Verwerken
Ik Google even op verwerken, en lees dan de volgende tekst:
Als je jezelf afvraagt hoe je een oude emotie kunt verwerken, duidt dit erop dat je al mindful genoeg bent om de negatieve staat van je eigen geest te herkennen. Dat is al moeilijk zat, dus gefeliciteerd als je al zo ver bent gekomen!
Hier kan ik dus zo, helemaal niks mee, want A. hoeft een oude emotie, niet per definitie, negatief te zijn, En B. moet je het een plekje gaan geven.
Er zijn enorm veel boeken over diverse onderwerpen, die hiermee te maken hebben, soms kom ik ze tegen, lees er een stukje in, en ben dan al snel klaar.
Dat is echt niks voor mij, iemand die vertelt hoe het moet, en hoe je met bepaalde dingen om moet leren gaan, ik kan dat niet, moet het zelf uitvinden, en ervaren, en op mijn eigen manier doen, want een ding staat voor mij als een paal boven water, en dat is, je moet het uiteindelijk zelf doen, men kan het niet voor je doen.
Ik bezoek regelmatig mensen van het forum, ik heb het nodig, het contact, het persoonlijke, en soms worden er best wel heftige ervaringen gedeeld.
Maar de dingen die besproken worden, zetten, me wel aan het denken, niet in de laatste plaats, over mezelf.
En na mijn laatste bezoek, kwam ineens het besef, dat ik dingen aan het verwerken ben, door dingen van me af te praten, van me af te schrijven, en door de interactie.
Okay, dus ik ben aan het verwerken, maar hoe doe je dat, en wanneer weet je dat je daarmee klaar bent, ben je ooit klaar.
Allemaal vragen, waar ik het antwoord niet op weet, maar ergens zal er wel een rode draad in het geheel zitten.
Soms heb je een bepaald idee, van hoe dingen geweest zijn, komen er kleine barstjes in de spiegel van je herinneringen, en kijk je er anders tegenaan.
Ik heb de nodige webinars bekeken, en teksten gelezen, maar op de een of andere manier, lijkt het, alsof het voor mij niet van toepassing is.
Ik heb dat altijd gehad, wijsheid komt niet uit een boekje, maar uit jezelf, ik moet het echt zelf uitvinden, ondervinden, en mee aan de slag.
Maar verwerken is niet dingen achter je laten, schepen achter je verbranden, om het zo maar te zeggen.
Voor mij helpt het, als ik bewust de situaties opzoek, en dan vaak door muziek.
Al dat schrijven, en gesprekken die ik heb gevoerd, helpen daarbij.
Nou is het niet zo, dat ik een of ander diep getraumatiseerd mens ben, (maar iedere gek zal zeggen dat de anderen gek zijn), maar in ieder leven loop je krasjes en deukjes op, soms hele kleine, soms behoorlijk stevige.
Op het forum zijn er lotgenoten, maar natuurlijk ook veel meer dan dat, het heet niet voor niets kanker.nl, en soms worden er dingen geschreven die herkenning geven, en vraag ik me af, hoe ik daarmee ben omgegaan.
Maar alles wat er gebeurd is kan ik niet veranderen, en ik leef nu, en doe mijn best, om verder te gaan.
Pragmatisch noemde mijn broer me, misschien heeft ie gelijk.
En de krasjes en deukjes, ach zolang het geen littekens zijn.
13 reacties
Je bent constant aan het verwerken, maar sinds je hier op dit forum zit, slaag je er geleidelijk wel in om dat verwerkingsproces te kanaliseren. Dus het komt wel goed.
❤️
Probeer eens het boek "Ik rouw van jou" van Claire van 't Veen. Ik heb hem gekregen en lees er zo nu en dan een bladzijde uit. Het is heel herkenbaar en heel lief voor jezelf, geen verwijten, niks negatiefs, maar alles mag en alles wat je voelt hoort erbij. Met af en toe een stukje waar je wat neer kan schrijven als "mooie herinneringen aan die persoon" bij voorbeeld.
Verder ben je zo aan je blogs te lezen al heel hard bezig met verwerken, misschien iets te hard?
En meer als je best kan je niet doen, vergeet jezelf niet in dit proces, want Margreet gaat nergens heen zolang jij er bent!
Lieve groet Hilde
Lieve Hilde,
Ik ben op een of andere manier een inhaalslag aan het maken, niet bewust, maar ik besef wat achter me licht, ook vóór Margreet in mijn leven kwam.
Ik heb er nooit tijd voor gehad, en heb heel lang in de overlevingsstand gestaan.
Over verwerken zijn alle boeken en webinars het eens, je moet eerst herkennen, daarna kun je verwerken.
Ik moet gewoon mijn eigen weg gaan, voelen, ook als het zeer doet, en voor mij is muziek de toegang naar mijn emoties, het is voor mij de enige manier.
Ik merk aan alles, dat ik heel emotioneel ben geworden, waar ik vroeger nooit huilde en verderging, sta ik nu stil, en laat het over me heenkomen.
Zachtjes aan wordt ik steeds gelukkiger, en blij, met wie ik ben.
