Een gevuld weekend

Vorig weekend was goed gevuld, en heel emotioneel.
Dit weekend was ook weer bijzonder.
Margreets vriendin was met haar man op bezoek, Margreet en zij waren echt hartsvriendinnen.
Ik schreef eerder al een stukje over haar, Steun uit onverwachte hoek.
Alle kleding van Margreet is uitgezocht, en ik had haar gevraagd, of ze misschien ook iets wilde uitzoeken, want ze denkt iedere dag wel aan haar vriendin, en dan is dat ook een mooie herinnering.
Het werd zeer gewaardeerd, een leuke trui, waarin ze margreet had zien lopen, toen ze samen op de opleiding zaten, herinnering, een leuke strooien hoed, stond zo schattig, en een Jasje, NIET in haar kleur, maar stond ze zo stoer, en nog wat andere zaken.
Ik had ze 1 keer ontmoet, samen met haar man, een paar maanden geleden, en er was gelijk een klik, met beiden, alsof we elkaar al jaren kenden.
Stiekem wilde ik heel graag een knuffel, maar durfde het eigenlijk niet zo goed te vragen, getrouwde vrouwen zijn voor mij Off Limits.
Mijn kinderen, kenden ze eigenlijk alleen van dat korte moment op de crematie, en Amanda en Bob, wilde er ook graag bij zijn, en de kleindochter kwam ook mee.
Zulke leuke gesprekken gehad, net alsof er ineens familieleden bij kwamen.
En we waren samen kleren aan het uitzoeken, en ik kreeg een enorme knuffel, we hebben gewoon een bijzondere band, en ik was gewoon weer gelukkig.
Voor mij betekent zo'n knuffel altijd veel, en ik ben ook heel knuffelig geworden, even dat moment dat je samen deelt, ik vindt het heerlijk.
Mijn zoon had inmiddels leuke gesprekken, met haar man, onze dochter was alweer naar huis.
Met z'n allen koffie met appeltaart.
Ik ben het liefst open en eerlijk, en toen ik haar 's-avonds Appte, heb ik haar bedankt, en gezegd, dat ik de knuffel zo fijn vond, maar er laatst niet naar durfde te vragen.
Zo'n lief antwoord, een knuffel kan altijd.
En terwijl ik aan het appen ben, luister ik muziek, en ineens, terwijl ik nogal emotioneel ben, speelt ineens No More Cloudy Days van de Eagles.
Wij hadden twee liedjes, The first time van Roberta Flack, dat vertelde ik Margreet ooit in de auto, Bij dit liedje denk ik aan jou, en het werd ons lied.
Maar kanker verandert alles, en No More Cloudy Days werd ons nieuwe nummer, ik herinner me het alsof het gisteren was, ik ben op een knie voor haar gaan zitten, en heb haar verteld, Dit is wat ik voor jou zou willen zijn.
Gewoon geen verdriet, maar iets moois, dat was eigenlijk wat ik altijd wilde zijn.
AML sloeg toe, en  zij lag in het ziekenhuis, in Quarantaine door corona, en een kamergenoot die net als zij, een stamceltransplantatie moest gaan ondergaan.
En ik stuurde haar een App, met een link naar dit nummer, met de tekst, Dit wil ik nog steeds voor je zijn.
Het gaf haar moed, op de moeilijke momenten, en zo heeft dit nummer de plaats van The First time, overgenomen.
Nadat de stamceltransplantatie was mislukt, hebben we er het beste van gemaakt, wachtende op een experimentele Natural Killer Cell behandeling,
En tussen alle behandelingen door hebben we er het beste van gemaakt.
We zijn o.a in Zwolle geweest, de stad waar haar ouders en grootouders geboren zijn, ze wilde er altijd een keer naar toe, maar stelde het telkens uit, tot ik zoiets had, van, niet nu denken "ik zou graag" totdat het moment daar is van "had ik maar".
Het heeft haar zo goed gedaan, en ik had een bootje gehuurd om door de grachten te varen, en ook daar is dit nummer afgespeeld, weer met de woorden, dit wil ik voor je zijn.
En nu komt het ineens weer voorbij, op een emotioneel moment.
Vandaag was Astrid op bezoek, heerlijk, lekker gekletst, samen wat foto's van Edinburgh bekeken, die eigenlijk het verhaal vertelde, dat ik in de oudste 7 blogs heb beschreven.
Het heeft ons beiden goed gedaan, de knuffel is even uitgesteld, tot de verkoudheid over is, maar een fijne dag.
Weer even het boek van ons leven gedeeld.

En 's-avonds las ik de vraag van Moosje, over het schrijven van een afscheidsbrief.
En ik keek in de 2 regels in het Troostboekje, en dacht, alles wat ik kan lezen, zijn deze twee regeltjes.
Ik heb nog wel wat briefjes in een doosje gevonden, maar de meeste daarvan, heb ik zelf geschreven, er zitten er bijna geen van Margreet aan mij, maar dat is anders als een brief, met een boodschap aan mij, voor als ze er niet meer is.
En out of the blue ineens weer No More Cloudy Days, en daar kwamen de waterlanders weer.
En dan gaat het hoofd aan het malen, het was vandaag onze 30e trouwdag geweest, ik heb de kaarsjes aangestoken, en aan ze gedacht, de herinnering even levend gehouden.
Maar die 2 regeltjes tekst, openen de deur naar een enorm verlies, ik kan er normaal gesproken goed mee omgaan, voel het niet meer als verlies, maar als wat we samen hebben gehad, maar ineens komt het binnen, begint mijn hart een inhaalrace van gemis.
Het doet zeer, maar ik ben blij dat ik het mag voelen, het maakt ONS, heel echt.