De cirkel van het leven, een vicieuze cirkel

De cirkel van het leven, een veelgebruikte uitdrukking, maar ook een waarheid als een koe. (geen idee wie dat bedacht heeft)

Het thema van mijn blogs "Het leven is een reis, die je alleen begint, anderen komen op je weg, soms voor even, soms tot aan het eind" blijft nog steeds staan.

En de cirkel van het leven, lijkt een cirkel te zijn van, alleen, Samen, verliezen loslaten, en weer opnieuw beginnen, maar ook een eindeloze cirkel, of vicieuze cirkel, en die blijft net zolang doorgaan totdat iemand mij verliest, en los moet laten, dan stopt mijn cirkel pas definitief.
Na Margreets overlijden ben ik bewust met een aantal dingen bezig, in de zin, dat ik nadenk over wat ik achterlaat, niet in materiele zin, maar in herinneringen, van mijn kinderen en kleinkinderen, ik wil dat  ze iets hebben, waaraan ze denken, als ze aan mij denken, iets wat ze even houvast geeft, en een gevoel, dat ik er weer even ben.
Ik zou graag een opa zijn, waarover ze later zeggen, weet je nog wat opa deed,, of wat we samen gedaan hebben, en voor mijn kinderen wil ik dat ze ook zulke herinneringen hebben, dat ze me in gedachten nog even kunnen zien, en het moment herbeleven.
Monique zei het al, dat je er bent, zolang je in iemands hart bent, die je gekend heeft, en als die er niet meer zijn, dan pas, ben je definitief weg.

Voor mij is er gisteren een cirkel afgelopen, of eigenlijk mijn tweede cirkel.
De eerste eindigde, toen mijn verloofde ineens te kennen gaf alleen te willen wonen, en toen begon de 2e cirkel, Alleen, Samen met Margreet, verliezen, toen ze stierf, en loslaten.
maar de cirkel liep pas af toen Bob maandag voor het laatst, het huis uit ging, naar zijn eigen stekkie, zijn eigen leven en toekomst.
Want als je geluk hebt in een van je cirkels, zijn er ook kinderen, en die zijn bepalend voor hoe je leven er samen uit ziet, maar dat is voor mij, en niet iedereen heeft die wens.
Het gaat er niet om iets achter te laten, maar om je leven een vervolg te geven, en iets moois aan de wereld te geven.
Na 34 jaar, sluit deze cirkel, en begint er een nieuwe cirkel, maar net zoals ik mijn eerste liefde nooit vergeten ben, en de momenten in foto's en gedachten terug kan halen, zal ook mijn tweede liefde nooit vergeten worden, dat kan helemaal niet, beide zijn een integraal deel van mijn leven geweest, hebben in mijn leven bestaan tot de cirkel sloot.

En nu begint mijn volgende cirkel, en op het moment blijft die hangen op alleen, en ik weet even niet hoe het volgende stuk er uit gaat zien, komt er weer een samen, of blijft het bij alleen.
Met samen, heb ik het moeilijk, want ik weet niet of ik het nog een keer kan, weer iemand centraal in mijn leven te zetten, ik heb er gewoon angst voor.
Maar met Alleen, heb ik het ook moeilijk, want ook hier ken ik mezelf, en nu zweef ik een beetje rond.

En tussen dit alles door, komt meer en meer het besef, dat ik op een of andere manier, weer aan een nieuw begin sta, en dat ik zo'n behoefte heb, om weer samen te ondervinden, maar hoe doe je dat samen, maar eigenlijk ook niet.

Er komen mooie mensen op mijn weg, en ik voel enorm veel liefde voor ze, en doet het me goed, want ze geven me samen, no strings attached.

Er zijn mensen die een behoorlijk sociaal netwerk hebben, vrienden, familie, collega's, maar dat heb ik niet, ik heb nooit echte aansluiting gevonden, behalve die 2 goede vrienden, maar die hebben het druk, en ik kan er met hen ook niet echt over praten.
De kinderen zijn niet zover om erover te spreken, en willen er even niet aan herinnerd worden.
Begrijp me niet verkeerd, het zijn schatten van kinderen, maar het onderwerp Margreet proberen ze te vermijden, en ik wil het er dan ook niet over hebben, het roept teveel verdriet op.

Voor Bob is thuiskomen nu anders geworden, zijn thuis, wordt straks zijn nieuwe stekkie, en deze plek, wordt bezoek.
Amanda komt ook iedere week wel een keer langs, en we knuffelen, ik vertel haar telkens hoe blij ik ben dat ik "Dochter" kan zeggen, en hoe blij ik daarmee ben, en dan komt er altijd "Papsie" terug, en een nog dikkere knuffel, hoe mooi dat wij dat voor elkaar mogen voelen.
Ik zeg tegen alle kinderen, regelmatig dat ik van ze houd, en dat ik trots op ze ben, en blij met ze ben, en ik hoop dat als mijn nieuwe cirkel ten einde loopt, ik niet nog een keer, samen, verliezen en loslaten moet ervaren.
Maar als het zo is, dan is het maar zo, dan schijn ik aan drie cirkels niet genoeg te hebben gehad.

En ik hoop dat ze me af en toe even in de herinneringen, foto's of video's even terughalen, en met een fijn gevoel aan de tijd samen terugdenken.
Voor de mensen die ik ontmoet heb, hoop ik ook dat we leuke herinneringen gemaakt hebben, van mijn kant is het zeker dat ik mooie herinneringen aan ze overhoud, en zoals Monique zegt, je bent pas vergeten, als er niemand meer over is die aan je denkt, dus wat er ook gebeurt, vergeten wordt je niet.

Ik ben nog steeds op mijn reis, er komen nog steeds anderen op mijn weg, soms voor even, en soms voor altijd, ik ben benieuwd, wie er op mijn weg komt, met wie ik het samen gevoel, weer mag beleven.
Maar ook de mensen die er voor even bij zijn, daar wordt ik blij van, want ik voel me een geluksvogel met hun aanwezigheid.