Het gaat wringen
Er zijn de laatste tijd veel wijzigingen geweest in de planning, en dat maakt het vooral voor Amanda moeilijk.
Voordat ik in september een aantal dagen bij Fee ben geweest heb ik aangegeven dat ik graag een paar daagjes naar Fee wil, en dat bijtijds gedaan in verband met het oppassen.
Haar antwoord was dat ik gewoon mijn ding moest gaan doen, en dat ze wil dat ik die vrijheid had.
Ook het plan om er met de kerstdagen naartoe te gaan, heb ik ruim bijtijds aangekaart, en erbij gezegd dat ze moet kijken hoe dat met oppassen zit.
Ik stond open voor een gesprek, maar het enige wat er gebeurde is, dat ze zo min mogelijk van mijn diensten gebruik wilde maken.
Ik maak zelden gewag van Fee, omdat ik weet dat ze het daar moeilijk mee heeft, maar ben wel aan het uitzoeken hoe het met een aantal zaken zit, zoals de crematieverzekering, omdat ik niet wil dat de kinderen voor een financiële verassing komen te staan.
Maar met de kinderen kan ik dit niet echt bespreken, pas als ik uitgezocht heb hoe ik dat kan oplossen, en Amanda staat er al helemaal niet voor open.
Dus ik heb het zo min mogelijk over Fee, en dat terwijl ik het er wel graag over wil hebben, hoe je daarmee omgaat weet ik niet, ik heb het nog nooit bij de hand gehad, als jij iets wil vertellen, maar je weet dat de ander het niet wil horen, dan is dat lastig, dus ik ontzie de kinderen.
Maar Amanda Appte eergisteren, of ik vrijdagavond thuis was voor een bakje koffie, Bob zou ook komen, en ik voelde al nattigheid, dit zou geen gemakkelijk gesprek worden, maar ik had Amanda al gezegd, dat ze alles mag zeggen, en ook al zou het mij misschien zeer doen, ik het niet zo op zou vatten.
Het was net of ik mijn vrouw hoorde, zoveel verwijten ik over me heen gestort kreeg, ik dacht niet aan hun, en haar kinderen, en was niet duidelijk over waar ik mee bezig was, en ze verwacht dat ik voor mijn verjaardag in Maart, al definitief over zou zijn, alle datums die ze had voorspeld waren tenslotte al uitgekomen.
Ik wist het al van Fee, voordat we de oppas afspraak hebben gemaakt, en als het zo ging,dan zwaaide ze me niet uit sterker nog, hoefde ze niks meer van met te horen.
En door mij was hun financiële planning in het honderd.
In zo'n emotionele bui, maakt het niet uit wat ik zeg, alles is verkeerd, en ook hier heb ik ruime ervaring mee, zoals ik zei, precies haar moeder.
Dat ik heb aangegeven dat ik financieel bijspring als dat nodig is, en dat ik dingen van tevoren meld, en dan als antwoord krijg, dat ze wil dat ik vrij ben, maar ze het me later ineens kwalijk neemt.
Van de ene kant is ze blij voor me, van de andere kant wil ze dat alles bij het oude blijft, en sommige uitspraken, doen zeer, het is alsof ze van me verlangt, dat ik net doe alsof Fee niet in mijn leven gekomen is, en alles aanpas naar hun behoeften, hun planning staat centraal.
Net alsof mijn toekomst ook niet ineens helemaal op de schop gaat.
Nu moet ik maar gaan regelen hoe ik het met mijn crematie wil, maar hoe vraag je, of ze willen dat ik naar Nederland wordt overgebracht, als ze het er duidelijk niet over willen hebben?
En dan, als Fee maar niet denkt, dat zij daar iets in te zeggen heeft, ze wil ook niet met Fee kennismaken, wil er vooral niks over horen.
Maar wel zeggen dat ze wil dat ik gelukkig wordt, hoe dan?
En telkens het verwijt, dat ik mijn definitieve afscheid allang heb gepland, en dat de datum steeds wijzigt, een bezoek aan Fee, wordt gezien als een mogelijk defnitief vertrek, maar ik weet helemaal niet wanneer ik definitief zal vertrekken, er is veel teveel wat nog geregeld dient te worden.
Ik wil een schifting maken, tussen spullen die met zekerheid weg gaan, zodat ik die al klaar heb staan, en spullen die ik wil behouden, en spullen die de kinderen willen hebben, maar zij stellen het continue uit.
