levensveranderend

Het is een drukke week geweest, ik heb van een vriend een kleine bestelbus mogen lenen, en Bob (de jongste zoon) en ik hebben een gesloten aanhanger gehuurd, en zijn naar Duitsland vertrokken, voor een vloer, kasten, afzuigkap, bureau, en nog wat andere zaken.
Donderdag ochtend kreeg hij zijn sleutel, en dezelfde dag is hij samen met zijn Zusje aan het schilderen gegaan, en vrijdag was het klaar.
Vandaag is mijn schoonzoon gaan helpen, met het leggen van de vloer, morgen weer een aanhanger huren voor de grote dingen, die nu tijdelijk in een storage box opgeslagen zijn.
En na 29 jaar is ons jongste kind het huis uit, heb ik een zee van ruimte, en ga ik ook afscheid nemen van wat spullen.
Momenteel staat mijn computer op zolder, maar zomers is het daar behoorlijk warm, en ik ga nu een verdieping naar onder, het kamertje van Margreet is eigenlijk onaangeroerd, maar dat wordt toch de strijkkamer, hoef ik niet meer in de hitte te staan strijken.
Bob gaat zijn kleding uitzoeken, en dat gaat naar de kledingbank, en ook in Margreets kast hangt nog het een en ander, en dat gaat ook weg, het zijn de laatste dingen die van Margreet zijn, afgezien van (ik heb ze geteld) de 147 boeken, over zelf genezen, Reiki en allerhande zaken met dezelfde betekenis.
Die boeken gaan te zijner tijd in dozen, Bob neemt ze mee.
Voor mij zijn het allemaal spullen, die geen waarde hebben.
Dat klinkt hard alsof ik Margreet uit mijn leven probeer te bannen, maar dat zal ze nooit zijn.
Jurkjes waar ze in liep, die een herinnering zijn, en ook op de foto's staan die ik vaak kijk.
Maar ik heb ze weggebracht, wat kan ik ermee, naar kijken, de herinnering voorbij laten komen, en ze missen, nee ik heb de foto's, en ik heb de herinneringen in mijn hart.

Wat ik bewaar, zijn de wandelschoenen die ze op haar afscheid van Edinburgh droeg, de rood witte jas, die ze jarenlang in Edinburgh heeft gedragen, en de leren rugzak, die ze altijd droeg.
Mijn gedachten gaan terug naar die laatste keer, ik zie ze lopen in die kleren, die schoenen, die jas, en rugzak, daar kan ik geen afstand van doen, alsof ze nog steeds terug kan komen, en we samen door Edinburgh dwalen.

De kinderen willen die ook bewaren, voor hun is het Mam, hun herinnering aan die ene week.
Ik kijk nu naar de foto's, en mis ze, maar tegelijkertijd heb ik de foto's, denk ik even aan ze, en ben dankbaar voor onze laatste reis samen, naar Edinburgh.
Van 10 t/m 17 Augustus ga ik er nog een keer naartoe, ik vraag me af, of het dit keer anders zal voelen, met haar as bij ons, haar laatste wens uitvoerend.
Net als vorig jaar loop ik nog even terug in de tijd, toen het leven nog goed was, maar het al duidelijk was, dat ze het niet ging halen.
Hoe goed is mijn leven nu, vraag ik mezelf af, en ik denk, best wel goed, misschien wensdenken, de toekomst zal het leren.

Maandag zal Bob wel helemaal over gehuisd zijn, en dat voelt vreemd, want dan ben ik echt alleen.
Dan is mijn tijd van, voor een ander zorgen, voorbij, 34 jaar heb ik kinderen thuis gehad.
Ik kijk toch met een beetje weemoed terug, en eigenlijk is er niks wat me thuishoudt.
Maar in mijn eentje ergens naartoe gaan trekt me niet, ik heb het samen gewoon nodig.
Onze 2 zonen, en onze dochter hebben een heel goede band met elkaar, en dat is wat Margreet zich altijd heeft gewenst, dat als ze er niet meer is, ze elkaar niet uit het oog verliezen, dat was haar grootste angst, dat het net zo zou gaan als met haar en haar broer, water en vuur, hij is met de Noorderzon vertrokken, nadat hij het huis van zijn ouders (alleen Margreets moeder leefde nog) voor een prikkie had gekocht, en met een hele vette winst had verkocht, Margreets kindsdeel ook gelijk meenemend, hij wil niet meer gevonden worden, en zijn moeder heeft bij testament bepaald, dat pas 5 jaar na haar dood, hij te horen krijgt dat ze overleden is.
Diep triest, als je kind je alleen maar ellende bezorgt, en je uitbuit, en dan nooit meer de moeite neemt, om iets van zich te laten horen, hij had zijn centen binnen.

En dat was haar broer, hij was er nooit voor een ander, alleen maar voor zichzelf, en het geluk was altijd aan zijn kant.
Ik zei altijd, kees is iemand die ze in een vreemd land vragen of hij 50 Euro kan wisselen, en dan zegt dat hij maar 20 Euro heeft, en de ander dan zegt, dat is goed, laat de rest maar zitten.
Nu is zijn moeder vier jaar geleden gestorven, en hij weet het niet, zijn zus is bijna anderhalf jaar geleden gestorven, en hij weet het niet, Margreet wilde dat ook niet, hij was niet welkom, een vreemdgaande echtgenoot, die ook nog eens een oplichter was, die haar met de ellende liet zitten, nadat zij zelf opgestapt was, met de kinderen, dat was de vrouw die op mijn pad kwam.
Ontzettend gepest op school, een moeder die haar steeds verder buitensloot, en steeds gemener werd door de ziekte van Korsakov.

En dan krijgt ze kanker, wat is het toch oneerlijk verdeeld in de wereld, ze had nog zoveel jaar moeten hebben, maar zo zijn er op dit forum nog heel veel mensen die nog een heel leven voor zich hadden moeten hebben.
Maar we hebben tenminste elkaar, en proberen iets van het leven te maken