het afscheid zit erop, en een bijzondere ontmoeting

Vandaag was mijn laatste dag van afscheid, en heb ik alle dingen van mijn lijstje afgestreept , van 13:00 tot 20:30 heb ik in Chania rondgedwaald, en alle foto plekjes die op mijn telefoon opgeslagen zijn, opgezocht, gemijmerd over wat was, en waar ik nu ben, en ik heb ook het koetstochtje nog één keer overgedaan, maar de taalbarrière speelt me parten.

De rest van de vakantie , ga ik andere dingen opzoeken, waar we niet samen geweest zijn, een bewuste keuze, zoals alles heel bewust was.

Het mag jullie vreemd in de oren klinken, maar ik heb heel veel dingen omgedraaid, gedaan.

Klinkt leuk, maar wat ik daarmee bedoel is het volgende. Iedereen staat op de automatische piloot, zonder zich daar van bewust te zijn, altijd met hetzelfde been uit bed, altijd als eerste de linker sok aan bijvoorbeeld, alleen al aankleden, bevat veel van zulke momenten, en zo zit de dag er vol van, als ik de deur uit ga, draai ik me altijd rechtsom, omdat ik de deurknop met mijn rechterhand vast heb. Dus deze keer linksom,  niet omdat ik continue alles op dezelfde manier, dwangmatig, moet doen, maar juist om het automatisme eens weg te laten. Jullie mogen het misschien extreem vinden, maar voor mij was het bewust bezig zijn.

En het aller allerlaatste plekje was in een klein parkje aan de zee, en ik heb me rot gezocht.

Nadat ik een schone dame in de buurt de oude foto's had laten zien, en wees ze me de plek aan, het is echt, hooguit 40m lang, en het lagere gedeelte was een kinderspeeltuintje, het stuk waar wij hebben gewandeld lag hoger, en was met beton vlechtwerk afgesloten.

Ik heb me langs het gaas gewurmd, ben de plek voorzichtig opgelopen. De bomen waren gerooid, en het hekwerk was in desolate staat, soms helemaal verdwenen. Ik heb de plek gevonden, waar Margreet in haar mooie jurkje stond, en een nieuwe foto gemaakt.

En toen heb ik op die plek  mijn Spotify playlist geopend

Sometimes a prayer will do , what should I do with my heart, van de Eagles, en no more cloudy Days, en dat afgesloten met, We have all the time in the world, van Louis Armstrong.

De laatste als herinnering, dat wij onze tijd samen, in de wereld, gehad hebben, en ook, omdat we niet alle tijd van de wereld gekregen hebben ,dit was het voor ons, meer zal er nooit komen, afscheid, vaarwel, en weer op het nieuwe pad verder.

En ik liet los, ik heb voor de laatste keer, al mijn liefde aan ONS gegeven , en als ik terug vlieg, doe ik mijn trouwring definitief af, dan is dit stuk van mijn leven afgesloten.

Ik heb de bus terug genomen, en zat achter een vrouw, die zich omdraaide, en zei, you look like someone who's speaking English, en het was duidelijk dat ze behoefte had aan gezelschap , en ik heb gevraagd, of ze het prijs zou stellen als ik ze gezelschap zou houden, en dat was prima , dus een plekje naar voren geschoven, ze werkte voor het IOC,  n had gejureerd bij een gymnastenwedstrijd, zo een waar de mensen allerlei oefeningen doen, met die stokken met de lange linten eraan, ze was zelf ook gymnaste (ik weet er geen beter woord voor) geweest, was van Russische origine, maar woonde al meer dan 30 jaar in de USA.

Ze vroeg waar ik vandaan kwam, en of ik ook op vakantie was, zij had een wedstrijd gejureerd in Iraklion, en een extra dagje ingelast, om naar Rethymnon te gaan, en vandaar naar Chania, en was nu op de terugweg, voor de vlucht van morgen .

Ik heb uitgelegd dat het een bijzondere vakantie was en wat ik gedaan had in de afgelopen dagen, wat ik Margreet had beloofd, en dat dit na Edinburgh, mijn laatste afscheid was. En ineens zat ze helemaal in tranen naast me en had het zichtbaar moeilijk, haar moeder was niet zolang geleden aan kanker overleden, en haar vader in Rusland, had ook ineeens te horen gekregen dat hij niet lang meer had, maar hij praatte er niet over met haar. En terwijl de tranen over haar wangen biggelden, zei ze "you touched my heart, there's a reason why we meet".

We hebben de hele weg gepraat, en ik heb geprobeerd dingen te verklaren, die in het leven van een naaste gebeuren, en sommige dingen werden haar daardoor duidelijk, en het maakte het makkelijker voor haar.

En nog steeds liepen de tranen, ik zei , je hebt het moeilijk hè, en ze keek me met betraande ogen aan, en knikte JA, ik heb haar hand gepakt, vastgehouden, en gezegd, het is goed, je mag huilen, het is niet niks wat je overkomt. Ik had zo met ze te doen, we hebben de hele weg gepraat, ik vond het fijn om aanspraak te hebben, zij ook, en het deed haar zichtbaar goed.

En ik had het gevoel, dat ik even iets moois voor haar was geweest, en dat is wat ik graag wil. Ik heb ze gevraagd of ze contact wilde houden, of liever niet , maar ze wilde dolgraag in contact blijven,.

Om deze extra trip te doen was door man en kinderen aanbevolen.

Maar anderhalf uur hadden we een connectie, een zeldzame vorm van liefde die er in vele vormen is.

Ze moest nog anderhalf uur door, ik heb haar gemaild dat ik ze graag een knuffel had gegeven, maar het niet gepast vond, en ineens moest ik uitstappen.

Ze wist van Edinburgh, en mijn gedichten, dus heb ik ze het afscheidsgedicht voor Margreet gestuurd, en gezegd dat we nog uren hadden kunnen praten, ik ben gewoon een geluksvogel