Ik heb het daar bij herhaling over, zonder Fee's naam te noemen, maar het komt er tot nu toe op neer, dat ik het maar zelf uit moet zoeken, waarbij me dan verweten wordt, dat ik ze er niet bij betrek.
Er wordt me kwalijk genomen dat ik met de kerstdagen niet aan hun denk (vooral Amanda) maar ik heb gezegd dat ik de kerstdagen liever helemaal over zou slaan, want in dit huis, is al jaren geen kerst meer.
Al die jaren heb ik er maar bijgehangen alsof ik onbetekenend was, er niet toe deed, mij werd zelden iets gevraagd, alles werd buiten mij om besproken en geregeld, ik mocht ook mee.
Ik heb me niet alleen weggecijferd, maar werd daarnaast ook nog eens weggecijferd, mijn mening werd weggeveegd, met uitdrukkingen, als jij bent stom, dom, achterlijk, gek, iedereen vindt je maar vreemd, eigenlijk willen ze je er niet bij hebben, dat was wat Margreet me jaren ingepeperd heeft.
Maar ik ga niet langer de rekening betalen voor wat anderen willen, ik vindt na zoveel jaren afzien, het nu eens tijd is voor mijzelf.
Ik ben niet boos, want ik weet waar het vandaan komt, maar nu ben ik gewoon even verdrietig, het is bijna een herhaling van wat ik met Margreet meegemaakt heb.
En vooral de opmerking, dat als het zo verder gaat, ze me misschien wel niet meer wil zien, tja dat doet extra zeer, het is alsof ze zegt, je bent mijn vader niet, en dat was het enige, wat mij in het verleden zou hebben doen besluiten, om inderdaad de vaderrol voor haar niet op me te nemen.
Nergens wordt er gekeken naar het feit dat ik al 34 jaar voor mijn kinderen heb gezorgd, en dat ook ik recht heb, om gelukkig te worden, dat wil Amanda graag, zegt ze telkens.
Zolang ik het niet daadwerkelijk doe is er niks aan de hand.
Amanda uit het in een heel emotionele bui, het komt er even allemaal ongefilterd uit, maar het is wel veel slikken, dat ik doe.
Ik kan haar rouw en verdriet niet wegnemen, kan het niet minder maken, maar het is niet mijn rouw, ik hoef haar rouw, niet te rouwen, ik heb de mijne gehad, ik hoef ook nog niet eens die van iemand anders er bij.
Het zal zich uiteindelijk wel oplossen, maar niet zonder dat ik me even nagetrapt voel.
Dan maar wat vaker slikken, want wat ik ook zeg, het is toch niet goed, Margreet bij herhaling.
Er is er maar een die het kan doen, en dat ben ik zelf
15 reacties
Lieve Peter
Het enige dat ik kan zeggen is dat Amanda nog altijd zwaar in de knoop zit met zichzelf.
Het enige dat jij kan doen is er voor haar zijn als ze je echt nodig heeft.
Maar het is jouw leven, en jij hebt recht op je eigen geluk, en dat kan en mag Amanda je niet ontzeggen.
Ik heb het zelfde gehad bij mijn scheiding. De dochter van mijn ex bande mij uit haar leven. En ik heb toch voor mijzelf gekozen en alle contact verbroken. Aansudderen blijven brengt alleen verdriet en afwijzing.
Deel zijn van jouw leven is een gunst die je verleent.
Geniet van de tijd die je is gegeven met hen en haar die jou accepteren zoals je bent.
En over dat financiële aspect van Amanda, hoe zij en haar man hun leven inrichten en waar hun prioriteiten liggen, dat is aan hen, daar ben jij niet verantwoordelijk voor.
Slik, slik, slik, weer moet je slikken. Het doet mij verdriet om te lezen, hoe er ongenuanceerd over je heen wordt gewalst.
Amanda is een volwassen vrouw, die samen met haar partner hun eigen broek op moeten kunnen houden, jij bent niet verantwoordelijk voor de keuzes die zij maken, financieel of welke keuze dan ook.
Lieve Peter, hoe hard het ook klinkt, kies voor je zelf.
Waar is Bob in dit verhaal en je andere zoon?
Liefs Marieke
Bob en Bastiaan, hebben er geen probleem mee.
Amanda neemt teveel hooi op haar vork, maar daar kan ik niks aan doen.
