Dat zeg je toch niet!!

Vreemde titel, maar het is ook een vreemde wereld waar ik in terechtgekomen ben.
In de vorige blog, heb ik de lucht een beetje geklaard, waarom ik niet zomaar in ieders bed stap, en voor mij was het een big thing, ik zeg weleens, ik ben geen duracel man, batterij in het konijneding, knopje drukken, en hij stopt, pas als de batterij leeg is.
En Fee en ik spreken elkaar bijna dagelijks, en het wordt steeds duidelijker, dat het voor ons beiden als een totale verassing komt, wat er nu gebeurt, en wat we voelen, loopt ver vooruit op wat er eigenlijk is.
We willen niet te hard lopen, en dat is ook logisch, maar dat is het verstand, ons hart zegt iets heel anders, dat is al veel verder.
Mijn verstand zegt, neem de tijd, verlies jezelf niet uit het oog, verbrand de schepen niet achter je, doe niks waar je niet met je hart achter staat, denk aan de kinderen.
Een ding houdt ik keihard aan vast, ik ga me niet meer aan alles aanpassen, ik ga niet meer de persoon zijn, die de ander wil, en dat dat zo hard is, is, omdat ik daar de rekening al jaren voor betaald heb, mijn fout, en die maak ik niet nog eens.
Het is niet zo dat ik vindt dat anderen zich maar aan mij moeten aanpassen, het is tweerichtingsverkeer.

Fee en ik plagen elkaar, soms een beetje sexueel getint, pubers hè, het zorgt ervoor dat we dingen open een eerlijk bespreken.
Ja, heb ik je vorige keer zo naar mijn bed gedirigeerd, gniffel gniffel.
Je gezicht vergeet ik nooit meer, wat gebeurt me nu, verbijsterd.
Zou ik dan in de handen van de Axe murderes terechtgekomen zijn, die eenzame mannen op de begraafplaats oppikt, mee neemt naar haar afgelegen cottage, er haar ding mee doet, en vervolgens, de bijl. Gniffel gniffel.
Voorbehoedsmiddelen, dat ik daar op mijn leeftijd over na moet denken.
gierende lach, ze viel zowat van haar stoel.
2 ouwe knarren zal ik maar zeggen.
Plaagstootjes, die ervoor zorgen dat we ook onze onzekerheden bespreken.
Het logeerbed is ook schoon opgemaakt, want we weten geen van twee waar we ons op moeten instellen, dus dan is dat wel fijn.
Sex staat absoluut niet op de planning, maar we sluiten het ook niet uit, we weten het gewoon niet, we hebben geen planning, we zien wel, dit is gewoon niet te plannen, het idee, om er met die gedachte naartoe te gaan staat me ook tegen.

En alles wat onze harten voelen, is gewoon heel veel verder, staat niet in verhouding, en ook dat spreken we naar elkaar uit, wetend dat we nog helemaal niet zo ver zijn, maar het overkomt ons gewoon, en dan is het fijn, dat we weten hoe de ander zich voelt, op dit vreemde pad.
Het heeft er ook mee te maken dat we zoeken, waar de ander staat, en het blijkt dat alles wat we bespreken, er van beide kanten is.
Dat we beiden de liefde van ons leven gevonden hebben, weten we, daar zijn eigenlijk geen woorden meer voor nodig.
Dat we in elkaars leven horen, ook, en dat we vanaf nu samen de weg van ons leven lopen, hoeft ook geen verklaring.

Zo vreemd om dat allemaal te voelen, wat zou je eigenlijk willen, en ook die gedachten, waarvan we weten dat ze ver vooruit lopen op de feiten, worden toch uitgesproken, gewoon, omdat we er mee zitten, dat gevoel, dat dat helemaal niet kan, en we niet weten wat ons overkomt, ook na al die gesprekken, snappen we er geen bal van, het kan niet, maar gebeurt toch.
Ik heb aangegeven, dat ik een zinnetje op het puntje van mijn tong heb liggen, maar dat we helemaal zover nog niet kunnen zijn, en niet weet wat ik ermee aan moet, maar het bij ieder gesprek terugkomt.
Wat is dat, wat je zou willen zeggen?
Wil je met me trouwen, en het antwoord kwam gelijk, ja ik wil met je trouwen, zij zat daar ook mee, in haar gedachten.
Het is geen huwelijksaanzoek, we hebben gewoon onze gevoelens uitgesproken,  zover kunnen we helemaal nog niet zijn, onmogelijk, maar waarom voelen we dat alle twee zo.

Vorige keren ging dat toch heel anders, althans in mijn herinnering, dit is heel verwarrend, en zo stuiteren we samen heen en weer tussen wat we vinden, en wat we voelen, geen peil op te trekken, want het loopt niet synchroon.
Het is niet zo dat we nu al plannen gaan maken, ik zou het af en toe wel stop willen kunnen zetten, maar dat lukt niet.
Vroeger was dat veel makkelijker, je kwam iemand tegen, raakte in elkaar geinteresseerd, raakte verliefd, en dan ging je na een tijdje nadenken over de toekomst, over trouwen, kinderen.
Dit is de omgekeerde wereld, of zou het gewoon zijn, omdat we zo verliefd zijn.
En toch maak ik me nergens zorgen over.

Dus hebben we afgesproken, dat we elkaar in de komende maanden af en toe een lang weekendje opzoeken. ik kan bij Fee slapen, maar zij zal niet hier bij mij slapen, dat voelt gewoon niet goed, vindt ik ook een beetje vreemd, haar te laten slapen op de plaats waar ruim anderhalf jaar geleden, mijn vrouw heeft geslapen, net alsof ik haar ingeruild heb, alsof dat eventjes met gemak gebeurt, voor beiden voelt het niet juist.
Misschien wordt de soep wel helemaal niet zo heet gegeten, als ie wordt opgediend, geen idee wat de toekomst brengt.
Lachend op de zeepkist, twee onnozelen, weten wij veel.