Herinneringen, en loslaten

Gisteren was een bijzondere dag.

Mijn dochter, eigenlijk moet ik onze dochter zeggen, maar het is vreemd als ONS er niet meer is, heeft alle kleding jassen en schoenen uitgezocht, en het nodige meegenomen.
Alles wat nu nog in de kast hangt, kan naar de kledingcontainer, kringloopwinkel of welke organisatie dan ook die het een 2e kans geeft.

En ik laat mijn handen langs de bloezen, rokken en jurken gaan, en telkens zie ik Margreet erin, als ze die droeg, een heel leven trekt er aan me voorbij. Een leuk zomerjurkje dat ze in Kreta droeg, ze zag er zo lief in uit, ook wel een beetje ondeugend. Maar ik heb de foto's, dat zegt mij meer.
Dus als ik een goed doel heb gevonden, gaan ze allemaal weg.
Ik heb er heel lang over nagedacht, of dat ik het zou doen of niet, en of het niet gewoon een kwestie was, van niet meer met de herinneringen geconfronteerd te willen worden.
Maar het zit hem voor mij niet in de dingen, ik hecht er niet zoveel waarde aan, en het doet me ook niet zeer, om ermee geconfronteerd te worden.
Het is ook niet zo, dat ik daarom alles weg wil hebben, om het maar achter me te laten, volgens mij werkt dat niet zo. Maar als er andere mensen blij mee zijn, is het goed

Herinneringen zijn blijvend, zolang men de moeite neemt, om ze  te bewaren, en terug te halen, en er zijn ook altijd tastbare herinneringen.

De een na laatste keer dat ik Margreet naar het ziekenhuis bracht, (voor de retuximab, die niet door zou gaan), kreeg ik een boekje cadeau van ze
Troostende woorden, speciaal voor jou ISBN NR. 978-6354-779-6

Voorin had ze geschreven
Ik hou van jou, voor altijd
Liefs M.
En er staan hele mooie teksten in, maar het zijn andermans woorden, niet die van Margreet, en ik heb ze gezegd, dat ik het fijn zou vinden als ze er ook een persoonlijke boodschap in zou schrijven, iets waar ik me aan vast kon houden, waarin ze even, van over het graf, met me praatte, maar het is nooit gebeurd.
Dit ene zinnetje, zegt me meer, als al het andere in het boekje bij elkaar, en is ook nog het enige wat ik ervan lees.

Ik weet niet precies hoe ik het uit moet drukken, ik had zo graag nog af en toe iets van ze gelezen, maar het is er gewoon niet, en ik voel toch teleurstelling.

Op de rouwkaart had Margreet laten schrijven
Ik loop nog steeds naast je,
Ik ben nog steeds om je heen
En ik omarm je in gedachten

Een mooie gedachte, maar voor mij voelt het niet zo, ik heb als ik in bed lag, mijn hand naar haar kant uitgestrekt, hopend iets van de connectie te voelen, maar er is niks, ook niet om me heen.
ik kan het alleen maar omschrijven, als dat ik ze definitief kwijt ben, maar dat ene zinnetje, die eeuwigdurende liefde, dat is er wel, ik voel het nog steeds, de liefde voor haar.

En met de herinneringen, diep in mijn hart, ga ik verder.
En ja ik zoek het verdriet op, want het zit er wel, muziek, teksten en gedichten, dat is mijn manier geworden.

In een van mijn reacties schreef ik een waarheid als een koe, althans voor mij.

Ik heb zoveel om dankbaar voor te zijn, dat ik er gelukkig van wordt.
 

Ik kan me niet voorstellen, om in mijn verdriet te blijven hangen, en er in cirkeltjes mee rond te lopen, en als het mijn tijd is, wil ik kunnen terugkijken op mijn leven, en tevreden zijn.
In zeker zin, wordt dat dan mijn cadeau aan Margreet, dat ik er weer iets van heb gemaakt.
Ik ben niet zo'n gelover in reïncarnatie (iedereen mag daar wat mij betreft anders over denken), ik denk dat dit het leven is, waarmee we het moeten doen, en dan kun je het maar beter zo goed mogelijk doen.
Ik geloof ook niet in het lot, want als alles in je leven voorbestemd is, wat voor zin heeft het dan, dan ben ik net een langspeelplaat, eenmaal in de groef, ga je door tot aan het eind, nee ik denk dat ik zelf zeker een heel groot aandeel heb in mijn leven, dat ik zelf keuzes kan, en mag maken.

Pas als aan het eind, de rekening opgemaakt wordt, en anderen vinden dat ik het overwegend goed heb gedaan, en ik ook iets voor anderen betekend heb, dan pas heb ik een goed leven gehad, tot die tijd, moet ik er nog even aan blijven werken.

Margreet had het wel, dat spirituele, ooit stond ik in Edinburgh (hoe kan het ook anders) in The vaults under the bridge, ruimtes waar mensen vermoord zijn, en veel gebeurd is, en het ook spookt.
We stonden er, en Margreet hield mijn hand vast, en ineens kneep ze hem bijna fijn, ze voelde hoe een kinderhand, haar andere hand vastgreep, en dacht dat het een kind van een van de weinige andere bezoekers, en keek, maar er was niemand.
Ik voelde helemaal niks, voor mij was het gewoon een donkere ruimte, de onderstaande foto's zijn er gemaakt.
Ik denk dat mijn talenten elders liggen..