Ik heb het ook moeilijk met de uitdrukking, het is pas anderhalf jaar geleden, voor mij is het al anderhalf jaar geleden.
En het zou allemaal geen probleem zijn geweest, als de liefde niet in mijn leven gekomen zou zijn.
Amanda weet dat drommels goed, maar de emoties slepen haar mee.
Als een verwijt terecht is, dan doe ik daar wat mee, maar eigenlijk krijg ik hiermee de schuld in de schoenen geschoven, dat het voor haar moeilijk is, en dat spel ken ik van Margreet, en ik speel niet mee.
Ik denk dat ik zeker na de afgelopen jaren, waar Amanda genoeg van heeft meegemaakt, het recht heb om voor mezelf te kiezen.
Dit is zo'n geval van, als ik voor de trein spring is het jouw schuld, en ik laat me niet meer schuldig praten aan iets waar ik geen schuld aan heb.
Maar het komt vast wel goed, en als er contact verbroken wordt, dan zal zij degene zijn, die dat doet, niet ik
Liefs Peter
Je hebt een belofte gedaan en kan die nu/straks niet meer nakomen. Jij wilt in oplossingen denken, maar zover is Amanda nog niet. Die zit nog gevangen in haar verdriet en kan niet omgaan met deze veranderingen waar ze zelf totaal geen invloed op heeft. En dat is angstig en moeilijk.
Maar om jou nu zo te behandelen...
Doe daarom vooral wat voor jou goedvoelt. Het is jouw leven en hij hebt net zo goed recht op geluk en een toekomst.
Hoe moeilijk het ook is, laat het maar even gaan. Ze komt hopelijk tot inkeer om een gewoon gesprek aan te gaan.
Eerst aan jezelf blijven denken hoor!
Dikke knuffel! ♥️
Ja het komt volgens mij wel goed.
Verdriet, je kunt er niet omheen, alleen doorheen.
Dit was meer, hoe ze zich voelt, als de realiteit, maar ik heb haar ooit gezegd, je kunt alleen maar met iemand praten, als diegene ook wil luisteren.
Dikke knuffel🫂🫂😘
Hey,
Het is goed dat ze het er nu allemaal heeft uitgegooid. Voor haar een opluchting,want het zit haar duidelijk diep.Heeft het ook moelijk natuurlijk, Margreet weg en nu jij misschien ook, diep in haar gunt ze je het beste maar is er misschien nog niet aan toe...loslaten.. Maar zoals je al leest laat het bij haar. Het zijn haar gedachten. Luister naar waar jij behoefte aan hebt zowel in doen als zeggen.Maar ik kan me voorstellen dat het pijn doet. Ik wens je veel wijsheid.🙏🏼
knuffel 🫂
De anderen hier in de reacties hebben het al goed verwoord: Amanda worstelt en schiet daarbij wild om zich heen. De donkere kanten van het verdriet... Anderzijds vind ik het niet zo fair dat ze haar eigen verantwoordelijkheden en emoties naar jou toe duwt. "Je mag gelukkig zijn (zolang het maar op de manier is zoals ik in gedachten had)", jouw steun al financieel mee incalculeren, als zij anderhalf jaar kort vindt, moet jij dat ook vinden (maar iedereen ervaart dat anders en dat niet beseffen)... Op zo een momenten is een gesprek niet mogelijk. Dat is eenrichtingsverkeer waarbij één partij zich gewoon wil ontladen. Dan kan je twee dingen doen: volledig plooien of jezelf zoveel mogelijk tegen de aanvallen beschermen en haar emoties bij haar laten, hoe moeilijk en pijnlijk ook. Ik heb met Amanda te doen, maar dat is geen excuus om je onredelijk te behandelen.
Wat ik me nog afvroeg: Amanda appte dat Bob ook zou komen. Was hij hier bij?
Ja Bob was erbij, ik denk ook bewust, want hij kent zijn zus inmiddels ook wel.
Ik kan er niet zo goed tegen als mensen naar me uithalen, dat was het allerleerste wat ik Margreet heb gezegd, ik houd er niet van om afgesnauwd te worden, en laat dat nu precies zijn, wat ze al die jaren gedaan heeft.
Mijn hoofd tolt van alles wat er op me af komt, en ik doe mijn best, om ook rekening te houden met mijn kinderen, maar ik luister ook naar mijn hart.
En ik heb het van tevoren gevraagd, en kreeg de boodschap, dat het goed was, en dan ineens dat verwijt.
