De laatste loodjes van mijn werkzame leven

Mijn werkzame leven is nu in zijn laatste week.
Vrijdag on half vijf,  heb ik er bijna 50 jaar werken opzitten, ik vindt dat ik mijn deel wel bijgedragen heb.
Maar ik krijg tenminste de kans om van mijn pensioen te gaan genieten, iets wat voor sommigen een wens zal blijven.
Het grootste gedeelte van mijn pensioen zou met 65 ingaan, maar, toen ik het uitstelde tot 67, ging alles nog goed, hadden we nog hoop op een toekomst samen.
Samen genieten, want we wisten, door kanker, de waarde daarvan wel in te schatten.
Margreet wilde nog een tijdje blijven werken, ze had er plezier in, en ze heeft heel wat mensen met kanker tot het eind begeleid.
Een aantal mensen heeft ze kennis laten maken met Reiki, iets wat Hebe onlangs ook heeft mogen ervaren.
En als mensen dan weer rustig konden slapen, de pijn niet meer zo voelden, gaf dat haar een enorme voldoening.
Ze was er bijzonder goed in, veel familieleden hebben haar later nog verteld, hoe blij ze waren met haar aanwezigheid, niet vanwege het feit dat ze er was, maar vanwege het feit HOE ze er was.
Het was dankbaar werk voor haar, en toch zei ze zelf, aan het eind "Als ik toen geweten had, wat ik nu weet, had ik het anders gedaan".
Wat ze dan anders zou doen, heeft ze nooit verteld, daar heeft ze de tijd niet meer voor gehad.
Ik denk dat iedereen inmiddels wel begrepen heeft, dat ze voor mij niet altijd makkelijk was, en dat kanker daar heel veel mee te maken heeft gehad.

En nu had het samen moeten beginnen, maar is het alleen, geworden.
Iedereen heeft het over het gat waar je invalt, misschien moet ik dat nog krijgen, ik ga verder, blog, lees, en huil soms.
Want het is wel verdomd leeg in mijn leven, en ik probeer het op te vullen door een aantal van jullie, hier op het forum, op te zoeken.
Huilen komt bij mij niet vanzelf, ook dat heb ik hier vaker geschreven, maar het gedicht dat Mr. Willy laatst blogde, kwam keihard binnen, en dan huil ik, huil ik van het gemis, wat niet heeft mogen zijn.
En Mr. Willy voelt zich dan schuldig, maar dat is niet nodig, ergens moet het er toch uit komen, en het was gewoon een heel mooi gedicht.
En vaak zeggen jullie iets wat me raakt, dan komen de tranen ook.
Ik zoek het verdriet op, ik moet wel, want het is er wel degelijk, maar komt anders niet tot uiting.
Hoogbegaafd noemde mijn vriend uit Kampen het, voor mij viel alles op zijn plaats, en eigenlijk is alles nu goed, weet ik dat ik op sommige vlakken boven de maat ben, maar op andere vlakken, onder de maat.
Onder de maat als het gaat om het uiten van mijn emoties, en dan praat ik bijvoorbeeld met ElizabethMartina, en komen er ineens de tranen.
Ik ben zo enorm blij dat ik weer kan voelen, ook als een van jullie me raakt, want die tranen zijn iets moois.

En na het afscheid van een jaar geleden, komt het volgende afscheid eraan, zijn er veel dingen waar ik nu ineens bij stilsta, dat het voor het laatst is.
Ik heb 7 jaar marketing gedaan, alle media contacten van 26 landen in mijn eentje gedaan, en ik heb al mijn contacten uit die tijd, een mail gestuurd, Time to say farewell.
En ik heb heel veel reacties gekregen, mooie herinneringen opgehaald.
En door mijn werk heb ik veel kunnen reizen, voor mij de kers op de taart, en ik heb veel foto's gemaakt, dingen meegemaakt.
De foto boven de blog is in Braunschweig gemaakt, waar ik uitgenodigd was voor een haloween party, en ik heb lekker Margreet meegenomen, als ik de foto zie, dan voel ik me verliefd, mijn vrouw, wat een lief koppie.

En dat ligt nu allemaal achter me, maar net als Margreet, wordt het niet vergeten, want het was echt.
Ik laat het leven op me afkomen, ik zie wel waar het me brengt, wat het op mijn weg brengt, en hoe ik ermee omga, en stiekem kijk ik er wel naar uit, want het is weer een nieuw begin.niks is het al, dus het kan alles worden.
Wel ben ik inmiddels heel wat kilo's lichter, zeker dat laatste jaar heeft me 10 kilo gekost.
Maar tot nu toe was het een mooi leven, laat eens kijken wat her vervolg wordt