Kanker de andere kant update over het waarom

In kanker, de andere kant beschreef ik dat ik het van zich afduwen, heb ervaren, als van zich af trappen, en ik mezelf ook de vraag stelde, of dat nou zo nodig was.
En het antwoord blijkt JA, te zijn.

Ik had eergisteren een gesprekje met iemand die Margreet ook goed kende, en toen bleek dat zij dat wegduwen besproken hebben, en de persoon in kwestie, gaf goede raad, hoe ermee om te gaan, en me niet weg te duwen, en zonder in details te gaan, ze had ook de kennis, voor zulke gesprekken.

Ze heeft lang getwijfeld, of ze mij de inhoud van het gesprek zou vertellen, omdat het een vertrouwelijk gesprek was, maar nadat ik haar een tijd geleden heb verteld hoe ik me weggetrapt voelde, en het maar als een vreemde manier van liefde zag, heeft ze toch besloten het me te vertellen.

Margreet wist heel goed dat ze me op een keiharde manier wegduwde, en zat daar zelf ook heel erg mee.
Maar ze voelde een enorme woede in zich, over de ziekte, en wat er met haar gebeurde, en op de een of andere manier, was ik dus de enigste geschikte uitlaatklep.
Ik vond het fijn om af en toe te knuffelen, maar ze draaide me bijna altijd de rug toe, en heel vaak kreeg ik te horen, je hoeft niet naar complimentjes te vissen, die krijg je toch niet. Dat heb ik altijd als heel oneerlijk ervaren.

Maar in het gesprek zei ze ook dat ze het zo fijn vond als ik haar knuffelde, maar ze het gewoon niet kon, schijnbaar overheerste de boosheid.
En denker als ik ben, denk ik dan, dat moet verschrikkelijk voor haar geweest zijn, zo graag een knuffel willen, en zich even geborgen voelen in mijn armen, en het niet kunnen door de boosheid, die er tussen stond.

En nu ben ik verdrietig, niet voor mezelf, maar voor Margreet, ze had die knuffels zo verdiend, en zo nodig gehad, maar ze zijn er nooit geweest.

Maar ik ben blij dat ik dit nu weet, en ik denk dat ik dit alleen maar door de liefde voor Margreet vol heb kunnen houden.
Ik voel me niet schuldig, en ondanks dat het zo zeer heeft gedaan, heb ik ze niet in de steek gelaten.

Toen ik voor het eerst hoorde van de film, "komt een vrouw bij de dokter", en dan een man die vreemdgaat, had ik daar absoluut geen begrip voor, dat doe je niet, iemand die je zo nodig heeft, in de steek laten, je hebt iets aan elkaar beloofd.

Maar toen ik zo weggetrapt werd, dacht ik wel, als die het ook zo voor zijn kiezen heeft gehad, en ook zo weggeduwd is, kan ik me voorstellen dat hij het buiten de deur zocht.

En nee, ik heb het geen moment overwogen, zelfs niet met de gedachte gespeeld, hoe moeilijk het ook werd, mijn belofte tot de dood ons scheidt, dat was wat telde, al het andere was bijzaak, ik hoorde gewoon op dat moment op die plaats te zijn.

Ook over deze blog heb ik nagedacht, of ik hem zou schrijven, voor mij is het een moment om na te denken, over alles wat gebeurd is, en het geeft me nog meer rust, ze heeft gezien hoe zeer ze me deed, en toch kon ze het niet tegenhouden, maar ze heeft ook gezien, dat ik het toch probeerde,  en in zeker zin, ben ik trots dat ik die rol voor haar heb kunnen vervullen, ze had het nodig, en niemand anders waar ze het op kwijt kon, en ik denk, het is goed zo, want het feit dat ze het besefte, en het er zelf ook zo moeilijk mee had, zegt iets over de liefde die ze voor me voelde, het was geen eenrichtingsverkeer, zoals eigenlijk niks in het leven eenrichtingsverkeer is.

