De uitslag, en het vervolg van mijn weg

Fee had problemen met haar korte termijn geheugen, en heeft de hele rits onderzoeken gehad, met als laatste een hersenscan.
Ze was heel erg uit haar doen, en kon niet wachten tot ze de uitslag kreeg, en vanavond belde ze dat ze met haar vriendin Deliah de uitslag had gekregen.
Deliah ging mee, omdat die zelf in de zorg werkte, en heel veel leerlingen onder haar hoede had genomen, dus als er iemand was, die de juiste vragen kon stellen, was het Deliah.
In de scan was er helemaal niks afwijkends gevonden, alles is Picobello in orde.
Een zucht van opluchting, voor ons alle twee.
Ze krijgt nu ondersteuning via een kliniek in de buurt, die hierin gespecialiseerd is.
Ze was bang, dat het misschien van invloed zou zijn op ons leven samen, en is nu opgelucht.

Ik heb het nog niet gevraagd, maar het zou me niks verwonderen, als de intrede van een zekere Nederlander in haar leven, daar iets mee van doen heeft.
Haar leven bestond vooral uit werken, lange dagen, en sinds mei had ze al geen vrije dag meer gehad.
En met al haar vrienden en vriendinnen, trekt ze er regelmatig op uit, veel wandelen, en iedere ochtend steekt ze het smalle weggetje bij haar huis, over, om met Delphi the dog te gaan wandelen, op de moors (op zijn Schots Moers met rollende R).
Haar leven was zo ingericht, en daar was ze tevreden mee, wel had ze altijd het idee, dat er voor iedereen deze ene persoon is, maar of je die ook in je leven tegenkomt, dat staat niet vast, en eigenlijk durfde ze er niet echt op te hopen.
En ineens verscheen ik in haar leven, en binnen een paar uurtjes, wist ze het, this is my person.
Vreemd zoals het kan lopen, er hadden zoveel verschillende manieren geweest, waarop dit zou lopen, maar dit hadden we niet verwacht.
Serieus, iedere keer dat we elkaar spreken hebben we het er nog over, en we voelen het beide als een geschenk dat we gekregen hebben.
De 10e van deze maand, hebben we het 3 maanden, zo beschrijft de jeugd het tegenwoordig, maar het voelt als een paar weken, en in een ander opzicht, voelt het als jaren.
Over een paar weekjes vertrek ik naar Schotland, en we hebben veel in te halen, maar het idee gewoon hand in hand te lopen, vinden we heerlijk, het gebeurt vanzelf, zonder te kijken, een van ons steekt zijn of haar hand opzij, en automatisch vinden onze handen elkaar.
En als we zo lopen. voel ik een zekere trots, vanwege de vrouw die naast me loopt, en het feit dat we samen zijn, kan het niet beschrijven, hoe het voelt.
We gaan samen naar Dobbies garden center om een kerstboom uit te zoeken, we doen niet aan cadeau's, maar kopen een ding, voor de ander, om in de boom te hangen.
En we gaan hem samen optuigen, open haard aan, en tegen die tijd zal het best ruig weer zijn, het is er nu al vaak rond het vriespunt, en omdat ze bovenop een heuvel woont krijgt de cottage de volle laag van de wind.
Onze eerste kerst samen, en op deze manier wordt het ook echt samen, iets wat ik zeker de laatste jaren heel erg gemist heb, en dit keer hang ik er niet bij, maar maak er actief deel van uit.

En terwijl ik daar aan denk, komen ook de beelden van Margreet voorbij, de dingen die wij samen hadden, de dingen die we samen hebben gedaan, en beleefd hebben, de vakanties in Edinburgh, Kreta, en nog meer plekken.
En wat we allemaal met de kinderen meegemaakt hebben, vooral de vakanties op Ameland.
Vreemd dat veel dingen nu op het eind gaan lopen, niet de herinneringen, die blijven, maar gewoon de weg samen, die gestopt is, en die ik nog steeds loop, maar nu alleen.
Het voelt echt als afscheid, en waar ik nu nog de foto's in de kamer heb staan, kan ik die straks niet meer meenemen, want ik ga verder met mijn weg, alleen is er nu iemand anders, die met me meeloopt, die me blij en gelukkig maakt, alleen als als ik naar haar kijk, en andersom is het precies hetzelfde.
Ik denk, dat ik over niet al te lange tijd, de deur voorgoed achter me dichttrek, en dat maakt me een beetje onrustig, en geeft ook een triest gevoel.
Want voor het vervolg van mijn weg, moet ik het oude achterlaten, dat kan niet anders, althans zo voelt het voor mij.
Het voelt alsof ik achterom aan het kijken ben, Margreet zie staan achter me, langs de weg, en dat ze me uitzwaait, en stilletjes de woorden spreekt, dank je wel voor alles wat we samen hebben gehad, ik hou van je voor altijd, nu moet je alleen verder, het ga je goed.
Weemoed, en ook verdriet, ik blijf achterom kijken, zie het mooie in haar, en ineens mis ik haar, mis ik de kans om echt afscheid te hebben genomen.
Ik zal denk ik regelmatig achterom kijken, naar mijn overleden vrouw, en ook dank je wel zeggen voor alles wat samen hebben gehad, en zeggen, geen spijt, meisje, we hebben het naar eer en geweten gedaan, nu is het tijd om verder te gaan, zowel voor mij, als voor jou, waar je ook bent.
Ik heb ze 33 jaar lang gezegd, dat ik van ze houd, vaak als ik tussen de middag, op mijn werk, mijn middagwandeling maakte, was ik alleen, en belde ik haar, gewoon om te zeggen, Ik houd van je, ik ben blij met je, hoe gaat het vandaag met je, maar doordat kanker in het spel kwam is dat gestopt, ze wilde niet steeds gebeld worden, en op een gegeven moment werd ieder antwoord een snauw, en zo heeft ze dat zelf gestopt, ik kan daar niet tegen, nodeloos afgesnauwd te worden, dat wist ze drommels goed.
Maar ik weet zeker dat ik het duizenden keren gezegd heb, en spontaan bloemen meegebracht heb, nooit om iets goed te maken, altijd spontaan.
 

En hoe kijkt zij, naar mij vanaf die plaats op onze weg, waar zij gestopt is, met onze weg samen.
Zou ze horen, dat ik haar alle goeds wens, dat we geen spijt moeten hebben, over dingen die wel of niet hebben gedaan, die wel of niet gezegd zijn, maar die we wel hadden moeten uitspreken.
En dan kom ik weer terug, bij ons afscheid, of beter gezegd, dat er geen afscheid is geweest, en dat dat zolang zeer heeft gedaan.
En dan denk ik maar aan haar dat ze me uitzwaait met dat zinnetje uit het boekje, Ik hou van je, voor altijd
Liefs M.
Maar ik kan niet van twee vrouwen houden, in ieder geval niet dit soort liefde.
Dus ik kan niet tegen ze zeggen, ik hou van je, maar ook niet, dat ik niet van ze gehouden heb.
Dus zeg ik het zachtjes in mezelf tegen dat plekje in mijn hart waar ze nog steeds zit, ik hou van je, maar niet meer voor altijd, ik zal je regelmatig bezoeken in dat plekje, daar is onze liefde achtergebleven.
En als ik straks de deur achter me dichttrek, draai ik me nog een keer om, en zwaai naar ze, het komt goed schatje.