Verandering

Alles verandert constant.

Vandaag was ik weer de oppas opa, of Grananny zoals ik het noem.
Amanda kwam thuis, en toen ik vroeg hoe het gegaan was, was het een mindere dag geweest.
Ze is de kostwinner, en school en werken, is gewoon een harde noot om te kraken.
En daar lag het probleem, omdat ik probeer tussendoor met Fee op te trekken, en dat maakt haar ongerust, omdat ze dingen gepland wil hebben, en hoe moet dat nu als ik ineens besluit een paar dagen niet beschikbaar te zijn.
Nu besluit ik dat niet zomaar ineens, maar omdat de plannen van Fee en mij telkens veranderen, zorgt dat voor onrust, en daar kan ze niet goed tegen.
Toen ze mij in het begin vroeg de Grananny te zijn, heb ik gezegd, dat ik na 50 jaar werken, blij ben, dat ik niet meer moest, maar dat ik dat voor haar over zou hebben, als ze daardoor haar droom kan vervullen.
En 2 of 3 middagen in de week beperkt mij natuurlijk ook, want in de praktijk betekent het 2 of 3 dagen, want de ochtenden heb ik niet veel aan, dat had ik al toen ik in de volcontinuedienst werkte, late dienst, vonden de collega's heerlijk, konden ze 's-morgens nog naar de markt.
Maar ik vond het niks, had het gevoel constant op mijn horloge te moeten kijken.
Ik had geen hekel aan werken, maar ik zit gewoon anders in elkaar, heb altijd gevonden, dat ik moest.
En Amanda heeft met haar man overlegd, en vanaf januari gaan ze de buitenschoolse opvang opschalen, zodat ik minder of niet nodig ben.
Ze wil gewoon dat ik gelukkig wordt, en dat ik niet gebonden ben om dingen met Fee te ondernemen, en ze wil ook niet, dat we in de toekomst woorden krijgen, en ze me kwijtraakt.
En dat zorgde weer voor tranen bij mij, ik wil er graag voor ze zijn, maar alles wat er nu in mijn leven is gebeurd, en nog gebeurt, kon ik niet voorzien, en ik zie ook de impact wel, maar ik weet niet hoe ik alle ballen in de lucht kan houden, ik probeer het zo goed en zo kwaad mogelijk te doen, en de komende dagen dat ik in Schotland ben, neemt Bob de honneurs waar, ik laat ze heus niet zomaar zitten.
En ik vindt het pijnlijk dat ze door alle veranderende plannen, het moeilijk vindt.

Ik praat niet veel over Fee, met Amanda, het is gewoon te pijnlijk voor haar om toe te zien, dat er iemand in de plaats van haar moeder komt.
Maar tegelijkertijd heb ik de behoefte om erover te praten, want het beheerst mijn hele leven.
Het eerste waar ik aan denk als ik wakker wordt is Fee, dan de rest van de dag, en als ik naar bed ga, en pas als ik slaap is er even rust, ik weet soms even niet waar ik het zoeken moet, zoiets als dit heb ik nog nooit meegemaakt, soms zou ik het wel even uit willen zetten, maar dat kan niet.
En voor Fee is het precies hetzelfde, en ik was vanochtend net wakker, en begon weer aan Fee te denken, toen ze belde, eindelijk weer contact.
Als ik ze een dag niet spreek ben ik helemaal uit mijn doen, eigenlijk zoals Marieke ooit schreef, als een trouwe hond wachtend op.
Allemaal dingen die we voelen, die helemaal niet kunnen, maar er gewoon zijn, probeer daar maar eens wijs uit te worden, en het absolute vertrouwen dat we in elkaar hebben, de scheidslijn tussen wat is, en dat wat we voelen is heel erg vaag.

En Fee en ik blijven elkaar aftasten, bespreken dingen die zo puberaal zijn, dat we er soms om moeten lachen, maar ook de dingen die ons zeuwachtig maken.
Geen van beiden had gedacht aan een relatie, eigenlijk waren we er zeker van dat we dat niet meer wilden, voor beiden stond dat eigenlijk vast, punt uit.
En dan ineens raakt het ons, heerlijk, maar ook zo verwarrend.
De dingen waar we zenuwachtig voor zijn, hebben te maken dat we geen van twee weten wat er gebeurt als we weer samen slapen, maar we weten elkaar door alle gesprekken wel gerust te stellen, onze zorgen zijn dezelfde.
We zijn er niet op uit, en toch zou het zomaar kunnen gebeuren, eigenlijk een beetje eng, maar eigenlijk ook niet, probeer daar maar een wijs uit te worden.
We hebben besloten, dat we het niet krampachtig uit de weg gaan, er is al zoveel gebeurd, dat we niet verwacht hebben, en als het voor beiden goed voelt, dan is het ook goed.
Ik zou natuurlijk ook de logeerkamer kunnen gebruiken, maar we zijn in die korte tijd, zo met elkaar verweven geraakt, dat we alleen bij elkaar willen zijn.

En dat zijn de dingen die ik voel, waar ik mee zit, en die ik dus nooit met mijn dochter zal bespreken, die heeft het er al moelijk genoeg mee.
eigenlijk ben ik bezig, met dingen die haar pijn zouden doen, als ze het wist, en ook met de twee anderen bespreek ik dit niet, alle drie zijn zij, hun moeder verloren, ik ben mijn vrouw kwijt.
En terwijl ik dit schrijf, hoor ik ineens Into The West van Annie Lennox, Margreets keuze, op haar crematie.

Weemoed, en kwijtraken, en hier sta ik dan, denk aan Margreet, aan afscheid, denk aan Fee, aan een nieuwe weg in mijn leven, weg van alles wat was.