Leegloop
Na vandaag, zijn al Bob z'n spullen, het huis uit, en vanmiddag zijn we naar Hoogeveen gereden, om het busje terug te brengen.
Had niet gehoeven zei de eigenaar, maar ik vindt, als je iets mag lenen, je het daarna ook gelijk terug moet brengen, zo ben ik opgevoed.
Ook vindt ik dat het normaal is, er iets tegenover te stellen, hoeft ook niet, zegt de eigenaar, en zo zijn Bob en Ik de afgelopen weken zo'n 2000Km door Nederland gereden, om bestellingen voor hem af te leveren, daarnaast heb ik geen hekel aan autorijden, en we hebben gewoon een mooi land.
Bob reed achter me aan, tussendoor, bij Apeldoorn, even bij (tankstation) De Somp gestopt, daar sta ik altijd even stil, omdat we daar zo vaak gestopt zijn, onderweg naar Ameland, met de kinderen, op de een of andere manier, heeft die plek een bijzondere betekenis voor me.
En op de terugweg zijn we langs Ravenstein gereden, en heb ik voor het eerst Bob's nieuwe woning gezien, en dan zie je daar bekende spullen staan.
Een grote bank die in de kamer heeft gestaan, maar ik wilde een kleine eenvoudige bank, omdat er plaats was voor 4, maar er nooit meer dan 1 persoon op zat.
Heel egoïstisch van me, maar ik ben altijd een liefhebber van goed geluid geweest, maar met een gezin, heb je andere prioriteiten, en dus kwam het er nooit van, Margreet vond alles te groot, behalve de joekel van een bank.
Maar nu was er niks meer wat me tegenhield, bank eruit, klein bankje erin, en een fatsoenlijke set luidsprekers.
Nu staat de bank bij Bob, en Margreet heeft er menig uurtje op gelegen, als ze zich beroerd voelde na een behandeling, sliep ze 's-nachts boven, en overdag veel op de bank.
En ik zag nog veel meer spullen, die me bekend voorkwamen.
Heel veel spullen in huis, heb ik met Bob gedeeld, wat moet ik met borden en bestek voor 12 personen, en ik vraag vaker, aan de kinderen, om iets mee te nemen.
Op zolder had ik een paar wandjes gemaakt, met schuifdeuren, en daar lag een enorme verzamelingen spullen, ik heb de kinderen gevraagd, om tijdens mijn vakantie, uit te zoeken wat ze graag wilden bewaren, en er een sticker op te plakken met hun naam, en alles wat weg kon, midden op de zolder te zetten, zodat ik het af kon voeren, en dat is gebeurd.
Binnenkort, ga ik op papier zetten, wat er in welke doos zit, en achter welk wandje ze liggen, er zijn 4 plekken.
Ik heb van de afdeling logistiek van mijn vroegere werkgever, een aantal plakzakken gekregen, die ik op iedere doos plak, met daarin een dubbelgevouwen A4, met de inhoud van die doos, en iedere doos krijgt een nummer.
Eigenlijk zijn er heel veel spullen, die ik weg wil doen, en natuurlijk denk ik daarover na.
Als ik het zou doen, om Margreet's aanwezigheid uit mijn leven te bannen, dan is dat geen goed argument, daarom, denk ik er echt over na, maar ik hecht er echt, geen waarde aan, en er is nog niks wat ik weggedaan heb, waarvan ik spijt heb.
Een bewuste keuze.
Ik weet uit ervaring, als ik bijvoorbeeld een LP weggaf, waar ik niks aan vond, dat ik later dacht, ik zou hem nog wel een keer willen horen.
Maar al deze spullen, het doet me niks, het zijn maar spullen, het is niet Margreet, ook geen stuk van Margreet, ik zal ze niet gaan missen.
Mocht ik ooit het huis uit moeten, dan is opruimen een fluitje van een cent, want ik wil dat alles uitgezocht is, VOORDAT het zo ver is.
Bob's oude kleding gaat naar de kledingbank, en in de kast van Margreet hangen nog wat spullen, ik dacht dat de jurkjes van Margreet al weg waren, maar Amanda heeft ze in de kast gehangen, en ook die gaan weg, ik kijk er nog een keer naar, en dat was het.
Maar nu ik in Bob's woning ben geweest, komt pas het gevoel, dat hij niet meer thuis is, en voelt thuiskomen, ook voor mij ineens anders, alsof er iets fundamenteels in het leven ineens veranderd is.
Alles wat ik van Margreet wil bewaren, zit in mijn hart, en in de foto's en filmpjes die er zijn.
Dus leegloop, mijn huis loopt leeg, er is voor een heel gezin aan spullen, maar er is geen gezin meer.
