Intens

De afgelopen dagen met Fee, waren heel intens, ik wil niet in detail treden, laten we het dus houden op, in elkaars armen liggen, en telkens als we dachten te gaan slapen, ontmoetten onze ogen elkaar weer.
De rest laat ik weg, dat is privé.
Wij hebben dit beiden, nog nooit meegemaakt, zeker voor mij was het compleet anders, als in het verleden.
Fee zal wel een keer naar Nederland komen, maar niet, mijn huis bezoeken, voor ons beide, ligt er een soort taboe op, niet dat ze niet welkom zou zijn, er is ook niks te verbergen, maar hier heeft ons gezin gewoond, zijn de kinderen opgegroeid, en is hun thuis.
Maar hoeveel thuis is er nu nog over nu Margreet er niet meer is, de laatste 2 keer zijn de kerstdagen samen, niet meer thuis geweest.
De laatste kerst was precies 2 maanden voor haar overlijden, en we hebben er iets moois van gemaakt, zeker ook omdat Amanda en ik wisten, hoe lang ze waarschijnlijk nog had, en de prognose is eigenlijk precies uitgekomen.
De kinderen hebben de kerstspullen uitgezocht, want ik wil dat de kerstdagen die we hier 33 jaar gehad hebben, een vervolg gaan krijgen in hun huizen, hun levens, en hun harten, en die van de kleinkinderen.
Dus de 3 kinderen hebben allemaal een stuk kerstmis meegenomen, of opzij gezet, en daar gaat het straks verder, en voor mij zijn het herinneringen geworden.
Kerstmis is verdwenen uit dit huis, en zal wat mij betreft ook niet meer terugkomen, want het is alleen maar een herinnering, maar meer nog een confrontatie, met wat er niet meer is, niet meer zal zijn.
Ik wordt er niet blij van als ik voor het laatst een kerstboom in dit huis op zou zetten, ik denk eerder verdrietig, want zoals het was zal het nooit meer worden.
Het huis, de omgeving, de bossen, alles is doortrokken met Margreet.
Langzaam aan begin ik dingen weg te doen, de keukenkastjes staan vol met allerlei soorten thee, maar ik ben geen liefhebber van thee met vruchtensmaakjes, en andere smaakjes, dus de GFT bak is de juiste plaats.

Op de badkamer staan nog een paar schapjes in de kasten, vol met Margreets geurtjes, en andere dingen, en Amanda heeft ook daar al uitgehaald, wat zij wil hebben.
De rest gaat binnenkort weg, haar kledingkast is leeg, alleen de wandelschoenen, haar jas, en de rugzak die ze in Edinburgh droeg staan en hangen op en bij de kapstok.
Ik ben begonnen met het uitzoeken van de boeken die ikzelf wil bewaren, en er zijn er al een aantal weggegeven, en zo loopt het huis langzaam leeg.
De spullen op zolder gaan uitgezocht worden, er staat een oude Philips buizenradio, die niet werkt, en gerepareerd moet gaan worden, en er staat een oude Greatz buizenradio, die een half jaartje jonger is als ik, 67 jaar dus, ik heb zelfs de aankoopbon, en alle papieren en schema's er nog van.
Toen we nog in Nijmegen Oost (Verhulststraat) woonden mochten we zaterdags altijd wat langer opblijven, kolen smeulden in de kachel , lampen uit (schemeren noemden mijn ouders het) kopje warme Droste cacao, en als er geld voor was, een koekje, en dan luisterden we naar Paulus de Boskabouter, en later naar Paul Vlaanderen.
Ik heb alle afleveringen van Paul Vlaanderen, ook digitaal
Die radio, met dat rare magische groene oog waarin je de signaalsterkte kon aflezen, en de warme verlichting, hij werkt nog steeds, alle zenders die op het glas staan, waarvan de meeste allang niet meer bestaan
Wat ga ik van mijn verleden bewaren, dit is het moment om daarover na te denken, geen spijt achteraf, honderden stripboeken waarvan sommige al meer dan 60 jaar oud zijn.
En dan het moment dat ik voor het laatst de deur achter me dichttrek, ik heb foto's en video's van het huis, zodat ik er altijd nog doorheen kan wandelen
Mijn watergekoelde racemonster van een computer, is onlangs verkocht, en door een wat kleinere vervangen.

En nu de plannen voor de toekomst.
Kerst in mijn huis, gaat het niet worden, de kinderen en kleinkinderen zijn een aantal jaren geleden al begonnen met het maken van nieuwe tradities, straks, met wat spullen en herinneringen van thuis, de ziel van kerstmis, is met Margreet vertrokken.
Ik ga het met de kinderen bespreken, maar ik vermoed dat mijn kerstmis dit jaar in Schotland zal zijn, in het huis van Kathleen, zelf koken wordt overgeslagen, en er is al een tafel gereserveerd, en kathleen heeft gevraagd of ik ook kan komen, en er komen nog een aantal vrienden van "The gang" zoals ze het zelf noemen, ook Kathleens ex echtegnoot die ze weer in haar leven aan het toelaten is, komt.
Kalkoen schijnt standaard te zijn op kerstnacht.
De kerstdagen gaan worden gevuld met allerlei kerstfilms, Pizza of wat anders, en daarna vliegen we samen naar Bristol, om andere vrienden op te zoeken.
Fee blijkt ooit een Private Pilot License (PPL) te hebben gehaald, vandaar de propeller die in haar kamer boven de haard hangt.
Maar haar PPL is volgens mij verlopen.
Ook weer een punt van overeenkomst, want de allereerste keer van mijn leven dat ik in een vliegtuig zat (een Cessna 172) vloog ik zelf, ik had een vliegles geboekt.
Bob heeft een opleiding Aircraft maintenance engineer gevolgd, zowel de Elektronische als ook mechanische kant, en heeft beide diploma's (niet slecht voor iemand waarvan de psycholoog destijds voorspelde dat hij niet verder zou komen als plantsoenen schoffelen)
In 2012 hebben we hem een vliegles cadeau gegeven, omdat hij op zoek was naar een stage adres, hij was net opgestegen, toen er iemand belde om de les af te zeggen, die heb ik dus overgenomen, en kort daarna steeg ik op, vader en zoon beide in de lucht.
Bob is een natuurtalent, aan het eind van zijn stage, kreeg hij nog een vliegles aangeboden, zelf gestart, getaxied, opgestegen, gevlogen, en zelfstandig geland.
Wij zijn altijd trots op hem geweest, dit even tussendoor.

En na de vrienden in Bristol, kijken we wel wat we doen, misschien de terugvlucht nog maar niet boeken, want ook nu weer heb ik geen idee hoe het gaat lopen.
Met de auto zou ook kunnen, maar is een rit van 7 uur, en Fee is aan het kijken, of ik met mijn Europese rijbewijs in haar auto mag rijden, dan kunnen we afwisselen.
Ik heb geluk dat ik in bijna alles links en rechtshandig ben.
Dat is weer een geluk, want iedereen heeft een hand die de boventoon voert, meestal rechts, maar door djembé te spelen worden de handen gelijkwaardig, zit er geen vertraging in.
Het is een blog met heel veel van alles, maar mijn gedachten schieten alle kanten op.
Zenuwachtig, nee, ik laat het op me afkomen, nu alleen nog zien hoe het zal gaan