nu begint MIJN vakantie, en tjonge, het valt tegen

Mijn afscheid zit erop, en nu in de dagen die over zijn, begint mijn deel van deze vakantie.

In 2018 wilden we naar Knossos, maar het regende letterlijk rotsblokken, sommige stukken van de national road stonden onder water zodat je echt vooruit dreef, en toen ik een bocht omkwam stond er midden op de weg een auto stil, met anderhalve meter rotsblok op de motorkap, gelukkig hadden de inzittenden niks, die hadden de hulpdiensten al gebeld, dus ik heb ze gegroet, en ben verder gereden.

In plaats van Knossos werd het Iraklion, nooit meer, 6 baans wegen waar de zijstraten links en rechts, haaks voor je langsscheurden, en een gloednieuwe huurauto. Parkeerplaats gezocht, maar het straatje werd alsmaar smaller, ik ben gestopt, en heb gezegd, iedereen even niks zeggen, laat mij maar rijden, en VOORAL NIET Pas op, ok Kijk uit schreeuwen, laat mij maar rijden. En zo kwam ik er weer uit volgende joekel van een P bord gevolgd, nog erger, auto's aan beide zijden, en haakse bochten, nog smaller, zelfs zo, dat de spiegels uit zichzelf inklapten.

Godzijdank een roboparking gevonden, want een derde keer zag ik niet zitten lk was er wel klaar mee.

En vandaag 6 jaar na dato naar Knossos gereden, en ik had iets heel groots verwacht , dus niet. Een guided tour a 25 Euro zou volgens internet 2 uur duren, en ik werd ergens in een groep Belgische toeristen tussengeschoven, een ouder echtpaar en 4 vriendinnen wiens vader ik kon zijn, maar wel een leuk gezelschap, ik had voor Nederlands gekozen vanwege de aanspraak, maar Engels en Duits gaat me met zo makkelijk af.

Leuke gesprekken gehad, en bij de uitgang de vakantie plannen besproken , ze waren er pas 2 dagen, en wat mijn plannen waren, ik zei dit is mijn 10e dag en eigenlijk het begin van mijn eigen vakantie. Of ik er voor mijn werk was . Nee ik heb de afgelopen dagen afscheid van mijn vrouw genomen.

Hoezo afscheid, dus ik heb ze het verhaal van Margreet , Edinburgh , en 5 jaar de wens om hier terug te komen, en dat dit het laatste afscheid was , verteld over de kaarsen in de kerk, de muziek , en mijn trouwring laten zien, en gezegd dat die straks opweg naar huis, definitief afgedaan zou worden. Verteld over het forum, en de djembé workshop, en dat ik heel wat af knuffelde. Ze waren zichtbaar aangedaan, en bedankten me dat ik het had willen delen . Een van de dames zei, je wil vast wel een knuffel, en ik stond ineens een vreemde te knuffelen.

Ik was blij met de aanspraak, zij met het verhaal. Maar er ontbreekt iets in mijn eigen vakantie, iemand om het mee te delen, ik loop een beetje met mijn ziel onder de arm, en voel het alleen zijn, het klankbord dat er niet meer is, niet eens een echo.

En ik ben teruggereden naar de medicinale bronnen van Spili , dat stond ooit voor 2019 op de planning, maar zoals jullie weten is het nooit meer ten uitvoering gekomen, kanker trok er een streep door.

Ik heb mooie foto's rijd door kleine dorpjes via tientallen haarspeldbochten, de prachtigste uitzichten, lieve mensen, en toch ontbreekt er iets, en voor mijn. Gevoel druip ik gedesillusioneerd af. Ik vindt niet meer wat ik verwachtte of hoopte.

Ik heb zeker de dames op mijn hand, als ik ze zeg dat de kretenzer vrouwen zo' n mooie glimlach hebben ( en dat is niet charmeren, ik meen het echt) ze lachen met hun hele gezicht, en zowel de dames als de heren reageren altijd heel spontaan als ik zeg "bedankt voor de service en de glimlach".

Toen ik begon te bloggen dacht ik, wie zit er  op mijn verhaal te wachten , ik heb nooit geprobeerd een bijzonder verhaal te schrijven, voor mij is het normaal om dit zo te doen, zo ben ik nou eenmaal.

Maar gaandeweg begrijp ik dat het geenzins gewoon is, en dat mensen erdoor geraakt worden , en dat het ervoor zorgt dat we op emotioneel vlak communiceren, vreemde mensen stellen zich open, en dat doet me zo goed, ik wil het verhaal kwijt, van ons leven, van verlies, dankbaarheid en schoonheid.

Ik ben gelukkig met mijn leven zoals het gaat 

Maar als ze me nu vertellen dat ik morgenvroeg mag vertrekken, stap ik in, geen spijt, ik voel me incompleet, wil zo graag delen.

Het is net alsof de tekst die ik  34 jaar geleden op het bandje heb ingesproken , weer begint te lopen, relatie, nee, maar een maatje zou heerlijk zijn. Maar zien wat er op mijn nieuwe pad komt. Maar ik heb jullie om op te zoeken en knuffelen