Maar als het herkenning schept, bij mensen die nu nog in dit zelfde proces zitten, helpt het misschien wel, om toch die knuffel te geven, om toch dicht bij elkaar te zijn, want als je met zijn tweeën, je helemaal alleen voelt, is dat een heel naar gevoel.
Wat ik al eerder beschreef, zo graag willen helpen, maar niet mogen, verscheurt je, het is echt verschrikkelijk dat gevoel, en nu begrijp ik eindelijk waarom het was

14 reacties

Hoi kato,

Misschien was het dan anders geweest, maar ik zal het nooit weten, en kort door de bocht misschien, ik wil me er niet meer mee bezighouden, er verandert niks als ik me daar gedachten over ga maken.
Eigenlijk ben ik alleen maar blij, dat ik het nu weet, want in eerste instantie, vraag je je toch af waaraan je dit verdiend hebt, en wat je fout hebt gedaan, en dat blijft aan je knagen, tot je zover bent, dat je het achter je laat.
En nu blijkt, dat het voor Margreet toch heel waardevol is geweest, en dat het geen gebrek aan liefde was, maar eerder het vertrouwen, dat het bij mij kon.

Zeker had ik het graag anders gewild, maar het leven heeft maar 1 richting, en dat is vooruit, en ik kan wel wat hebben, maar moet het wel van me afschrijven.
Het was voor ons beiden pijnlijk, dat begrijp ik hierdoor.

En stel dat er iemand in dezelfde situatie zit, en met deze blog toch een andere weg inslaat, dan heeft de blog zin gehad.

Het is een hoodstuk dat ik liever niet had geschreven, "kanker, de andere kant" want het voelt als afbreuk doen, aan mijn vrouw, maar gelukkig wordt het zo niet ervaren, en komt toch onze liefde naar voren.
Ik zie het ook niet zo, als dat ze mij dat heeft aangedaan, het blijkt, dat het ons beide is overkomen.

Jouw woorden vindt ik gewoon heel lief, als ik dat zeggen mag, dank je wel

Liefs, Peter

Laatst bewerkt: 11/01/2024 - 11:55

Hoi Clemence,

Het was helaas niet anders, en ik denk dat ik het met deze informatie achter me kan laten.
Een ding kan ik in hoofdletters schrijven LIEFDE, want dat was, het, hoe verknipt het ook was.

Dank je wel, je woorden raken me, ook al weet je ze niet te vinden, het feit dat je ze graag had gevonden, zegt genoeg

Liefs Peter

Laatst bewerkt: 11/01/2024 - 12:01

Hoi Mark,

Dank je wel voor je bemoedigende woorden.
Proberen het waarom te begrijpen, zonder dit te weten, is niet fijn, en zonder dit gesprek, zou ik altijd die vraag hebben gehad, zonder ooit het antwoord te weten.

Maar ik wil eigenlijk vragen hoe het met jou gaat, ook jij hebt met deze rotziekte te maken.

Peter

Laatst bewerkt: 13/01/2024 - 22:38

Hoi Mark,

Het is niet echt lastig, in de zin, dat het door mijn hoofd blijft malen, ik heb een heel bijzonder afscheid gehad, zoals je in de oudste 7 blogs kunt lezen.
Maar het is moeilijk om als nabestaande, je in te voelen als patiënt.

Ik ben volgens mijn broer, pragmatisch, ik probeer te beredeneren wat er achter zit, en had tijdens het ziekteproces al begrepen dat dit de rol was die voor mij weggelegd was.
Maar ik wist dus niet dat Margreet het zelf ook in de gaten had, en hoe zij, erin stond, en dat is nu wel duidelijk geworden, en nu is het goed.

Maar ik begrijp nu ook dat het voor de mensen met kanker een totaal ander verhaal is, en dat kon ik me niet zo goed voorstellen, want we hebben er nooit over gepraat.

Ik hoop dat er ook voor jou iemand is, bij wie je het kwijt kunt, want het is geen ziekte, die je alleen zou moeten doormaken.