En eigenlijk, is het goed zo, want door spullen aan de kinderen te geven, nemen ze ook een klein stukje thuis mee, want er zitten herinneringen aan voor ze.
Ik weet ook niet hoe het komt, dat ik zo weinig waarde hecht aan al die spullen.
13 reacties
Geen last van de buren, als je alle geluidsregisters opentrekt?
Ik niet😂
bofkont
Nee gelukkig niet,
En ik zet hem ook niet continue, keihard, maar soms is er een nummer, van bijvoorbeeld de De Vinci Code,Chevaliers de Sangreal ja die moet gewoon wat harder.
Ik heb de buren ook gezegd, als ze er ooit last van hebben, ze het gelijk moeten komen zeggen, omdat ik de verhoudingen gewoon goed wil houden.
Maar ik heb in al die jaren, de buren regelmatig gezegd, als ze er last van hebben, ze het moeten laten weten, maar er is nog nooit iemand aan de deur geweest, en ja, ik heb een heel luide bel
Wat mooi dat de kinderen wat spullen hebben uitgezocht. Ik moet zeggen dat ik bij veel spullen ook dacht, "kan ik er wat mee, voel ik er wat voor?" en zo niet dan wist ik dat ik iemand anders er heel blij mee kon maken, een vriendin of mensen bij de kringloop winkel. Het gaf me ook een goed gevoel als de kinderen van de buren heel blij waren met oude lego etc.
Moraal van het verhaal, doen waar je je goed bij voelt. :)
En lekker genieten van je muziek op standje 10 of hoger :)
lieve groet Hilde
Wat zal het stil zijn zo inene ,maar je hebt het er maar druk mee ,wat komt er toch veel bij kijken ,.
Jij hecht aan mensen niet aan spullen en daar is niks mis mee
Liefs hes 🌻🫂
Wat weet je het mooi te zeggen, maar wel helemaal waar.
🫂😘Peter
Alles draait om emoties, soms wordt materie met emoties 'geladen'.
Aan bepaalde materiële zaken gaan soms emoties kleven omdat ze zijn gebruikt door geliefden, dan wordt die materie een stuk materiële emotie.
Zo zit het ook met geuren, smaken, geluiden of bepaalde plekken waar je samen bent geweest, ze worden geladen met emotie omdat ze de associatie met die persoon oproepen.
Als je zo een associatie beleefd kan dat een enorm heftig, verdrietig, melancholiek gevoel van missen geven, dit is 1 van de heftigste emoties die er mogelijk zijn in een menselijk wezen.
Lieve groet,
Gerhard
Hoi Gerhard,
Ik denk dat het normaal gesproken ook zo werkt, maar voor mij is het net iets anders.
Ik zit emotioneel anders in elkaar, dat is ook, waar ik mijn hele leven tegenaan ben gelopen.
Ik had bijvoorbeeld een goede relatie met mijn ouders, maar toen ze kwamen te overlijden, heb ik daar geen traan om gelaten.
Niet omdat ik niet van ze hield, maar ze hadden een goed leven gehad, en ik heb bewust in de jaren daarvoor, in gedeeltes mijn afscheid genomen.
Ik wilde altijd op een bepaalde plek nog een keer met mijn vader wandelen, maar dacht altijd, ik zou zo graag eens.
Totdat ik bedacht, waarom stel ik het uit, want dan komt er een moment, van, had ik maar.
Dus ik heb de wandeling gemaakt, en ben mijn ouders heel bewust dingen gaan vragen, ook over hun leven als kind, want als kind, weet je eigenlijk niet veel van je ouders, behalve dat ze je ouders zijn.
Andersom hebben mijn ouders ook dingen gevraagd, en op de een of andere manier, maakte dit het leven af.
Beide ouders heb ik tijdens hun sterven begeleid, en een cadeau gegeven, in de vorm van mijn aanwezigheid, de dingen die ik zei, de herinneringen die ik aan ze zou hebben, en het heeft hun geholpen, in rust en vrede, afscheid te nemen van het leven,
Maar huilen, om hun sterven, kon ik niet, het was gewoon goed zo, het was gegaan, zo als het zou moeten gaan.
Ook het gevoel van missen, is er niet, ik heb er vrede mee.
In dit soort situaties, doe ik wat gedaan moet worden.
Met Margreet is er natuurlijk een ander soort liefde geweest, maar ook hier heb ik bewuste keuzes gemaakt, gewoon door erover na te denken.
Na iemand gesproken te hebben die na 20 jaar, nog niet met de dood van zijn vrouw overweg kon, ben ik gaan nadenken, of ik in de resterende tijd, bezig wilde zijn, met verdriet, en missen, en dat wil ik nadrukkelijk niet.
