Voorgoed op een voetstuk, en het is goed zo

Iedereen die Margreet heeft gekend zet haar op een voetstuk, en voor hen was ze ook echt zo.
Zojuist een App gehad van een lieve vriendin van haar, die ze eigenlijk al kende sinds de kinderen op de peuterspeelzaal samen speelden.
Ik had haar van de week gebeld, om een update te geven, en ook zij gunt het me van harte.
Margreet kwam natuurlijk ter sprake, en dan begint het achter de ogen weer te prikken, en komen de tranen.
Het blijft zeer doen, als mensen telkens vertellen hoe lief, enz. ze was, want voor mij was ze nou eenmaal anders, en ik slik de waarheid dan in, het brengt niks, en waarschijnlijk vinden ze het ongepast.
Dan maar even een paar keer slikken, en het gesprek op iets anders brengen.
Eigenlijk wil ik dit niet meer, wat mij betreft mag ze op het voetstuk blijven staan, wat mensen voor haar gemaakt hebben, maar ik hoef het niet meer te horen.
Soms zeggen mensen, met heel goede bedoelingen, dat Margreet hier de hand in heeft gehad, en ik begrijp waarom ze het zeggen, ze bedoelen het lief.
En dan wordt ik een beetje boos, niet op de persoon die het zegt, maar op wat er gebeurd is.
Ik denk dan echt, je hebt jaren de kans gehad, je had het toen moeten doen, niet nu, en ik vertik het ook, om er zo tegenaan te kijken.
Boosheid, nee dat niet, maar ergernis, dat wel.
Het helpt natuurlijk geen ene moer, maar het zit me niet lekker, dat ik dit zo voel.
Dus ik laat het voortaan achterwege, ik laat het van me afwaaien, en denk aan de mooie momenten, die er ook genoeg waren.
En ik denk aan de afgelopen week in Edinburgh, hoe verwarrend, en heerlijk die was.

Ik denk aan de mensen die ik heb ontmoet, ik zat in de bus en moest nog drie kwartier of zo, en er kwam een vrouw naast me zitten, en op een of andere manier kwam het verhaal op kanker, ze had kanker, maar het ging nu goed, de kansen waren goed, en ik heb mijn verhaal verteld,  dat ik Fee weer had gevonden, en de liefde, en ze was gewoon heel blij voor me.
Alison, de draak van de B&B was haar man 13 jaar geleden verloren, aan dezelfde soort, als Margreet AML

Ik heb er behoefte aan, mijn verhaal te delen, en eigenlijk vindt ik aan de andere kant, bijna altijd iemand die met kanker te maken heeft gehad, ik denk dat we alle twee behoefte hebben aan een gesprek.

Toen Kathleen er was, hebben we veel gepraat, en ik heb ze de kans gegeven vragen te stellen, ik wilde dat ze me zag zoals ik was, en ook het forum kwam ter spraken, en ik zei hoe blij ik was, dat ik daar terechtgekomen was, en er zoveel lieve mensen zijn, heb het natuurlijk over Djembé gehad, en over de blogs, bezoeken, en al die fijne dingen, en dat ik door muziek soms ook gedichten en teksten schreef voor anderen, en dat ik na het afscheid in St. Giles een jaar eerder, en de woorden van Fee, een gedicht had geschreven, en dat het me geholpen had.
Ze wilde het lezen, en ik heb haar mijn telefoon gegeven, met de woorden, je mag alles lezen, ik heb geen geheimen.
En ze las:

To me you are a million things, in time, in love, in place
To me you are a million stars, under which I stand and gaze
To me you are a million miles, far away from me
To me you are a million hugs and kisses, never more, to be
To me you are a million memories, that forever stay with me

Dat was een jaar eerder mijn afscheid.
En ineens liepen de tranen over haar wangen, heb ik haar hand gepakt, het is goed meisje, het is ook best heftig.

Dat was niet de bedoeling, ik wilde alleen dat ze een idee kreeg wie de man was die naast haar zat, en dat ik gewoon anders was, en dit was duidelijk anders.

Ik heb geen zin meer om over Margreet te vertellen, heb geen zin meer om me ongemakkelijk te voelen, als er weer iemand zegt, hoe bijzonder ze was, wil ook niet meer horen, dat ze ergens de hand in heeft gehad, die kans heeft ze gehad en laten glippen.
Ik denk dat ik me weer moet herpakken, en de balans terugvinden, hardop zeggen dat ik zielsveel van ze gehouden heb, en vinden dat het goed is, maar dat dat stuk van mijn leven, los van de mooie herinneringen, voorbij is.
iedereen doet het op zijn eigen manier, misschien is dit de mijne.
Ik wil ook niet in een nieuwe relatie, mijn vorige leven met mijn vrouw meenemen.
Iemand noemde het Ex vrouw, maar zo zie ik het niet, van een Ex partner neem je bewust afscheid omdat het samen niet meer gaat.
Dit was een gedwongen afscheid.

Telkens als iemand zegt "wat erg", antwoord ik, met "we hebben een aantal mooie jaren extra gehad, dat is waar ik naar kijk"

EN HET IS GOED ZO