Mijn zoektocht naar Fiona gaat steeds beter

In mijn zevende blog schreef ik over mijn afscheid in Edinburgh, en hoe belangrijk de rol van Fiona daarbij geweest was. Ik heb het wel geprobeerd in de dagen die ik nog in Edinburgh was, maar heb haar niet meer ontmoet, ik heb dagbladen aangeschreven, het lokale radiostation, de St Cuthberts Church, en eigenlijk helemaal geen reactie ontvangen, en dat viel me toch een beetje tegen, zeker een kerk, met daarbij de kerkelijke gedachte, dat je er voor elkaar moet zijn, daarvan had ik toch wel gehoopt, in ieder geval een reactie te ontvangen.

Maar in deze dagen waar je heel veel mails krijgt, waarin mensen iets van je willen, en je iets aan willen smeren, zal daaraan wel debet zijn, en ervoor zorgen dat ze automatisch naar de spam folder gaan.

Ik ben absoluut geen fan van social media, van wat ik er tot nu toe van meekreeg, is het meer A-social media, maar een paar jaar geleden heb ik toch een facebook account aangemaakt, omdat mijn een na oudste broer schijnbaar of facebook zat, en als dat er voor nodig was om weer met hem in contact te komen, dan moest het maar. Helaas heeft hij mijn berichten wel gelezen, maar nooit beantwoord, mijn tweelingbroer had wel spaarzaam contact, maar die woont in Manchester, en vroeg hem of er iets voorgevallen was tussen ons, omdat hij me negeerde, hij heeft maandenlang niet meer op mijn tweelingbroer gereageerd. Ik heb hem vaak zat via de mail gevraagd, wat er nu eigenlijk gebeurd is, dat hij niks meer met de familie te maken wou hebben, en hem gezegd dat ik mijn ouders beloofd heb, dat de deur altijd voor hem open zou staan, ook al wil hij niks uitleggen, maar heb nooit meer een antwoord gekregen, en toen de politie bij me voor de deur stond om mede te delen dat ze hem dood in huis hadden gevonden, waar hij minstens een maand gelegen had, heb ik mijn facebook account gesloten, ik had er geen nut meer voor.

Maar voor mijn zoektocht naar Fiona, heb ik het account toch weer geopend, en ben toegetreden tot de groep Edinburgh live, waar ik mijn verhaal uiteengezet heb, en gevraagd of ze me kunnen helpen. Mijn teleurstelling was groot, dat er geen respons op kwam, ik vond ook nooit berichten waar ik iets aan had, mensen vonden het verhaal mooi, waren geroerd, maar dat was het dan ook.

Tot vandaag bleek dat men vrij kort na mijn post was begonnen te reageren, maar ik zag het nooit, en nu komen er ineens verschillende Fiona's in aanmerking die allemaal voor een advocatenkantoor vlakbij St. Cuthberts Kirkyard werken, dus die ben ik gaan benaderen, wie weet zit (mijn) Fiona er wel bij, en er is ook een reporter van Edinburgh live, die het verhaal wil weten, om te kijken, of ze kunnen helpen.

En hoe ver die mensen ook bij me vandaan zitten, het wordt me toch warm om het hart, en ik heb moeite om de tranen tegen te houden. Zoiets kleins, en tegelijk zoiets groots, dat raakt me, net zoals jullie me raken.

Wie weet vind ik haar, en kan ik ons verhaal samen, afsluiten, met een etentje, een dank je wel, en een hele hele dikke knuffel, en krijg ik ook haar verhaal te horen, over haar liefde die ze verloor, en over haar afscheid, waarbij ze al de mooie plekken heeft bezocht, waar ze samen herinneringen aan hadden, en kunnen we samen even een bijzondere band hebben.

Verder als dat kijk ik niet, maar als het een blijvend contact wordt zou dat fijn zijn, wordt het dat niet, ook prima, dan hebben we samen, ons verhaal afgemaakt.

Dus eh, duimen voor me, en ik hoop ooit het verhaal van Fiona hier op het forum te kunnen vertellen.

De foto is de plaats waar ik zat te mijmeren, toen Fiona aan kwam lopen