Ik voel me gelukkig

Het forum is een plek waar ik me thuis voel, maar door de verhalen die ik lees, en de reacties, had ik gewoon de behoefte aan persoonlijk contact, kopje koffie, wat lekkers, Gesselig (sorry Hes, heb ik van jou geleend)  even kletsen, en de mensen waar ik om ben gaan geven, even knuffelen.

En door toeval kwam ik op het adres van zweef, en heb afgesproken op bezoek te komen.
En als eerste een knuffel, fijne gesprekken gehad, lekker kopje koffie, en natuurlijk een Tompouce, en vlaai als uitwisseling van cultuur.
Wat zijn er toch veel dingen waar we dankbaar voor mogen zijn.
Ik ging met een gelukkig gevoel de deur uit, wat een mooi mens, en nog maar eens geknuffeld. Gewoon magisch, hoe fijn dat voelt, maar het afscheid was moeilijk, ik wilde nog lang niet gaan, er was nog zoveel om over te spreken.

Hes wilde ook wel een bezoekje, en woonde een stuk verderop.
En daar stond ik voor de deur "De bakker", had extra vlaai gehaald.
Ook daar weer geknuffeld, en namens Willy een dikke zoen gegeven, belofte maakt schuld.
Andere gesprekken gehad, maar zo mooi, en weer dat gevoel van geluk, dat ik zomaar de kans kreeg ze te knuffelen, wat ik na haar altijd lieve reacties en berichten, zo graag wilde.
En ook van Hes, was het moeilijk om afscheid te nemen, en de knuffel dekte de lading niet, voor wat ik op dat moment voelde, net als bij Zweef, ik heb ze in mijn hart gesloten.

vanwege de afstand naar huis van zo'n dikke 200km, had ik een hotel geboekt, weer een verrassing, ik had gewoon naar een betaalbaar hotel gezocht, met bed, en douche, en kwam bij het Fallon hotel in Alkmaar uit.
Ik kwam binnen bij de receptie, en hun kantoor was voorzien van een dikke stalen deur, met een type slot, wat je alleen in de bajes tegenkomt.
Ik dacht gelijk, het lijkt wel een bajes.
Ik heb 10 jaar in het criminele circuit vertoefd, maar niet als clientèle, maar als senior systeembeheerder, en ken de deuren en sloten, maar al te goed.
Parkeren moest ik aan de achterkant doen. daar was ook een ingang.
Ik om binnen, kijk naar links en rechts, verrek, het is echt een bajes, dus ik heb een nachtje in de bajes doorgebracht, heel bijzonder na 10 jaar.
Maar ik kon mijn boetes betalen, en mocht weer naar huis.

Vandaar zou ik naar mijn oudste zoon gaan, die in Rotterdam woont, maar ik had ook een berichtje van iemand op het forum gekregen, dat, als ik toch in de buurt kwam, en dan misschien ook bij haar langs kon komen.
Dan zeg ik geen nee, want het was weer iemand die me na aan het hart ligt, ik weet niet waarom het zo is, het is gewoon een gevoel, van samen even iets delen.
En weer die behoefte, een knuffel te willen geven.
Ook dit was weer een bijzonder gesprek, en toen de muziek ter sprake kwam, liet ze me een nummer Adagio in c Minor van Yanni, een emotioneel nummer voor haar, en ook bij mij kwamen de tranen, Ze pakte mijn hand, en we keken elkaar aan, en dan ben ik weer gelukkig, gelukkig dat we dit samen kunnen delen. En ook nu weer hebben we elkaar geknuffeld.
We zijn samen aan de wandel gegaan, langs de duinen, veel gepraat, en genoten van de omgeving en de momentjes..
Nou moet ik bekennen dat ik veel praat, het komt er gewoon uit, en soms moet ik me aan herinneren, om eens niets te zeggen, maar dat is moeilijk als je zoveel wilt delen.
En ik ging weg, richting Rotterdam, maar vond het weer moeilijk om weg te gaan, had ze het liefst een zoen gegeven, zo'n moment dat ik me onthand, en ontoereikend voel, de woorden zijn er niet, maar het gevoel wel, het gevoel van Ik moet iets, (niet van haar).
Hoe neem je afscheid na zulke intense momenten, ik weet het eigenlijk niet zo goed. Wou dat ik het wist

Misschien moeilijk voor te stellen, maar ik was gewoon gelukkig, door alle drie deze mensen, door de knuffels, het gesprek, en wat we gedeeld hebben.
De tranen zitten constant erg hoog, we hebben elkaar geraakt.

Naar Rotterdam gereden, en mijn zoon wilde zijn nieuwe vriendin voorstellen, en ik kan alleen maar zeggen, dat het een leuke lieve spontane meid is, en ook daar hebben we fijne gesprekken gehad, ook met haar, toen zoonlief in de keuken stond te koken.
Weer de tranen hoog, maar gewoon heel fijn.

Dus de zon is het hele weekend, op meerdere manieren in mijn leven geweest, en ik kan alleen maar zeggen, dat ik me gelukkig voel.
Dank je wel allemaal