De mooie momenten, ik kan ze telkens terughalen, weg zijn ze nooit.

In ieders leven zijn er momenten die je altijd bijblijven, want het waren soms momenten dat alles anders werd.

Nu zou ik natuurlijk kunnen denken aan de openbaring van de ziekte, maar ik denk aan andere dingen, die alleen maar konden gebeuren doordat we elkaar in 1990 hebben leren kennen, Maar ook voor die tijd waren er momenten, de eerste liefde duurde ongeveer 12 jaar, maar Kerstmis 1985 hebben we ouders, vrienden en bekenden verteld, dat ze op zichzelf wilde gaan wonen.

1989 pas, stond ik weer open voor een nieuwe liefde, het geijkte middel, contactadvertentie in de krant. Ik had een paar reacties verwacht, maar het waren er meer als 20. paniek

Mijn ex verloofde, gebruikte mij altijd als schouder om op uit te huilen, ik vond dat ik dat aan haar verplicht was, zeker, als er woorden, ik spring voor de trein, beginnen te komen.

En toen ik een keer aan haar deur stond, kon alleen maar huilen, en ze knalde de deur in mijn gezicht dicht. Totale ontreddering.

Later pas, besefte ik dat ik rouwde, maar harder had ik niet kunnen landen.

Via een datingbureau kwam ik nog veel meer dames tegen, telefoongesprek, ontmoeting, maar niet de juiste voor mij, Tot Margreet zich in liet schrijven, en de hostess zei, ik weet iemand.

Ze hadden net geintroduceerd dat je een bandje in kon spreken van 1 minuut, ik heb mezelf op rijm gezet, heb het nog ergens staan volgens mij, en Margreet was ze allemaal voor, eerst een gesprek via telefoon, eh het klikte, en daar hoorde het nummer Seabird van Chris Rea bij, muziek, daar kon ik het mee zeggen. 15 Februari 1990, en vanaf die dag zijn we nooit meer uit elkaar gegaan, en na een paar weken ben ik bij haar ingetrokken, mijn woning was te klein, en ze had een zoontje van 7, en een dochter van 4, mijn kant op komen, was geen optie.

Geen ervaring met kinderen, en ineens sta je daar.

Haar zoontje had behoefte aan een vader, en had Margreet gevraagd of hij mij papa mocht noemen. ik heb Margreet duidelijk gemaakt, dat als hij dat wilde, om mij een plezier te doen, hij het niet moest doen, maar als hij het echt graag wilde, ik hem niet zou afwijzen. Zit je op de bank, komt er zo'n knulletje naast je zitten, en vraagt, mag ik je papa noemen, en pakt je hand, en kijkt je aan. Ik zal het nooit meer vergeten, en een tijdje later waren we op een vader/zoon weekend van de scouting, midden in de nacht in een groot en donker bos, Mag ik een handje pap?, zo'n mooi moment, dat vergeet je van je leven niet meer. Dat bewaar je voor de rest van je leven in je hart.

Met onze dochter liep het anders, als ik ja zei, zei zij nee, en andersom, we kregen nooit een echte band, tot ze volgens mij een jaar of 10 later, haar Biologische vader ontmoette, en dat was nogal een teleurstelling. Op een gegeven moment zei ze, dat ik een avond op een bepaalde datum vrij moest houden, maar ons contact was nou niet zo, dat ik door wilde vragen, het kwam vanzelf wel.

In de weken, naar die datum toe, zei ze herhaaldelijk, die avond vrijhouden hè, tot de dag voor de datum, ik word nog steeds emotioneel als ik het vertel, want het was zo'n mooi en bijzonder moment, en ik weet de strekking van de woorden nog steeds.

Je zult je wel afvragen waarom ik zei dat je die avond vrij moest houden. Ja, maar het is aan jou, om het te vertellen.

Wij hebben altijd ruzie gehad, en ik weet nu, dat het mijn schuld was, maar jij zit naast mijn bed als ik ziek ben, jij bent er altijd voor me, jij houdt mijn hand vast, en jij bent mijn vader, en ik hou van je. We hebben elkaar alleen maar vastgehouden en gehuild, En sindsdien heb ik een dochter, en ook van haar houd ik. Ze zei dat ze zich zo afzette, omdat ik nooit iets terug zei, mijn antwoord was, je kunt pas met iemand praten als die bereid is te luisteren, en dat was je niet.

De dag daarop trakteerde ze me op een etentje, en sindsdien hebben we een bijzondere band, Het was ook heel speciaal, om afgelopen Juli, samen met haar in Edinburgh, een paar daagjes door te brengen.

De jongste was er inmiddels sinds 1994 ook bij, maar als ik over mijn kinderen spreek, is er bij hun een verschil, en dat is dat ik enorm trots ben dat ik hun vader mag zijn, op de een of andere manier is dat toch anders. De mooie momenten van de reis van ons samen. Ik houd van ze alle drie even veel.

Margreet was niet van complimentjes, maar toch heeft ze me een paar keer gezegd, ineens werd je zonder enige ervaring in een gezin gezet, dat moet heel moeilijk zijn geweest, maar je hebt het echt goed gedaan, je mag trots op jezelf zijn. Dan brak ik, dat was zo'n mooi cadeau.

En als Margreet eens op me mopperde was het onze dochter, die er tussen sprong, en zei, doe eens een beetje lief voor pap, of, d0e eens een beetje lief voor elkaar. En zonder dat ik het wist, heeft ze het zo vaak voor me opgenomen, En de 2 bijgevoegde kaarten zeggen genoeg.

En daarom kan ik verder, ik heb enorm mooie momenten in ons leven samen gehad, waar ik alleen dankbaar voor kan zijn, en Margreets laatste woorden aan mij, ik heb alles gekregen wat ik wenste, een man die voor mij thuiskwam, die een vader was voor de kinderen, voor ons zorgde, en van me hield. Hoe mooi kan het worden, voor mij was het ultiem.