Morgen, de eerste stap op het vervolg van mijn weg

Voor Fee en mij is het wel duidelijk, dat we de intentie hebben, de rest van de weg van ons leven samen te wandelen.
We voelen gewoon, dat dit iets heel bijzonders is, ook dat we dit mee mogen maken, het voelt zo allesoverheersend die behoefte om samen te zijn.
Dus morgenavond, zie ik weer het uitzicht, vanuit haar cottage, en ik besef, dat dit de eerste stap op die nieuwe weg is, of beter gezegd, het andere vervolg op mijn weg, de weg die tot nu toe liep, tot aan het afscheid van Margreet.
En zoals alles in mijn leven, stap ik ook hier weer onbevangen in, laat ik het op me afkomen, en zie wel, waar het me brengt, een instelling die me in mijn leven al veel goeds heeft gebracht.
Maar ik doe dit niet, zonder terug te denken aan wat achter me ligt, ik lees de teksten die ik geschreven heb, die ik opgeslagen heb.
Er zijn nog steeds gebeurtenissen in het verleden, die me nog heel lang zullen bijblijven, en ik denk nu aan het moment dat Margreet het gevecht opgaf, dat ze op bed ging liggen, en het gewoon opgaf, en zo goed mogelijk op haar einde wachtte, wetend wat er zou komen, ze heeft het vaak genoeg meegemaakt in haar werk, en nu zaten wij op die plek, waar zij, jaren had doorgebracht, aan het bed van iemand, die de kanker niet had kunnen overwinnen.
Ik zie mezelf nog achterwaarts, voor dat uitgemergelde lichaam lopen, op weg naar de WC, zoveel mogelijk ondersteunend, tot het moment kwam, dat ze ook daar geen energie meer voor had, ze was op.
Het gevoel dat ik krijg, als ik daaraan denk, maakt me verdrietig, niet voor mezelf, maar hoe het voor haar moet zijn geweest, daar sta je dan, wil nog zo graag door, wil nog zo graag leven, wil nog zo graag op deze aarde blijven, en je weet dat je dat niet kunt, en je voelt hoe de kracht je lichaam verlaat, hoe zelfs een paar meter lopen, een marathon lijkt te zijn, die je niet aankunt.
Wat ik mooi vindt, is dat ik dat heb kunnen doen, en haar letterlijk tot het eind ondersteund heb, er voor ze was.
Ik zie hoe ze voor het laatst in haar eigen bed lag, uitgeteld, maar nog even vaarwel zeggen tegen dat plekje, nog een keer het uitzicht hebben dat ze jarenlang heeft gehad.

Voor mezelf is het goed, want ik weet dat ik alles heb gegeven, dat was ook de belofte die we elkaar 29 jaar daarvoor deden, toen we trouwden.
Hoe het allemaal gelopen is, de goede en minder goede dingen, ik ga ze achter me laten, en ga nu weer vooruit.
Blijven hangen, in wat was, zou me tegenhouden, vooruit te gaan.

En nu begin ik een beetje zenuwachtig te worden, weet niet hoe het gaat, maar stort me er toch vol in.ik heb geen reserves, tot wat er gebeurt.
We weten dat er nog niks zeker is, maar hebben er alle vertrouwen in, zien ook alleen maar deze weg.
En het is nu zaak, niet van alles weg te gaan gooien, om het maar achter me te laten.
Margreets kleding, en schoenen zijn allemaal weg, en ik ga de kinderen vragen, welke boeken ze mee willen nemen, dan kijk ik eerst welke ik zelf wil houden, de rest gaat in verloop van het komende jaar weg.
Toen ik een paar weken terug haar jurkjes in de kledingcontainer deed, keek ik er nog een keer naar, herinnerde me de momenten, en zag de foto's langskomen, en heb ze met weemoed in de zak gestopt, maar uiteindelijk zouden ze toch weg moeten, geen nut om het nog te rekken, het is ook een vorm van afscheid, stukje bij beetje de tastbare dingen loslaten, er laten veranderen in herinneringen.
De buit wordt langzaam verdeeld, ik heb een paar jaar geleden een heel mooi Swiss Sense bed gekocht, daar opteert Amanda voor, boekenkasten, Amanda, Bas en Bob, de boeken.
Dat klinkt rigoreus, en gaat ook niet van de een op de andere week gebeuren, maar ik wil gewoon, al die spullen niet meer , zelfs als ik niet naar Schotland zou vertrekken, ik wil een huis, waar alleen dat in staat wat ik nodig heb, de rest is ballast.
Ik ben niet aan het afrekenen met mijn verleden, ben niet boos of verdrietig, maar wat moet ik ermee, alles laten staan, zodat ik het weg kan gooien, als ik dit huis ooit verlaat.
Ik omring met met de herinneringen, niet met de spullen.
Wat heb ik aan een prachtig 2 persoons bed, als ik er alleen in lig.
Ik denk dat als een verhuizing naar Schotland in zicht komt, ik het gewoon niet dan nog even wil gaan uitzoeken, een opgeruimd huis, een opgeruimd hoofd.

De weg die ik tot nu afgelegd hebt, wordt ook een herinnering, maar wel een met een bitterzoet smaakje, maar toch heel mooi, en de moeite waard.
De herinneringsboom, de witte Magnolia, gaat tezijnertijd naar Amanda, gaat haar tuin sieren, ik denk in de voortuin, en daar zal de verbinding met mijn vrouw, voor de rest van de tijd, in het volle zonlicht staan, een mooie gedachte.