In een gat vallen, of toch niet

Als er een ding is dat ik vóór mijn pensioen hoorde, was dat wel, je moet zorgen dat je niet in een gat valt.
Ik denk, als we noch met zijn Tweeën zouden zijn geweest, de kans om in het zogenaamde gat te vallen, minder zouden zijn geweest, gewoon omdat je dingen samen zou doen.
Nu is dat er niet, en dat maakt, pensioen, toch anders, omdat je eigenlijk een heel nieuwe fase van je leven ingaat, en de verandering is gewoon heel groot.
Ik ga graag naar Nijmegen, omdat daar mijn wortels liggen, maar alleen is het toch anders, ik zoek herkenning, maar toch ook komen de momenten voorbij die ik samen met Margreet heb beleefd, want ook zij, ging er graag naartoe.
De zomerfeesten, die tijdens de 4 daagse gehouden worden, was ook altijd iets waar we naartoe gingen, ik wilde er altijd, 1 avondje naartoe, voor de sfeer, maar doordat Margreet, door de behandelingen zich soms niet goed voelde, of eenvoudigweg, te moe was, moest ik het de laatste jaren alleen doen.
Ik kijk vaak de foto's, zoals degene boven de blog, die gemaakt is toen ze de stamceltransplantatie kreeg, vol goede moed, want het was de enige kans om te kunnen overleven.
En als ik door de foto's blader, komt er zoveel voorbij dat er in mijn leven zoal gebeurd is, komt alles vanaf mijn jeugd voorbij.
Fotografie is lang mijn hobby geweest, ik heb een aantal jaren een donkere kamer gehad, zelf de filmpjes in de houdertjes ingespoeld, zelf ontwikkeld en afgedrukt, een vriend was persfotograaf  bij De Gelderlander, en heeft me de fijne kneepjes bijgebracht, mijn oude school, mijn eerste vakantie met mijn vriendin, naar de Ederstausee, en 's-nachts werd ze zo ziek, dat we de volgende ochtend onze spullen hebben gepakt, en weer omgekeerd zijn.
Veel van de foto's die ik heb gemaakt, zijn van dingen, die er niet meer zijn, gebouwen zoals mijn school, in de bijlage, die gesloopt zijn.
Ik kan me natuurlijk in de foto's verstoppen, en altijd de tijd terughalen, maar ik zal toch ook verder moeten, en ik ben blij als ik een dagje iemand van het forum bezoek, want zonder Samen, is het toch wel heel erg leeg.

Ik probeer gewoon weer een doel, en een ritme te te krijgen, en dat valt gewoon niet mee, en nu is Bob nog thuis, between jobs, hij heeft gestudeerd voor Aircraft maintenance engineer, en heeft daarvan zelfs 2 diploma's, maar zoekt toch iets anders, en zoals de planning is, krijgt hij in Juli de sleutel van zijn nieuwe huis.
En dan word het nog een beetje leger in huis.
Voor het gat, waar ik in zou kunnen vallen heb ik geen tijd, maar ik moet zeggen dat door het overlijden van Margreet, het wel een enorm gat is geworden, meer een krater.
Het is nu een beetje dubbelop, pensioen en alleen zijn.
En toch weet ik, dat er wel ga komen, want ik ga er van uit, dat er nog heel veel moois in het verschiet ligt.