Het is ons overkomen
Ik kijk regelmatig de foto's waar Margreet op staat, en nu pas, zie ik de achteruitgang echt, maar toen is het ons overkomen, geen stem, geen keuze, meegaan met de stroom, en kijken, waar die ons zou brengen, en of die zou eindigen, of nog heel lang zou meanderen.
Maar uiteindelijk, kwamen in een doodlopende tak, en trok dat het leven uit haar, en eigenlijk ook een beetje uit mij, ik was gewoon verdoofd, deed mijn best om het voor haar goed te doen, het voor haar fijn te maken.
En dat betekende dat ik mezelf wegcijferde, Margreet ging voor, iedere dag die ze nog kon genieten, hebben we aangegrepen, en voor mij was het duidelijk dat ik pas aan mezelf zou gaan denken, nadat ze er niet meer was.
Of dat goed of slecht is, ach, wat heeft het voor zin, daar nog over na te denken.
Als ik haar volle gezicht zie met een baret op de zwarte markt in Cuijck, dat door de prednison werd veroorzaakt.
Dat was vlak voordat de diagnose AML, ons hele leven omgooide.
Het is niet zo dat ik de achteruitgang niet wilde zien, het was geen struisvogelpolitiek, en ook geen ontkenning, ik zag in haar gewoon de vrouw aan wie ik mijn hart had gegeven, en hield van ze, niet vanwege hoe ze er uit zag, maar omdat ze was wie ze was, dat was de Margreet die ik zag, niet het afgetobde lijf.
En dan zie ik nu de foto's en valt het me pas op.
Maar toch hebben we samen geprobeerd er iets van te maken, en als ik erover nadenk, ben ik trots, dat ik, ondanks dat ik de boksbal was, het nooit heb opgegeven om te proberen er voor ze te zijn, want dat doe je als je van iemand houdt.
Als ik alles in perspectief bekijk, zou ik het dan anders gedaan hebben, en daar weet ik sinds het moment dat ze stierf, het antwoord op, NEE, dat was wie ik was, wij wij waren, zo en niet anders.
En nu komen er moeilijke dingen op mijn pad, de vriendin van Margreet, waarbij ze sprak over het feit dat het haar zeer deed, dat ze mij zo wegschopte.
Die vriendin, heeft een slechte gezondheid, en wil dat ik na haar overlijden wat zaken regel, voor zover ze het niet al vastgelegd heeft bij de notaris.
Ik heb aangegeven, dat ik dat nu 2 keer heb moeten doen, en ik het ontzettend zwaar vond, en ik zeker niet de belastingtechnische zaken en de erfenis wilde afwikkelen, dus zijn er nog 2 mensen bij gekomen, die dat voor hun rekening nemen.
Maar ik zie er enorm tegenop.
Dus binnenkort ontmoet ik de andere 2 personen, en spreken we het door.
Als mens vindt ik dat ik er moet staan, maar ik had liever de makkelijke uitweg gehad.
Ik heb ze al een stuk op weg geholpen, door te bespreken, wat ze via de notaris kan regelen, en wat belangrijk was om afgetimmerd te hebben, en dat is inmiddels gebeurd.
Maar het proces van aftakeling, wil ik niet nog een keer meemaken, ik wil niet nog een keer de crematie regelen, nadenken over het hoe en wat, en alles regelen.
Dat breekt me op, dat weet ik zeker, en nu denk ik aan mezelf.
Ik besef dat er nog meer mensen zijn waar ik in de toekomst, afscheid van zal moeten gaan nemen, en ook nu weer probeer ik er samen iets van te maken, probeer ik de dagen te laten tellen.
Ook nu probeer ik niet een afgetobd lichaam te zien, maar de mens, die er is, en in wiens leven ik een beetje liefde wil brengen.
Ik schreef aan Mirjam, dat ik me bezighoudt met mensen, niet met kanker, en dat is de waarheid, hoe hard het ook mag klinken.
En laat ik nu net in een grote groep, hele mooie mensen terechtgekomen zijn, die hun best doen het leven te vieren.
Waar en wanneer het ook eindigt, tot die tijd maken we er iets moois van.