Groetjes
Peter

Laatst bewerkt: 14/01/2024 - 00:10

Ergens snap ik wel hoe je je voelt... heb hetzelfde meegemaakt met mijn vader. 
Hij was al geen prater maar met zijn ziekte kwam hij iets los qua gesprekken. 
Maar... toch, toch wilde hij zijn dochters (ik heb nog een zusje) niet belasten met de worstelingen waar hij mee zat. Hij vond het al heel wat dat wij voor hem zorgden (wat wij normaal vonden; hij was onze vader uiteraard). 
Maar het praten over de dood, naderende dood... nee, dat deed hij niet... We hopen dat we zijn wensen hebben vervult tijdens het overlijden en begrafenis maar we hebben dit niet hem kunnen overleggen; wat hij wilde... 

en als ik dan jouw blog lees, over de afstand en dat Margreet dat ook wel zag en moeilijk vond... 
Soms kun je even niet praten en weet je de woorden niet. Het enige wat overheerst is de onmacht, boosheid en ongelijkheid en frustratie wat er met jou als mens met kanker gebeurd. Het is niet dat je niet wilt praten maar niet kunt omdat je in een attractie komt waarvan je het bestaan niet wist. Dat onderga je zelf waarbij je je naasten vergeet (in mijn geval dan). Dan vergeet je je naasten mee te nemen en zij krijgen het gevoel verstoten te worden. En ja... de gene van wie je het meeste houdt krijgt de volle laag helaas. 
Ik ben blij dat diegene open en eerlijk is geweest om het verhaal van Margeet met jou te willen delen zodat je weet wat er was, of eigenlijk niet was omdat ze worstelde met haar zelf. 

Je doet het niet slecht! Kijk es naar al jouw verhalen (ja, ik heb ze allemaal gelezen tot hier). En Hes heeft het al eerder in een reactie gezegd, dat jullie liefde ervan af springt. Dus je doet geen afbreuk aan iets, maar soms komt dit gevoel van onmacht bij jou naar boven omdat het niet is uitgesproken tussen jullie. Je weet dat je het goed hebt gedaan uit respect en liefde voor Margreet. Het waren de worstelingen van haar en jou en beide hebben gedaan wat je dacht dat goed was maar niet goed voelde. Je kent haar kant nu gelukkig en ik hoop dat je daar iets mee kunt. 
Een betere plek voor Margreet dan in jouw hart is er niet! 

Warme knuffel, Elma

Laatst bewerkt: 19/01/2024 - 15:45

En weer zitten de tranen hoog, en wordt ik stil, als ik jouw reactie lees.

In jou blogs, schrijf je over je stiefvader, en ik ben zelf eigenlijk ook een stiefvader, maar mijn kinderen zullen me nooit zo noemen, sterker nog toen de oudste zoon, ooit werd gevraagd over zijn vader, en hij mijn naam noemde, zei de ander, nee je echte vader, nou de reactie was niet mals.

Voor hun ben ik paps, en iedere keer als de 2 oudsten dat woord gebruiken, dan wordt ik echt iedere keer weer even stil, en sta ik er ook bij stil.
Ik hoop dat jij je stiefvader ook in het hart gesloten hebt.

Weet je, in een van de blogs schrijf ik over mijn kinderen, en de moeizame start met mijn dochter, en dat het goed gekomen is, en ik heb haar gezegd, je hebt het ene zinnetje nooit gezegd, waarmee je me echt pijn had gedaan "jij bent mijn vader niet"

Ik denk dat de kaart die ze me stuurde, en die ook onderaan een van de blogs staat voor zich spreekt.
Ik heb jouw blogs ook gelezen, en je schrijft mooie blogs, vol levenslust, en je lijkt me een lieve meid, (daar bedoel ik niks mee) en ik heb respect voor de manier waarop je in het leven staat, petje af

Ik geef heel graag knuffels, ook aan jou

Peter

Laatst bewerkt: 19/01/2024 - 16:04

mijn stiefvader zit in mijn hart, absoluut en geen twijfel over mogelijk! We kunnen het samen heel goed vinden en hebben de dikste lol.
alleen... ik kan hem geen vader of pa noemen. Ik had een vader en die is er niet meer. 
Mocht de tijd komen voor mijn stiefvader dan verlies ik 2 vaders, zo diep zit dat wel. Mijn moeder is ziels gelukkig met hem dus ik ben blij! 

Dank voor je compliment! Ik heb genoeg meegemaakt in mijn leven en borstkanker spande de kroon. Heb het soms nog wel moeilijk maar alleen huilen helpt mij waarbij daarna ik in de armen van mijn man helemaal kan laten gaan. 
Ik doe mijn best er iets van te maken wat met vallen en opstaan gaat. Soms moet je vallen om met andere ogen door het leven te gaan. 

Dank voor je knuffels 

Laatst bewerkt: 19/01/2024 - 16:11