Het leven is veranderd

Waar Margreet en ik plannen hadden om samen van het pensioen te genieten, is dat nu weggevallen, en ik heb nog geen echt idee hoe dat het nu gaat worden.
Voor mij gaat het pensioen begin Maart 2024 in, dus nog maar even voor ik de deur achter me dicht mag trekken, en ik kijk er zo naar uit.
Dagelijks los ik in mijn werk, andermans computerproblemen op, en dat al zo'n 20 jaar. En wat zij als een probleem zien is vaak geen probleem, wat maakt het uit of je PC in 20 of in 30 seconden opstart.
Maar na Margreets overlijden, heb ik het geduld niet meer om met dergelijk futiliteiten om te gaan. Ik doe mijn werk, klanten zijn blij met me, maar mijn hart zit er niet meer in. Ik heb het gevoel dat ik mijn portie problemen wel heb gehad, en tel nog net niet de dagen.
De plannen voor mijn pensioen zijn gestopt, en op de een of andere manier, moet ik de draad weer oppakken, en ik begin met de oude wensen.
Een jaar voor Margreet in het ziekenhuis werd opgenomen, zijn we voor het eert samen naar Kreta gegaan, en omdat het nogal een groot huis was, heb ik mijn oudste broer en schoonzus gevraagd mee te gaan. Toen we aankwamen zei Margreet, als ze me alleen 2 weken hier laten, heb ik al vakantie, en we hebben met volle teugen genoten.
Dus in 2019 weer geboekt, maar dit keer met zijn twee, maar voor we konden gaan sloeg kanker in alle hevigheid toe, en werd het geannuleerd, En Margreet deed het zo goed, dat we in 2020 weer geboekt hebben, Corona was ons voor, en we hebben het 1 jaar opgeschoven, weer kwam kanker ertussen, en weer werd het afgeblazen.
In 2022 mocht ze niet meer vliegen, de drukverschillen zouden haar doden, vandaar dat zij op de reis naar Edinburgh met de ferry en de trein is gegaan, samen met onze dochter, helemaal volgepompt met middelen, zodat ze die ene week vol zou houden.
We waren bang dat het te vermoeiend voor ze zou zijn, maar wilden ze dit cadeau nog geven. Edinburgh kent heel veel hellingen en trappen van 140 of 190 treden, maar ze stapte door, en stopte soms om op adem te komen, voor ze verder ging, dat was tekenend voor haar. Meestal hield ik haar hand vast, en liepen we samen de trappen en hellingen omhoog.
Op de boot zat ze in het zonnetje, terwijl ze op zee waren, en deze foto stond ook op haar kaart, ik vraag me af, wat ze dacht toen ze daar zat, met het idee dat het de laatste keer zou zijn, dat ze Edinburgh zou zien.
Maar ze praatte er nooit over.
Komend jaar ga ik naar Kreta terug, ook om gedag te zeggen tegen de hostess van het huis, zij is 2 maanden later haar moeder verloren, weliswaar op 105 jarige leeftijd, maar toch is het ook verlies.
En ook hier wil ik de plekken bezoeken, waar onze herinneringen gemaakt zijn, en even aan ze denken, en gewoon hardop zeggen "kijk een schat waar ik ben, ik ben er ook voor jou, en ik ben gelukkig" en het voelt goed om namens haar de reis nog een keer te maken, die ze zo graag gemaakt had. Ik wil nog een keer met Yianna de hostess in de palmentuin zitten, citrusbomen, zwembad, en uitzicht over de zee, dat lijkt me zo fijn, nog even het gevoel terughalen, von gelukkiger tijden
Mijn afscheid heb ik al genomen, maar er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan ze denk, maar nu is het niet meer ons leven, maar het mijne, en maak ik er het beste van.
Ik kijk uit naar Augustus, als ik samen met de 3 kinderen en schoonzoon naar Edinburgh zal gaan, en op de taptoe, zal ik heel vast aan haar denken, en weer dankbaar en gelukkig zal zijn.
Voor de kinderen is het afscheid op Arthurs Seat, waar ze een beetje van haar as uit willen strooien, dat hebben we haar beloofd, en we brengen haar thuis, geen idee of ik er daarna nog naartoe zal gaan, want het is anders, als SAMEN er niet meer is.