5 reacties
Het is toch iets van een gunst, als je gevraagd wordt om de zaken na een overlijden te regelen. Je wordt onvoorwaardelijk vertrouwd, dat je dingen in haar gedachte regelt. De praktische dingen, daar laat je een uitvaartverzorger voor komen, jij geeft alleen aan wat er moet gebeuren. En dan kun en moet je dat loslaten.
De broers hebben na het overlijden van onze moeder de uitvaart besproken met de uitvaartbegeleidster en ik heb dat ervaren als iets ontzettend puurs. Alle broers waren het over alle dingen eens. Het was een bijzonder harmonieus overleg en heeft ons dichter bijelkaar gebracht. Mijn oudste broer heeft de financiële afwikkeling gedaan en ik hoop dat jij dat deel aan de twee anderen kunt overlaten.
Het overlijden van beide ouders, heb ik samen met mijn oudere broer geregeld, de een na oudste broer, haakte af, en mijn tweelingbroer woont in Manchester.
Mijn moeder was de laatste, en ik heb mijn telefoon bij haar oren gehouden, terwijl ik mijn tweelingbroer aan de lijn had, zo dat hij ook, die dingen kon zeggen, die hij gezegd wilde hebben, en afscheid nemen.
Maar toen mijn een na oudste broer, dood in huis werd gevonden, en de politie aan de deur stond, met het slechte nieuws stond ik er alleen voor, en het is sowieso zwaar als je er ineens voor komt te staan, maar Margreet had net de diagnose AML gekregen, en lag in het ziekenhuis.
Als ik niet heel goed had uitgekeken, was ik met een schuld van minimaal 20.000 opgezadeld, een enorm gedoe, waarbij familie in de eerste lijn, afstand moest doen van de erfenis, en ook de kinderen, en kleinkinderen.
Ik laat die vriendin niet in de steek, want dit is een moment, dat je moet laten zien, wat je als mens waard bent.
Ze weet al welke zaken van de inboedel naar haar nichtje gaan, en haar kinderen zijn onterfd, dus die krijgen een kindsdeel, en dat wil ik niet gaan regelen.
Vandaar dat ik ze de tip gaf, het met de notaris te bespreken.
De financiële afhandeling, is absoluut niet mijn ding, maar dat is volgens mij straks geregeld.
Mijn taak ligt in het afhandelen van o.a. haar digitale erfenis, alle gegevens verwijderen en de accounts sluiten.
Voor wat betreft spullen, heb ik aangegeven, dat als het voor haar vaststaat, ze het beste een stickertje aan de onderkant kan doen, met de naam, en het bij de anderen kenbaar maken, en op schrift stellen.
Bij haar heb ik tenminste de gegevens, die nodig zijn, bij mijn broer, heb ik hemel en aarde moeten bewegen, om zijn BSN nummer te achterhalen, terwijl ik geen toegang had tot zijn woning.
Maar hoe dan ook het wordt zwaar, maar niet onmogelijk.
Ach peter dat is heel herkenbaar voor mij ,als ik nu fotos kijk zie ik ook een zeer zieke man ,en echt ik zag het niet ,misschien omdat je alleen met je lief bezig bent of zelfbescherming ik weet het niet .
Ja moeilijk tis aan een kant een eer dat iemand je dat vraagt maar het roept wel gelijk van alles op .
Liefs hes 😘
Lieve Hester.
Op het moment dat het gebeurt, sta je er niet bij stil, je staat in de overlevingsstand, en gaat door tot aan het eind, je kunt ook niks anders.
Achteraf zie je het pas.
Maar net als ik, heb jij je beziggehouden met leven, niet met sterven, het zou sowieso geen zin gehad hebben, daar bij stil te staan.
Dat van die vriendin, is inderdaad een eer, maar aan de andere kant heb ik geen zin, om me weer met sterven bezig te houden.
Maar ik ga eerst eens zien, welke taken, waar zijn belegd, en wat mijn rol is.
Maar ik heb van het begin af aan duidelijk gemaakt, dat ik het niet doe, omdat ik er zo naar uitkijk, en ik het moeilijk vindt, en het voor haar doe, dat is de enigste reden.
Dikke knuffel 😘Peter
Spaar jezelf. Sommige mensen moeten dit soort zaken onhaalbaar vaak op hun schouders nemen. Dan is het beter dit aan anderen over te laten.n