Kanker, de andere kant

Dit is een blog waarover ik heel lang heb nagedacht, of ik die schrijven zou, want het gaat over de andere kant van de ziekte.

In de blogs van anderen, lees ik vaak dat de ziekte ook verbindt, omdat het een proces is waar je samen doorheen moet, kanker heb je niet alleen.

Ik heb heel erg getwijfeld over deze blog, omdat ik geen afbreuk wil doen, aan de liefde voor mijn vrouw, en haar nagedachtenis. Maar ons samen was het tegenovergestelde.

Ik schreef dat ze me, van zich af duwde, om me later het verdriet te besparen, maar het was niet duwen, maar trappen. Zo heb ik het gevoeld, en nog steeds doet dat zeer, ook al was de bedoeling er niet naar.

Als er afspraken waren met de arts in het ziekenhuis, wilde ze me er niet bij hebben, en de paar keer dat ik er wel bij was, heb ik me er echt tussen moeten dringen, iets wat ik niet prettig vond, ik respecteerde haar wensen.

Altijd als ik vroeg hoe het ging, was het antwoord "goed", Maar het verwijt dat ik er niet voor haar was, terwijl ze het zelf niet toeliet, deed zeer. Ik heb echt mijn best gedaan. Voor mij was het pure onmacht wat ik voelde.

Ik heb verwijten naar mijn hoofd geslingerd gekregen die zo ontzettend zeer deden, dat ik het ook nu nog voel. Maar ik heb geaccepteerd dat ik de boksbal was, want dat was de enige manier waarop ik er voor haar kon zijn, en ook al deed het zeer, ik had het voor haar over.

Margreet zou eind Januari nog een keer een Retuximab behandeling krijgen, en ook een gesprek met de arts, en ik heb ze gezegd, maakt niet uit wat er gebeurt, maar ik zit er dit keer bij. En daar had ik een reden voor.

Na afloop van het gesprek, heb ik de arts gevraagd, om een gesprek onder 4 ogen, wat met Margreets toestemming moest gebeuren, en ik wilde weten wat de prognose was, zodat ik me er een beetje op in kon stellen.

Maar ik wilde ook de gelegenheid om iets recht te zetten, dat me enorm zeer deed. Ik wist al dat het misschien een kwestie van weken zou worden, en heb met Margreets toestemming, gekeken hoe het zat met overlijdensverzekeringen, polissen, en welke mogelijkheden er allemaal waren, en gevraagd om na te denken over haar wensen, zodat ik dat uit kon voeren. Ze wilde er gewoon niet aan, en dat snap ik, maar op een gegeven moment kun je het niet meer voor je uitschuiven.

Toen ik haar uitlegde hoe het allemaal zat, werd, me dat niet in dank afgenomen, maar ik was wel degene die het moest gaan regelen, en daarvoor moest ik wel weten wat haar wensen waren. En dit was de tijd waarover we daarover na moesten denken. Ik snap hoe confronterend dit was, maar wat moest ik dan, wachten tot het moment daar was, en zelf iets verzinnen, dat wilde ik haar niet aan doen. Haar wensen stonden centraal, het moest worden zo als zij het zich wenste, want het was het laatste wat ik voor haar kon doen.

Uiteindelijk heeft het er wel voor gezorgd, dat ze haar wensen kenbaar maakte, en het toch besproken werd, ook met de kinderen.

Naar de mensen van het ziekenhuis toe, werd ik neergezet als een of andere hork, die ze zo goedkoop mogelijk de kist in wilde hebben, het kon niet verder naast de waarheid zijn. En het idee dat mensen dat van me dachten deed me zo enorm zeer, dat ik wilde uitleggen dat het absoluut niet zo was. Gelukkig had de arts me anders ingeschat.

Toen we te horen kregen dat alle behandelingen gestaakt zouden worden, en het een kwestie van dagen zou worden, heb ik mijn werk, gelaten voor wat het is, en ben thuisgebleven, ik wilde voor haar zorgen. Maar een paar dagen werden een paar weken, en op een gegeven moment kreeg ik weer een sneer, Ik heb niks aan je, ik wil dat je morgen aan het werk gaat. Ruzie gaan maken, maakt het er niet beter op, dus ik ben met de moed der wanhoop aan het werk gegaan. telefoon bij de hand voor het geval dat.

En na een paar uurtjes werd ik gebeld, ze wilde naar het toilet , ondersteund door onze zoon, maar vlak voor dat ze er was, gaven haar benen het op, en was de energie op, en zakte ze in elkaar, waarbij ze heel ongelukkig met haar benen zat, en ze had daardoor pijn.

Ze heeft me zelf gebeld, en gevraagd of ik het goed vond, als ze naar het hospice ging, maar ze had eerder aangegeven dat ze thuis wilde sterven, en het is niet aan mij, om een discussie te starten, haar wensen stonden voorop. Dus ik heb geantwoord, dat als ze het wilde om dat het zwaar was voor ons, ze het niet moest doen, ja het is zwaar, maar dat redden we ook nog wel, maar als je het zelf gewoon graag wilt, wat je ook beslist, ik sta achter je.

De dag daarop werd ze door de ambulance opgehaald, het hospice zat 5 minuten van ons vandaan. Ik zat achter bij haar in de ambulance, hield haar handen vast en troostte ze, het moet zo enorm verdrietig zijn geweest dat je niet thuis mag sterven, maar weer hield ze zich groot. Het enige wat ze wilde, was, dat ik het hoog-laag bed, en alle andere spullen liet ophalen, en alles weer in zijn oorspronkelijke staat bracht, zodat het geen ziekenboeg meer zou zijn, maar weer thuis.

De dag erop, heb ik het allemaal op laten halen, alles weer op zijn plek, gepoetst en gedweild, en een filmpje op mijn telefoon gemaakt, met de tekst, Huis is weer thuis, maar ze heeft het niet meer gezien.

Als ik dan de andere blogs lees,had ik het ook graag zo gewild, maar het is heel anders geworden, niet wat ik had gewild, maar er was niks te kiezen. En toch denk ik dat ik het goed heb gedaan, en met respect.

Ik hield, en houd zielsveel van mijn vrouw, dat wist ze, maar dit blijft nog wel een tijdje zeer doen. Ze heeft later ook gezegd, dat ze wist dat ik het niet zo bedoelde.

Het enige wat het goedmaakte, was haar opmerking aan het eind, "ik heb alles gekregen wat ik wilde, een man die voor me thuiskwam, die een vader voor de kinderen was, en voor ons zorgde, en die van me hield" (dat was de strekking van haar woorden, ik weet ze niet meer precies, want het raakte me zo enorm)

Dus alsjeblieft vindt elkaar, je hebt elkaar nodig, en als het niet gaat, zoals je het gehoopt had, geef het dan niet op, je hebt samen kanker, maar ieder een eigen strijd.

Ik heb vandaag de Magnolia vastgehouden, Margreet fijne kerstdagen gewenst, waar ze ook is, en gezegd dat het goed met me gaat.

Ik heb nog nooit zoveel gehuild, als sinds ik op dit forum zit, maar het doet me goed.