Een dag die anders had kunnen zijn ALS

Precies 1 jaar geleden waren we met onze drie kinderen 's-avonds bij het Sushi restaurant.

Een paar uur eerder was ons leven in volle vaart gestopt.
Alle behandelingen worden gestopt, vanaf nu zal het snel gaan, ik denk echt in een paar dagen.
En daar sta je dan, is dit het nou, wat gaat er nu gebeuren, hoe zal het gaan?
Een hele lieve arts, verplegend personeel die iemand zien, die ze al jaren kennen, waar ze mee gelachen en geleefd hebben, de mindere momenten, en de mooie momenten.
En ze geven je allerlei raad, de wensambulance, en nog andere dingen die je kunt doen, waar je op moet letten, en waar je voor moet zorgen, geven je voor de allerlaatste keer een beetje liefde mee.
En het besef komt, dat we ze niet meer samen terug zullen zien, het is nu definitief, zoals alles vanaf dit moment zal zijn.
Maar voor Margreet was het een enorme klap, want haar einde werd concreet.
We konden alleen maar naar huis rijden, en onderweg heeft Margreet iedereen gebeld, om het slechte nieuws, waarvan we wisten, ooit komt de dag, te vertellen, en van iedereen die ze niet meer zou kunnen zien heeft ze afscheid genomen.
Daar zit je dan in de auto, automatische piloot, het dringt nog niet helemaal tot me door, en naast me is Margreet afscheid aan het nemen.
En weer kun je niks doen om ze te helpen, om het lichter te maken voor ze, er alleen maar zijn.
Dagen, hoeveel zouden het er nog zijn, hoeveel keer mag je nog samen zijn, elkaar in de ogen kijken.
En na alle afscheiden, en afspraken voor bezoek, hebben we gedaan wat we altijd hebben als we rockbottom hadden getroffen, we zijn uit gaan eten, Sushi, was echt Margreets ding, en zoals altijd aten we iets waar Margreet van hield.
We hebben verhalen opgehaald, en ook gelachen, ze liet zich er niet onder krijgen, want het leven moet doorgaan, niks laten merken, van hoe ze zich diep van binnen voelde, dat tekende haar houding.
'S-avonds in bed kwam er eindelijk iets los, Dit is de laatste keer dat we samen in een bed slapen, we hebben eindelijk kort geknuffeld, dat waarvan ik nu achteraf weet dat ze het zo gemist heeft, en de regel die ik al vaker geschreven heb, Ik heb alles gekregen wat ik wilde, een man die voor me thuiskomt, die een vader is voor de kinderen, voor ons zorgt, en van me houdt.
Na alles wat ze niet gezegd heeft, was dit de laatste keer, dat ze dingen recht kon zetten, en dit waren de woorden die ze koos, en ik heb me altijd sterk gehouden voor haar, kon niet anders, maar dan breek je.
We hadden nog lang kunnen praten, maar ze was zo intens moe, dat ze graag wilde slapen.
En dan voel je haar eenzaamheid, ligt er een ziek hoopje mens naast je, en ik had niets liever gedaan als mijn arm om haar heen slaan, en haar hoofd op mijn blote borst leggen, en haar haren strelen.
In plaats daarvan, lag ze uitgeteld naast me, en was ik alleen met mijn gedachten, ook deze laatste knuffel zou er nooit meer komen.
Op mijn werk, moet ik iedere klant die ik help in een excel sheet vastleggen.
Mail adres; datum binnenkomst 06-02 (Margreet) datum antwoord 06-02 (Margreet), datum opgelost 06-02 (Margreet).
Iedere aanslag dacht ik aan een jaar geleden, aan wat er zich heeft afgespeeld, en maalt het zinnetje "Ik heb alles gekregen wat ik wilde...." door mijn hoofd.
Thuis heb ik de kaarsjes voor haar aangestoken, en straks lees ik de 2 regeltjes, die ze voor me heeft achtergelaten, en is het 1 jaar geleden dat haar einde in zicht kwam, en ik beleef nu de hele dag, de rit naar huis, het afscheid, en het laatste etentje opnieuw.
Ik voel niet het verdriet, niet het missen, niet de lege plekken, ik pak mijn leven weer op, ga verder, maar dit is een dag dat ik even stil sta bij ONS, en wat we samen hebben gehad, en verdorie, het was zo mooi.
Nog 2 datums deze maand, 15 Februari, dan zouden we elkaar 34 jaar gekend hebben, op die dag kwamen we in elkaar leven, en zijn nooit meer uit elkaar geweest.
23 Februari, de dag dat ONS eindigde, de dag dat mijn IK zijn begon.

Vanuit het plekje in mijn hart reik je naar me en zeg je "Ik houd van je, voor altijd"