Hoe iets kleins me raakt

Ik lees de blogs, en reageer vaak, in een poging te helpen, iets bij te dragen.
Er zijn woorden die ik nooit zal gebruiken, omdat ik geen kanker heb.
Als het er om gaat hoe andere mensen reageren, en dan heb ik het over de woorden als, wat zie je er goed uit, en andere nietszeggende uitspraken, die een bron van ergernis zijn, komt er ook vaak een uitspraak, dat alleen mensen met kanker dat kunnen begrijpen.
En dat raakt me, terwijl ik weet, dat het niet zo is bedoeld.

Dus ik wil een kleine toevoeging doen.

Het gaat niet alleen om de mensen die kanker hebben, maar ook diegenen die er, net als ik mee te maken hebben gehad.
Mijn vrouw had kanker, maar ik had het net zo goed, want ook in mijn leven speelde het ineens de hoofdrol.
jarenlang stond alles in het teken van kanker, behandelingen, nachtelijk ritten naar de spoedeisende hulp, proberen tussendoor te leven, er iets van te maken.
Toe moeten zien hoe Margreet over haar hele lichaam bibberde, zo erg dat ze geen hartfilmpje of bloedruk konden doen, liggend onder 3 verwarmde dekens, tot ze het niet meer koud had, en het weer even beter ging.
Evenzogoed zat ik er een paar dagen later weer, en weer, en weer, en al die tijd kun je niks, moet je toezien hoe die ander lijdt.
En ondertussen maar proberen alle ballen in de lucht te houden.
Hoop, en teleurstelling, constant bereikbaar blijven, altijd in de overlevingsstand.
En ondertussen moet je toezien hoe je vrouw, achteruitgaat, en wil je dat eigenlijk niet zien, ik wilde ook graag zien, dat het goed met ze ging, terwijl alle signalen iets anders zeiden.
Als we 's-avonds in bed lagen, zag ik dat zieke hoopje mens dat naast me lag, waar het leven langzaam uit trok, en ik kon niks doen om te helpen.
Het eerste dat ik de dag na de crematie heb gedaan, is een dagje naar Nijmegen gaan, waar zoveel herinneringen lagen, en voor het eerst was ik bewust, dat ik niet constant op mijn telefoon hoefde te kijken, de reden  waarvoor ik dat deed, was er niet meer.
Maar het voelde niet bevrijdend, en vreemd genoeg miste ik de ritten naar het ziekenhuis, met mijn vrouw die naast me zat, want hoe erg het ook was, ik zou er alles voor over hebben om het nog te kunnen doen, want dat betekent dat ze er nog zou zijn.
Ook ik heb de dooddoeners (vreemd woord in deze context) gehoord, en stuitte op hetzelfde onbegrip.
Ook mijn leven is erdoor op zijn kop gegooid, een helft van mij is er niet meer.

Het zijn niet alleen mensen die kanker hebben, die deze nietszeggende woorden ervaren, ik ervaar ze net zo goed, heb het er ook moeilijk mee.
Voor mijn gevoel hoor ik net zo goed bij de groep van mensen die kanker heeft.

En daarom raakt het me