De moeilijke dagen voor velen

Ik denk dat voor velen de kerstdagen een soort van mijlpaal zijn.

Voor sommigen een dag die ze willen meemaken, en voor de nabestaanden een tijd van Herinnering,

Veel mensen om me heen gaan er van uit dat het een tijd is, waar ik met moeite doorheen zal komen.

Maar dit jaar is kerstmis anders als alle voorgaande jaren. Margreet vond het altijd leuk om het huis te versieren, en eens in de zoveel jaar werd het weer eens tijd voor een kerstboom.

En ondanks dat ze het een mooie tijd vond, kon ze niet wachten om het er weer allemaal uit te gooien, dus iets moois opbouwen, en weer afbreken. Ikzelf voel nu eigenlijk niet de behoefte om er iets aan te doen, niet omdat ik depri ben, maar zonder Margreet is het mooie er van af.

We gaan een dagje met zijn allen naar de kerstbrunch, en dat is het dan. Misschien thuis nog even napraten.

Margreet had een hele rits van die kersthuisjes, en ik wil dat de kinderen ieder een paar van deze huisjes uitzoeken, om thuis neer te zetten, voor de kerst, zodat ze ook in deze dagen een tastbare herinnering hebben.

Ik weet niet waarom, maar ikzelf hecht er niet zo'n waarde aan, Margreet zit voor mij niet in de dingen, ook niet in de kleren die nog in de kast hangen en eigenlijk al uitgezocht zijn, Amanda heeft ze al uitgezocht, en kijkt er nog een keer doorheen, de rest kan daarna weg. Ik bewaar maar een paar dingen, een nachtpon die ze in het ziekenhuis vaak aanhad, ik heb hem zo vaak gewassen en opgevouwen, om weer mee te nemen naar het ziekenhuis. een gebloemde jurk, die ze droeg, toen we in 2018 op Kreta waren, en een Engelse toeriste zei, "What a lovely dress you're wearing" en de jas en de rugzak die ze iedere keer in Edinburgh droeg, samen met haar wandelschoenen.

Daar zitten voor mij herinneringen aan.

Nadat we vorig jaar Oktober te horen kregen dat ze uitbehandeld was, zijn we de kerstdagen met zijn allen in een Vip Bungalow in Winterberg geweest, en Margreet was weer helemaal blij en gelukkig, met Mary Poppins. Ik denk dat ik dat in ere ga houden, en ik heb de DVD gekocht om met de kerstdagen te kijken.

Voor de rest gaat het om de herinneringen van al die jaren, en als ik het thuis niet uithoud ga ik gewoon een aantal plekjes opzoeken waar onze herinneringen samen liggen, en even met ze praten.

Misschien klinkt het gek als ik dat na 10 maanden al zeg, maar ik ben gelukkig, gelukkig voor alles wat ik heb gehad, dankbaar voor alle mooie dingen. Margreet leeft in mij door, en door dat te koesteren, ben ik blij.

Het spirituele stuk, heb ik niet, na alles wat we samen beleefd hebben, weet ik nu dat ik haar definitief kwijt ben, misschien weer een vreemde uitspraak, maar ik heb ze gevraagd om niet over me te waken, anders heb ik altijd het gevoel dat ik ze ergens moet zoeken, en dat betekent ook dat ik ze weer kwijt zal raken, telkens weer.

Ik heb hopelijk nog een jaar of 20, en kan me niet voorstellen dat er ooit iemand in mijn leven zal komen, maar kan me ook niet voorstellen dat ik al die tijd alleen zal zijn.

Er gaan zoveel gedachten tegelijk door mijn hoofd, en ik zweef ergens tussen "laat me alleen" en "houd me vast"

Ik hoop dat iedereen iemand heeft die haar of hem vasthoudt, en even laat voelen dat het goed is, en in orde komt. En als je het kunt, geniet er dan toch even van en maak mooie herinneringen