Maar soms kom ik in een situatie, die oud zeer naar boven haalt, en schrijf ik het van me af, maar het is niet zo dat ik Margreet iedere dag mis, en de spullen die hier staan, daar zit wel een herinnering aan, maar ik houd het bij de herinnering, niet bij de spullen.
Nog steeds hangen er een paar jurkjes, waar herinneringen aan kleven, maar voor mijn gevoel heb ik er niks aan, om ze te laten hangen, ik heb de herinneringen in mijn hart, en in de foto's en filmpjes die ik van ze heb.
Dus die dingen gaan maar de kledingbank, en ik denk dat van de week de kast leeg is.
De dingen waar een samen gevoel aan kleeft, dat is wat anders, maar toch hecht ik ook daar weinig waarde aan.
Voor mij zijn de herinneringen voldoende, en voor mij is dat nodig, omdat ik ook verder wil met mijn leven.
Tot voor anderhalf jaar, was Margreet een groot deel van mijn leven, maar dat raak ik nooit kwijt, dat is er nog, en ik heb genoeg aan wat ik gehad heb.
Voor mijn gevoel, sta ik echt aan de voet van een nieuw begin
Duidelijk en mooi omschreven, Pxist.
Ja, zoveel mensen als er zijn, zoveel manieren als er zijn om met allerlei omstandigheden om te gaan. Er is geen sprake van 'een goede of een minder goede' manier, ieder individu reageert naar eigen inzicht en gevoel.
En ieder mens heeft ook weer andere gevoeligheden en dan ook nog in andere vormen en intensiteit.
Ik ben dan weer erg melancholiek aangelegd. Als ik op een plek kom, bijvoorbeeld een park, waar ik ooit met een persoon was waar ik van hield, dan voel ik een soort van emotionele pijn. Ook als die persoon nog leeft en bijvoorbeeld een ex-geliefde is.
Het is bijzonder om te zien hoe ieder mens uniek is in het omgaan met emoties, met het verwerken van dingen en met bepaalde associaties die men heeft. Dat vind ik zoiets machtigs aan de mens, het unieke van ieder individu.
Want ja, als we allemaal klonen van elkaar waren, was het maar een saaie wereld.
Ik vind ook dat er geen maatbekers zijn voor emoties, dat is niet mogelijk, juist door de diversiteit ervan.
Dank voor je mooie omschrijving van jouw manier van omgaan met de situatie waarin je verkeerd.
Groetjes van Gerhard
Hoi Gerhard,
Ik waardeer het zeer, hoe jij probeert dingen te duiden, het zet mij ook weer aan het denken.
Ik was na mijn eerste liefde ook melancholiek, maar om dat echt los te kunnen laten heeft echt een kleine 10 jaar geduurd, en achteraf beseft ik dat het zonde van mijn tijd was, dat ik me beter met andere dingen bezig kon houden.
Telkens als ik over haar droomde, vond ik ze weer terug, en verloor ik ze weer, en dat bedierf mijn stemming voor die dag.
IK heb dat afgesloten, door op een stille plek hardop te zeggen wat ik haar wilde zeggen, en hoe haar verraad me pijn had gedaan.
Ik kwam er jaren later pas achter, dat we eigenlijk een kind zouden hebben gehad, maar dat dat letterlijk in een prullenbak in het ziekenhuis geëindigd is.
Maar ik heb haar vergeven, wens haar niks dan goeds.
Loslaten
Groetjes Peter
Wat een ordelijke opruimactie ben je begonnen! Voor een hamstertje als ik dat met moeite afstand kan doen van gelijk wat waar ook maar een herinnering aan iets positiefs hangt, is dat een goed voorbeeld maar (nog) niet in die mate haalbaar. Ik merk ook dat ik dingen makkelijk vergeet, dus enkel op de herinneringen in mijn hoofd kan ik niet teren. Maar uiteindelijk zit het echte verhaal wél daar en niet, zoals je terecht aangeeft, in de spullen.
En toeval of niet, op de achtergrond speelt net het nummer "Memories" van Maroon 5
Toast to the ones here today
Toast to the ones that we lost on the way
'Cause the drinks bring back all the memories
And the memories bring back, memories bring back you
Lieve Clemence,
Weer een mooi nummer, wat ons beiden iets zegt.
En voor mij ook een herinnering aan iets anders.
Toen mijn oudere broer plotseling is overleden, heb ik alles geregeld, de crematie, uitnodigingen teksten, en muziek, en daar zat dit nummer bij.
Want hij was niet meer, en wat blijft zijn de herinneringen.
Muziek is eigenlijk een beetje tijdreizen, het kan je zomaar terugbrengen naar een andere tijd, een ander moment.
Ik hoop zo voor je dat het bezoek aan de endocrinoloog een verbetering in je leven gaat bewerkstelligen.
Ik duim voor je.
Hou van je, Peter