Maar bij Amanda is er een heel groot verschil tussen wat ze rationeel denkt, en wat ze in haar emoties voelt, en de uitspraak dat ook haar kinderen bang zijn, om me kwijt te raken, zet me toch op een of andere manier in het beklaagdenbankje, want dat is mijn schuld, en dat is emotionele chantage, en daar werk ik niet aan mee.
Amanda en ik, hebben een lange geschiedenis, waarin het haar 10 jaar heeft gekost, om mij als vader te accepteren, ik heb me nooit opgedrongen, maar zoals zij het nu zegt, raak ik ze weer kwijt.
Dat ze me eigenlijk emotioneel voor deze keuze zet, vindt ik niet netjes, het getuigt niet van respect voor wie ik ben, en met dat bijltje heb ik lang genoeg moeten hakken, dat vertik ik.
Als dat inderdaad de keuze wordt, dan kies ik voor mezelf, ik heb lang genoeg voor mijn kinderen gezorgd.
Maar als ik zeg dat ik dit ook niet heb zien aankomen, zegt ze dat ze daar niks aan heeft, maar Fee laten schieten alleen om Amanda gelukkig te maken, nee dat gaat niet gebeuren.
Zowel Fee als ik, weten dat de kans dat dit zou gebeuren, eigenlijk nihil is, des te meer zijn we besloten, dat we dit geschenk, wat het leven ons gebracht heeft, niet gaan weggeven.
Fee en ik hebben die maand nodig, we weten dat we samen verder door het leven willen, maar de beslissing om naar Schotland te verhuizen, maak ik niet zomaar, en een maandje samen, zal denk ik de doorslag geven, of ik die stap ga zetten.
Ik kan het nu wel denken, met mijn verliefde hoofd, maar er zijn ook praktische zaken, en voor mij is het een groot risico wat ik loop, als het toch niet werkt, word ik in principe dakloos.
Maar om mijn huurwoning nog een jaar te houden, is ook onzin, zeker in de tijd van woningnood.
Een aantal maanden aanhouden, is verstandig, maar er komt een moment, dat het gewoon zonde is om mijn pensioen te besteden aan een huis waarin ik niet woon, en waar een heel gezin, plaats in kan vinden.
Maar ik denk dat het wel goed komt, het is geen onwil, maar onmoed, het heeft zijn tijd nodig.
Een constante,maar onzichtbare aanwezige, waar niemand rekening mee hield, je mocht er bij zijn. Maar geen inbreng of eigen mening geven, met dank aan je vrouw, dit heeft natuurlijk effect op kinderen.
En nu blijk je zelf keuzes te maken, zijn ze niet gewend en past niet in hun keuzes, ze hebben nooit rekening met je hoeven houden en weten niet wat er gebeurt! Een man die nu eindelijk voor zichzelf kiest, echt geen verkeerde beslissing! Trap er aub niet weer in, aanpassen ten koste van jezelf, ga ervoor, je zult het toch nooit goed kunnen doen. Jij bent niet verantwoordelijk voor het gezinsleven van je volwassen dochter, zelfs afspraken kunnen veranderen.
Dikke knoevel, gaan met die zeepkist❤️
Ik heb met tranen in mijn ogen gelezen. Kan nu niets toevoegen aan de reacties die al gegeven zijn.
Ik zou Amanda willen omarmen en liefdevol uitleggen wat ze nu eigenlijk écht gezegd heeft en hoe vals dat is. Ik denk dat ze dat niet beseft. Hoop en vertrouw erop dat ze daar wel achterkomt.
xxx veel liefs xxx
wat een lastig parket en eigenlijk oneerlijk dat je daar doorheen moet gaan.
Voor een klein deel snap ik de vrouwelijke engel/duivel wel. Je alles gunnen omdat je het zo verdient en aan de andere kant de angst om je kwijt te raken en daarom alle redenen, zowel drog- als legitiem op een grote hoop te gooien en in een emotionele braaksessie over te brengen. Niet eerlijk, niet aardig maar voor haar wellicht ook een vorm van verwerking? Ik hoop dat Amanda later nadenkt en beseft dat dit geen schoonheidsprijs waard is en je snel haar echte hart weer laat zien.
