Een dag vol herinnering en afscheid

Vandaag 67 geworden, en mijn pensioen is officieel ingegaan.
Maar afgelopen week was ik mijn verlofdagen aan het opnemen.
Zaterdagavond de buren gevraagd, gewoon echt fijne buren.
Zondag de kinderen en kleinkinderen op bezoek gehad, lekkere pan soep getrokken, broodjes gehaald, en lekkere vlaai, cadeau's wil ik niet, het bezoek, is mijn cadeau.
En vandaag was het dan zover, mijn pensioen is begonnen, ik ben bij de collega's op bezoek gegaan, om ze nog een keer van taart te voorzien, en nogal onwennig zat ik op mijn oude werkplek.
Ineens is alles anders geworden, en het is gewoon het gevoel dat ik er geen deel meer van uitmaak, de gesprekken zijn anders, maar ze zeggen dat het wel stil is geweest de afgelopen week, we hebben heel wat humor, en ik houd van woordgrapjes Eggactly.
Mijn baas was er eindelijk terug uit Taiwan, en ik heb hem persoonlijk bedankt, dat hij me op 53 jarige leeftijd een baan heeft gegeven.
We waren niet altijd de beste vrienden, maar ik kijk naar de goede dingen, en de rest is verleden.
Maar ik rijd nog steeds met een auto vol Djembé's, thuis is onvoldoende plek.
Margreet haar kleren zijn uitgezocht, en op zolder staan 2 rekken vol met haar kleren, en ik heb de kledingbank gebeld, en kon daar vanmiddag al terecht.
En ineens verdwijnen de hangers een voor een, komen er herinneringen voorbij aan mijn vrouw,
Voor mij, is de term, Mijn Vrouw, altijd iets bijzonders geweest, echt iets anders als Vriendin, wij hebben duidelijk voor elkaar gekozen, en ook als ik over, Mijn Vrouw sprak, voelde ik trots, voelde ik ik het samen.
En daar sta je dan kleding en schoenen uit te zoeken, en word je echt overspoeld door herinneringen.
Maar het zit voor mij niet in de dingen, maar toch kon ik het niet over mijn hart verkrijgen, en heb 2 jurkjes, laten hangen.
Het beeld erbij, Margreet op Kreta, waar ik over een paar weken naartoe zal gaan.
Margreet in Zwolle, vlak voor haar natural Killer Cel behandeling, haar laatste kans.
En nou mis ik Margreet, kijk naar de jurkjes, en weet dat ook die over een tijdje naar de kledingbank zullen gaan, samen met wat er nog in haar kast op onze slaapkamer hangt, en dan is dat niet meer terug te halen.
Zelfs mijn trouw jaquet is weg, en op de een of andere manier, is het een nieuwe start, laat ik achter wat ooit eens was, maar niet zonder dat ik ze ontzettend mis.
Het voelt raar, nu dat allemaal weg is, maar ik weet dat de herinneringen, en alle foto's die ik heb voldoende zijn.
Ik heb nog steeds geen foto van Margreet in de kamer staan, ik weet gewoon niet welke ik zou moeten kiezen, misschien ga ik het toch proberen, er een uit te zoeken.
Amanda heeft het er moeilijk mee, dat er geen foto van mam,in de kamer staat, misschien het gevoel dat ik ze vergeten ben, of probeer te vergeten, maar zo is het niet.
Die diepe liefde, die blijft, dat gaat nooit meer weg.
Margreet heeft mij 34 jaar geleden een hele mooie leren attaché koffer gegeven, en die heb ik sinds 1992, altijd mee naar mijn werk genomen, en nu zit zijn taak erop.
Veel eindigt vandaag, veel tastbare dingen worden nu herinneringen, maar er is geen weg terug.
Ik steek straks nog een keer een kaarsje op, in de hoop iets van haar te voelen, maar ik ben bang dat dat, niet gaat gebeuren, en dan stop ik ook die traditie.

Ik sta echt aan het begin van de rest van mijn leven.
De laatste regel staat in een boekje
Ik hou van jou, voor altijd
Liefs M

Ja lieverd, ik houd ook van jou, voor altijd, maar ik zou je gewoon nog een keer willen kussen, want ik mis je.