltijdservice, soms kroketjes of chinees, dat vond ze heerlijk, en daar zou ze niet dood aan gaan, daarna bezochten we mijn vader.
Tot hij op sterven lag, ik heb in mijn eentje naast hem gezeten, met hem gepraat, verteld waar ik hem aan zou herinneren, voor hem gezongen, mijn laatste cadeau aan hem, en hij sliep rustig in.
En weer komt er muziek in voor, en later schreef ik een stukje tekst, dat tijdens de dienst is voorgelezen.
 

Het einde nadert
Je wilt niet gaan, de onrust neemt bezit.
Er is nog zoveel dat je bindt
De angst, alleen zijn
Aan het eind daar is het licht.
Maar je bent niet alleen, iedereen is er bij.
En draagt je tot aan het einde van je weg.

De rust neemt over
Je bent eindelijk gereed.
Vertrekt met een laatste zucht.

Het einde van een langdurig afscheid
Maar ik had geen verdriet, het was goed, het leven was compleet.
Mijn moeder werd op een wachtlijst gezet, en het kon nog wel minimaal een half jaar duren voordat ze naar een heel goed verzorgingstehuis in de buurt kon verhuizen.
Een week later, waren er zoveel sterfgevallen, dat ze de week erop over moest overhuizen, waren wij blij dat we alles uitgezocht hadden.
Mijn moeder heeft hetzelfde cadeautje van mij gehad, dat ik mijn vader heb gegeven, ook hier geen verdriet, ze had zo'n mooi en compleet leven gehad.

En toen kwam kanker op ons pad, en ook dit is eigenlijk een heel lang afscheid geworden, afscheid van dingen, bewust samen doen, terwijl we er ons van bewust waren dat samen oud worden er niet meer in zat.
We hebben er niet zoveel over gepraat, dat wilde Margreet niet.
Maar dat wat we samen hebben gedaan, daar hebben we al onze liefde ingelegd.

In Zeeland zaten we uit de koude wind in het zonnetje, lekker tegen elkaar aan, toen ze zei dat ze heel veel van me hield, en blij met me was, en het zo fijn vond, dat we hier en nu, samen in het zonnetje zaten.

Op onze eigen manier hebben we toch afscheid genomen, onze momentjes gepakt, en als ik de foto's zie, denk ik, we hebben het fijn gehad, en denk ik
God, wat houd ik van je, en in gedachten knuffel ik ze, vrouw van me.