En vooral praten met lotgenoten helpt, het zet me aan het denken, en soms komen er dingen boven, die ik nooit op het forum zal schrijven, maar wel een deel van me zijn geweest.
Ik zal eens kijken naar het boek dat je noemt, en vindt het heel lief van je, dat je het noemt.
❤️🫂Peter
Ik heb het boek zojuist besteld.
Ben benieuwd, ik kan er anders, iemand anders blij mee maken.
Liefs Peter
oh fijn om te horen dat je hem hebt besteld, denk dat je hem heel mooi gaat vinden, het is zo herkenbaar allemaal wat erin staat.
lieve groet Hilde
Lieve Peter,
Je doet het gewoon hartstikke goed. Er bestaat geen handboek waarin alle antwoorden op jouw levensvragen staan. In elk boek of op elke website is wel iets te vinden dat je aanspreekt, waar je iets mee kan, maar uiteindelijk moet je jouw verwerkingsproces simpelweg ondergaan. Volgens mij doe je dat ook met het schrijven, jouw bezoekjes, het praten over alles. Verwerken is geen rationeel en lineair proces. Het gaat met ups en downs. Persoonlijk denk ik dat het belangrijkste is dat je emotioneel in beweging blijft. Daarmee kom je steeds wat verder al voelt dat niet altijd zo.
Vooral doorgaan zou Barry Stevens zeggen.
Liefs, Monique
lieve Monique,
❤️💕
De ups en downs, komen terug in wat ik schrijf
Dikke knuffel Peter
Ver-werken... ver gaan en hard werken (symbolisch of echt, laat ik in 't midden) en helemaal correct dat niemand kan zeggen hoe je dat "moet" doen. Niks moet... Het is een samenspel van ratio, emotie, buikgevoel... Je hebt het daar druk genoeg mee he. En wat apprecieer ik het dat je ons deelgenoot blijft maken van alle stappen in je zoektocht...
Lieve Clemence,
Ik kom er langzaam achter, dat ik al heel lang, emotioneel op slot stond, en bezig ben geweest overeind te blijven.
Ik besef nu ook wat de reden van mijn burn-out is geweest, en heel veel dingen vallen nu op hun plek.
Ik heb geen grote vriendenkring, en al helemaal geen mensen die erover willen praten, waar ik mijn hart onbezorgd uitstort, maar dat geven de gesprekken, met de mensen die ik bezoek, nu juist wel.
Je bent een lieverd🫂
Lieve Peter
Je moet toch ook niks ,je mag dit alles op jou geheel en al eigen wijze doen ,en je doet het ontzettend goed lees ik ,er is niemand die jou kan zeggen hoe je hier mee om moet gaan dus luister naar je gevoel dan zit je goed .
Weet je ik geloof niet in perse verwerken daar was het te heftig voor .mijn proffessor zei me ooit het leven is een grote cirkel waar alles in zit en past de mooie dingen in het leven en de pijnlijke dingen ,dus zoek maar een open plekje en stop het er maar bij en zo denk ik ook je leeft verder met alles wat er is geweest .
Dikke knuff hes🫂
Lieve Hester,
Klopt helemaal, het is geen achterlaten, want het gaat niet weg, het is tenslotte al gebeurd.
Pijnlijke dingen horen er ook bij, soms duurt het lang voordat je er aan kunt denken, zonder dat het je verdrietig maakt, maar alles draait om balans
Dikke kus, Peter
Hallo Peter,
Verwerken haal je zeker niet uit een boekje, dat kun je aleen maar zelf doen. Er komt een dag dat je merkt dat je verder bent gegaan, dat het leven weer wat meer naar je lacht, dat de zon weer wat vaker schijnt!
Lang geleden woorde ik op zeer jonge leeftijd al samen. Deze persoon kwam om het leven door een ongeluk. Uiteraard veel verdriet, maar een jaar na zijn overlijden werd ik verliefd op mijn huidige partner. (Inmiddels al bijna 38 jaar getrouwd 🤗) Het voelde goed maar toch ook weer niet omdat ik achteraf het verlies van mijn eerste partner niet goed had verwerkt. Al met al heeft het best wel een periode geduurd voor ik alles een plekje kon geven. Door de gesprekken indertijd met mijn man, zijn geduld maakte dat ik het verleden los kon laten en verder kon gaan. Maar tot op de dag van vandaag leeft dat stukje verleden in mij voort als een herinnering die een onderdeel van mijn leven was en me heeft gemaakt tot wat ik nu ben.
Liefs Gerda
Lieve Gerda,
Hoe waar zijn je woorden, en soms heb je het zelf niet eens in de gaten.
Mijn eerste vriendin die opstapte, en ze zelfs toen ik Margreet al kende, telkens terugkwam in mijn dromen, en in iedere droom vond ik ze terug, en eindigde het ermee, dat ik ze weer kwijtraakte.
Het heeft lang geduurd, voor ik zelf besefte dat het gewoon rouw was, en toen pas, ging het weg.
Maar het was liefde, en ik denk dat liefde sporen in je hart achterlaat.
🫂Peter