Volg je hart, en je hart leidt je fysiek naar Fee en de rest draag je altijd in je hart met je mee ❤️
Lieve Peter
Wat een hardverscheurend dilemma is dit alles ,en k moet toch zeggen Pfft Dochters ze kunnen je zo raken en zoveel zeer doen ,en al begrijp ik heel erg goed waar Amanda doorheen gaat ,ooit heb ik hier ook mee te maken gehad en ja ook escalatie met mijn vader ,alleen was ik 12 ,en ik zou toch denken dat jou dochter meer van het leven af weet en begrujpt dan ik toen ,
Toch vind ik het echt erschrikkelijk de situtatie zoals die nu is en weer jij gedene bent die het allemaal maar mpoet slikken ,Dochters zijn veelal emorioneler wanneer dit soort dingen gebeuren ,ik geloof oprecht dat ze jou alle geluk gunt maar ja wel het liefst op haar manier .ook demk ik dat haar gekwetst zijn nog altijd diep in de rouw om haar moeder mee speelt ,weet je eigenlijk klinkt het nog het meeste alsof ze nu echt bang is om haar Vader te verliezen en dat kan ze nu niet aan ,Maar dat is geen reden om zo te doen en ja het zal wel betijden maar ik vind het vreselijk voor je en zet een flinke domper op alles.
Wat vind Fee van dit alles kun je hiermee bij haar terecht ?en begrijpt zij dit ,heeft ze mogelijk raad en advies voor je hoe dit nu op te lossen .
ik wens je veel sterkte toe en mogelijk goede oplossingen
dikke knuff liefs Hes xxx
Amanda's rouwproces, is een achtbaan, waarin ze mij gunt dat ik gelukkig wordt, maar aan de andere kant, bang is, me te verliezen.
Ze wil duidelijkheid, weten waar ze rekening mee moet houden.
Maar ik weet het net zomin.
Fee weet dat het speelt, en wil er rekening mee houden, maar als ze zegt dat ze desnoods 5 jaar wacht, voor we samen gaan, dan vindt ik dat niet goed.
Ze wilde altijd kinderen, maar dat is onmogelijk, en ze wil er ook niet tussen komen.
Maar dit is hoofdzakelijk iets tussen Amanda en mij, Fee kan hier niks aan doen.
Maar sommige uitspraken zijn ronduit gemeen, als ze beweert dat Fee en ik al iets hadden voordat ik mijn belofte deed om de oppas opa te zijn, dan klopt dat niet.
Ja, de dingen die nu gebeuren hebben consequenties, maar de reden dat Fee en ik voor 1 maand gekozen hebben, is omdat ze dan haar bedrijf sluit, zoals ze ieder jaar doet, en ik, als ik terug ga, gewoon met mijn leven hier verder ga.
Het zal nooit gebeuren dat ik naar Schotland ga, en gaandeweg besluit, om maar niet terug te keren, Fee weet dat ook.
Wat Amanda doet, is, al haar emoties eruit gooien, of het nu klopt of niet, het gaat om gevoel.
Waar ik niet tegen kan, is dat ze naar me uithaalt, maar de enige reden dat ze mij kwijt zou raken, is, als ze daar zelf voor kiest.
Maar Amanda wil niks over Fee horen, maar verwijt me teglijkertijd dat ik niks deel.
Ik heb er alle vertrouwen in dat Amanda zelf wel inziet, dat de dingen die ze me verwijt gewoon niet kloppen, maar haar verdriet speelt een heel grote rol.
Komt tijd, komt raad
DIT breng je wel zo goed onder woorden ,dat is precies waar je kind mee te maken heeft een achtbaan aan emoties ..
Kinderen kunnen gemeen en erg onredelijk zijn en ze raken je daar waar je kwetsbaar bent ,maar dat wilniet zeggen dat wij ouders altijd alles maar moeten slikken ,ik wens je rust hierin en geloof oprecht dat ze wel bij zal draaien ,maar zoniet bedenk dan dat zij ook haar eigen leven heeft dus heb jij er ook recht op .
Ik heb zelf ook echt wel de nodige dingen met mijn dochter meegemaakt ,en ik reageer altijdhet zelfde ,door de stilte modus in te voeren ,na een paar weken komt ze vanzelf ,maar ook heb ik weleens tegen haar gezegd jij xal nog vaak aan mij denken als ik er niet meer ben ,en waarschijnlujk snap je mij dan wel ,het leven is te kort om emoties te laten over heersen .
Houd jij fee maar dicht bij je en nee idd zij heeft hier niets mee van doen sterkte en 🫂 hes