Iets moois willen zijn, maar niet mogen

Ik heb gereageerd op de vraag van Moosje888 over een brief voor de nabestaanden, en dat was heel emotioneel, en iedere keer dat ik een reactie krijg, zie ik de tekst weer, en komen de waterlanders.
Ik denk daarover na, waarom het me zo raakt, en telkens weer opnieuw, en waarom vooral het nummer no more cloudy days van de Eagles me zo emotioneel  maakt, en ik denk dat ik het weet.
Dat ik anders ben, weet ik al vanaf de kleuterschool, ik sluit niet aan bij anderen, beleef de dingen anders. heb moeite met de emoties op de juiste manier te uiten.
En dat anders zijn heeft een stempel op ons huwelijk gedrukt, ik was vaak stom, achterlijk, gek, alles, behalve gewoon.

En het enige wat ik wilde, was iets moois voor haar zijn, maar ik kreeg zelden de kans, en zo gingen de emoties op slot.
Ik heb haar vaker gezegd, ik wil zo graag iets moois voor je zijn, maar je geeft me het gevoel dat ik het slechtste ben, wat je in je leven overkomen is, en dat doet zeer.
En op een gegeven moment neem je het risico niet meer, trek je je steeds verder terug in jezelf, en krijg je het verwijt, dat je alleen maar in je hoofd bezig bent.
En het vreemde is dat ik nu van anderen hoor, hoe hoog ze altijd over me opgaf.
Ik zou het fijn hebben gevonden als ze mij dat ook af en toe had gezegd.
Ik denk dat mijn anders zijn, een nummer te groot was voor haar, maar de liefde die we voor elkaar voelden was sterker als alles, een leven zonder elkaar konden we ons niet voorstellen.
En ik zeg het met muziek, en de tekst van no more cloudy days, gaat over iets moois voor iemand willen zijn, er altijd zijn, de steun en toeverlaat zijn.
En juist dit doet zo zeer, ik heb de kans amper gekregen, maar dit was wel de reden dat ik voor haar zat, terwijl ik dat nummer afspeelde, en zei, dat zou ik voor je willen zijn.
Het was ook een noodkreet, dat het me niet lukte, dat ik het gevoel had dat ik faalde, maar het zo graag wilde.
En op dat moment kreeg ik een knuffel dacht ik dat ze me begreep, maar veranderde er niks.

Zovaak wilde ik haar een knuffel geven, als we in bed lagen, maar ze draaide me altijd de rug toe.
En zo zijn we die klote kanker jaren doorgekomen, met maar heel weinig samen momenten, en als de pet slecht stond, kreeg ik het ook te horen, wij hebben geen samen.
Dat was het wegtrappen dat ik eerder beschreef, opzettelijk zeer doen.
En dat is gelukt, zeker als je ziet dat ze niet besefte hoeveel samen we eigenlijk wel hadden, een knuffel, even bij elkaar, het zat er niet in, wel altijd verwijten.
De momenten die ik in de blogs beschrijf, waren onbeschrijfelijk, maar het waren uitzonderingen.
Dat is wat kanker met ons heeft gedaan, het heeft ons zoveel ontnomen, mij continue in de verdediging gedrongen, en ik voelde me zo alleen, dag na dag.
En achteraf hoor je dan dat ze het besefte, maar niet anders kon.
Zoveel momenten die we hadden kunnen hebben, zo weinig die we gehad hebben.
Voor ieder mooi moment heb ik geknokt, mijn zin doorgedreven, en dat maakt het zo kostbaar.
En weet je, ik weet dat ze ook zielsveel van mij hield, zo vaak als ze weer eens uit haar slof was geschoten, "Ik wil je niet kwijt", ik denk dat de term boksbal niet een zo ver bezijden de waarheid was, die veren ook weer terug op hun plaats

Zeker heb ik hulp gezocht, meermaals, maar nooit gekregen.
Na een paar sessies, je kunt ook veel van elkaar houden, maar toch in een verkeerde relatie zitten.waar wil je aan gaan werken???, 
Als je weet dat ze nog hooguit een paar weken te leven heeft, moet je dan aan een relatie gaan werken, of moet je dan maar opstappen, beide waren geen optie.
Ze heeft de uitkomst aan me gevraagd, en na enig aarzelen heb ik het ze verteld, en ook waarom ik niet verder ga met deze vorm van hulp.
ik houd van eerlijkheid.

Het palliatieve psychologen team gevraagd, ja we begrijpen hoe u zich voelt, en hoe moeilijk het is, maar we kunnen niks voor u doen.
Met mijn eigen anders zijn, moest ik het alleen doen.
Ook deze  blog schrijf ik niet graag, maar het zit me zo enorm dwars, en het blijft voor tranen zorgen

En nu ben ik op het forum, en komen al die emoties als een vloedgolf over me heen, nu kan ik het wel uiten, en mag ik eindelijk wel iets moois voor iemand zijn, voel ik me omhelsd en geknuffeld.
En het is heftig als je ineens weer zoveel voelt, het niet meer verstopt, en een enorme behoefte voelt om het samen gevoel weer te ervaren, een knuffel te krijgen, even vastgehouden te worden als je je verdrietig voelt.
Het is net een ontploffing van emoties, en misschien reageer ik soms overdreven, maar het is nieuw voor me.

Inmiddels denk ik te weten wat mijn anders zijn nu precies is, en dat geeft rust, maar ik ben wel bang het verkeerd te doen, emoties is maar verwarrend, zeker als het ineens  eruit komt, nadat het zo lang op slot heeft gezeten
en mocht het fout zijn, zeg het me alsjeblieft, maar dan op een vriendelijke manier.

En ondanks alles hield ik zielsveel van ze, kon me geen leven zonder haar voorstellen, en vind ik nog steeds dat we een goed leven samen hebben gehad.
Emoties op een schaal van 10, ik zit minstens op 11, ongelooflijk