een ongewone,en ongemakkelijke dag

Lang geleden (1972 of zo) had ik een klasgenoot, maar hij woonde 30km verderop in Mook, en ik in Nijmegen kwartiertje fietsen naar school.
"s-maandags fietste hij altijd mee tussen de middag, naar mijn huis, en daar was altijd soep en gebakken aardappeltjes, vond ie heerlijk.
En zo kwam het dat ik een keer bij hem afgesproken heb, om samen zijn zeilsloep eens in te teren, wat niet hielp, de dag daarop lag ie weer op de bodem van de mookerplas.
En zo ben ik door hem ook geintroduceerd in het zeilen, met een zware stalen sloep van de zeeverkenners, waar dubbel zoveel zeil op zat als gebruikelijk, spinaker erbij.
Zeilen, met volle zeilen bij windkracht 9, geweldige ervaring.
Na afloop gingen we naar hem thuis, en voor het eerst in mijn leven at ik ergens anders.
Collyflower, want het gezin had jaren in Nieuw Zeeland gewoond, en waren allemaal heel erg muzikaal, speelde allemaal meedere instrumenten, Piano, Viool.
En een heel mooie Steinway vleugel, zowel vader als moeder gaven les, in meerdere instrumenten.
Ook zijn zus, en zo kon het gebeuren dat ik een prive concert kreeg, van echt heel erg begenadigde muzikanten.
Het is me mijn hele leven bijgebleven.
Jaren ben ik hem uit het oog verloren, tot ik hem bij toeval op facebook terugvond.

En vandaag, meer dan 5o jaar na die dag was ik op haar Crematie, ik had haar graag nog gezegd, dat ik het concertje van die dag, nooit vergeten was, zo mooi, zo bijzonder, Ik hoop dat hij het gezegd heeft, want ze was nog heel helder van geest.
Zijn vader is een tijdje geleden overleden, voordat we elkaar weer terugvonden, en zijn zus is helaas aan kanker overleden, nadat ze een gezin had gesticht, zo zonde.
Hij had me gevraagd, om met mijn telefoon wat foto's te maken van o.a. de mensen die bij de crematie waren, en eigenlijk wilde ik dat liever niet, maar voor hem, heb ik me over de schroom heengezet.
Maar het is zo ongemakkelijk als je iemand moet vragen of hij ook foto's wil van de open kist, of gesloten kist, dan voel je je een indringer in iemand anders zijn leven, in zijn verdriet.
 

Tussendoor: ik hoor nu ineens We have all the time of the world, van Louis Amstrong
En daar komen de tranen weer.
Hadden we maar alle tijd van de wereld.

Maar het was wel ongemakkelijk, maar ik heb iedereen uitgelegd wat me gevraagd was, en of ik een foto mocht maken, maar het was geen prettig gevoel
Veel mensen waren muzikanten, want ze was behalve lerares, ook concertpianiste.
Een sobere dienst, met vooral piano en vioolmuziek, dat wat haar leven was geweest, geen in memoriam, maar wel mooie woorden van haar vriendinnen en collega's.
en toen het tijd was om langs de kist te lopen had ik het te kwaad, een klein jaar eerder stond ik er ook zo voor, stond ik ook voor een kist.
En dan denk ik aan mijn vrouw in haar zwarte trouwjurk die erin lag.
Ik zie mezelf weer naar het spreekgestoelte lopen, nog steeds weet ik niet hoe we het voor elkaar hebben gekregen, om het allemaal zelf te doen.
En dan komt het even heel hard binnen, en ineens dat gevoel van godsalleen te zijn.
Ik ben maar heel kort gebleven bij de koffietafel, ik wilde alleen maar weg.

Binnenkort spreken we weer af, dan komt het boek van het leven op tafel, en blijven we vooral de bladzijden van mooi en gelukkig, even staan.

Maar wat een vreemde dag