Loslaten is een illusie, doorgaan niet

Ik weet allang dat loslaten een illusie is, je kunt iets wat zo lang deel heeft uitgemaakt van je leven, niet loslaten, je kunt ermee leren leven, kunt proberen de pijn niet meer te voelen, de herinneringen, die je bewaart te filteren, zodat alleen de mooie dingen overblijven.
Maar bij gelegenheid komt het terug, voel je het weer, en moet je ermee omgaan, soms is het door een gebeurtenis, of een nieuwe gebeurtenis, waardoor je een oude vergelijkt, en dan moet je door het verdriet heen, het uitzingen tot aan het eind, overslaan kan niet, en als het al zou kunnen, komt het gewoon harder terug.

De bovengaande foto is de geurkaars die ik namens de mensen van de tattoo heb gekregen, met de mededeling dat hij namens iedereen van de tattoo is, en ik hem thuis, voor mijn vrouw, op kan steken, namens de mensen van de tattoo.
Nou dat kwam wel binnen, ik heb heel erg moeten slikken, en zo zaten we op de allermooiste plaatsen van de Tattoo.
Het was daardoor nog veel emotioneler, als waar ik me op ingesteld had.
De bedoeling was, 's-middags de as uit te strooien, en dan 's-avonds om half 10, met Bob, naar de Tattoo te gaan, daar heel vast aan Margreet te denken, en ze met de klanken van de doedelzakken de hemel in te sturen.
Dat was ook de reden dat ik een programma had gevraagd via de mail, want ik hoopte dat Amazing Grace gespeeld zou worden, net zoals een het eind van Margreet's crematiedienst. niet wetende dat we daardoor een upgrade zouden krijgen.
Het nummer in de video heet The Bear, en wordt altijd aan het eind gespeeld als de Pipers, terug marcheren naar de barakken, en als laatste de Tattoo verlaten.
Mijn gevoel was, om de pipers naar de barakken te laten trekken en Margreet dan naar de hemel.

Ik had het zo te kwaad, al die lichtstralen vanaf het kasteel, die muziek, en de donkere hemel.
Vanavond heb ik de DVD van de tattoo 2015 gekeken, waar ik met Margreet ben geweest, Het was de eerste keer dat ze er was, en de nummers hadden allemaal te maken met de battle of Britain, waarvan werd gevierd dat het 70 jaar geleden was.
Heel aparte nummers, We'll meet again van Vera Lynn, en andere nummers uit die jaren, en nu ik ze weer hoor komen de tranen, want het was direct na deze vakantie dat Margreet naar het ziekenhuis moest om een teruggegroeide keelamandel te laten verwijderen, en het kanker bleek te zijn.
Hier begon de achtbaan die ons leven op zijn kop zette, en de verhoudingen tussen ons nog veel moeilijker maakte, het begin van de boksbal.

En toch zat ik nu op de Tattoo, om afscheid te nemen, om de liefde die er toch was geweest naar het eind te brengen, want dat was het echt, voor mij, alle beloftes vervuld, en ik dacht aan mijn reis een jaar eerder, de afsluiting, en de woorden van Fiona, en sindsdien, de wens om ze Fiona vinden.

Amanda's woorden 's-middags, dat ze wisten hoe moeilijk het leven met Margreet al die jaren was geweest, dat zij er niet zoveel last van hadden, maar ik, omdat ik dichtbij stond, ik al die jaren de volle laag had gekregen.
En dat doet weer opnieuw zeer, en ik besef dat ik me 8 jaar weggetrapt heb gevoeld, en niet weet hoe ik het voor elkaar gekregen heb, om het zolang vol te houden, telkens gezocht heb naar de liefde, en, In voor en tegenspoed, waar heb gemaakt.

Loslaten, na zo'n periode in mijn leven, nee dat gaat niet, soms komt het terug, komen de tranen en voel ik het weer, en het voelt verschrikkelijk.
En nu is het voorbij, komt er ineens een heel intense liefde op mijn pad, en gebeurt er iets wat we alle twee niet verwacht hadden, sterker nog we waren er niet op voorbereid, en dan blijkt dat onze grenzen, rekbaar zijn, dat er meer mogelijk is als we dachten.

Na, wat ons gebeurd is, samen slapen, en voelen dat het vertrouwd is.
We waren er allebei bang voor, dat we er niet eens toe in staat zouden zijn, als het zou gebeuren, en het voelde als een ontlading, angst die van ons afviel.
En nu gaan we door, want alles is in een paar uurtjes, totaal anders geworden.

Ik kan niet anders als mijn hart volgen, een weg terug, die is er niet, hooguit zou ik er van weg kunnen lopen, maar na alles wat voor beiden achter ons ligt, willen we niet weglopen.

Ik was altijd een beetje teleurgesteld in de liefde, had altijd verwacht dat het me helemaal mee zou slepen.
En nu ineens, is dat precies wat er gebeurt, alle twee zijn we totaal overdonderd, maar loslaten, nee dat willen we niet meer, kunnen we ook niet, we voelen de liefde van ons leven, in elkaar.