Nog even, en het nest is leeg

Bob, de jongste zoon wordt in Augustus 30.
Met zijn 16e zat ie al op kamers in Beek (Limburg) omdat hij een opleiding deed voor Aircraft maintenance Engineer, en de trein hebben we een tijdje geprobeerd, vanuit Venray naar Beek Elslo, maar dat was een ramp, dus werd het, op kamers, en dan moet je toch een beetje loslaten, en 16 is best jong.
En toch heeft hij zich er doorheen geslagen, zelfs, door heel heftige zaken, toen een medebewoner, straalbezopen, met doorgesneden polsen voor zijn deur lag,
Hij heeft de bloeding gestelpt, en 112 gebeld, en gewacht tot de ambulance er was, een hele heftige ervaring voor een knul van zijn leeftijd.
Er zijn 2 opleidingen op, wat vroeger Leeuwenborg heette, een voor de mechanische kant, en een voor de elektronische kant, Bob heeft beide diploma's (lijkt wel een beetje op zijn vader)

Maar na zijn schooltijd, waren kamers geen optie meer, en Margreet heeft al die jaren, door haar extra werk, de rekening betaald voor de huur.
En het is ook een tijd van bijzondere herinneringen, zo vaak als hij al een keer de trein nam, ging het mis, vooral de zondagavond, als hij vanuit huis naar zijn kamer ging, inmiddels woonde hij in Ulestraten, stopte de trein ergens, en moest hij maar zien dat hij op zijn kamer kwam, en paps was de aangewezen persoon.
Zo vaak, midden in de nacht, was ik onderweg samen met Bob, en heel vaak had ik dan de muziek van Chris Rea op staan onderweg.
Voor hem zal dat altijd een herinnering blijven, als ik er niet meer ben, iets tastbaars, van ons twee.
Ik herinner me nog een keer, dat ik hem net weggebracht had, en op de terugweg, sloeg het Noro virus toe, ik heb thuis maar net gehaald, raampje los.
Uiteindelijk hadden we er genoeg van, en toen hij zijn rijbewijs had, hebben  we een auto voor hem gekocht, gewoon uit nood.

Maar de school zat erop, kamers was geen optie, en Bob had geen andere keuze, dan, weer thuis te gaan wonen.
Voor een huurwoning, was hij niet lang genoeg ingeschreven, en voor een koophuis, kon hij, ondanks een goed salaris geen zinnige hypotheek krijgen.
Tot voor 1 1/2 maand, toen hij te horen kreeg dat er een nieuw project werd opgestart in Ravenstein, wooneenheden voor singles, en ook een paar voor kleine gezinnen, en Bob heeft tijdens het eerste gesprek al te horen gekregen dat hij zo goed als zeker een woning had, en een paar dagen later, kwam de definitieve toewijzing.
Het is een tijdelijke woning, beetje Tiny house achtig, die 15 jaar zullen blijven staan, hij heeft afgelopen week in een van de woningen alvast alle maten op kunnen nemen, en staat in de startblokken, voor als hij rond 9 Juli zijn sleutel krijgt.

En nu is het dus afwachten, en is hij between jobs, dus dat is gunstig, maar het zal toch wel even wennen worden, voor mij dan, Bob heeft 10 jaar op zichzelf gewoond, dus daar hoef ik me niet druk over te maken.
Maar toch zal het leeg zijn, en samen eten, of ergens heen gaan, is, behoudens uitzonderingen, voorbij.
Amanda komt iedere vrijdagavond langs, als ze naar Djembé trommelen gaat, en Bob wil dan ook iedere vrijdagavond langskomen, om een beetje traditie aan te houden.
En ik heb een huis vol spullen waarvan ik behoorlijk wat weg zou willen doen, zoveel boeken, die ik echt nooit van mijn leven zal lezen, meer als 100 op Margreets kamer, Char, boeken over positief in het leven staan, om je ziekte te bestrijden, over voeding, over alternatieve behandelingen, over hoe je jezelf kunt genezen, enzovoort, enzovoort.
Ik ga ze niet lezen, ik heb daar helemaal niks mee, maar Bob wil ze graag meenemen, dus zolang hij geen plek heeft voor alles, blijven ze staan.
Margreets kamertje was vroeger Bob's slaapkamer, ik heb een hele mooie klerenkast gemaakt, met van die mooie grenen louvredeuren, helemaal zelf gezaagd, gefreesd (met hulp van een vriend) en in elkaar gezet, eigen ontwerp.

De oudste zoon Bastiaan, heeft onlangs een flatje gekocht in Rotterdam, dus alle drie de kinderen, zijn onder de pannen.

Ik heb ze gevraagd, uit te zoeken, wat er allemaal op zolder staat, dat bewaard moet worden, en er stickertjes op te plakken, wie, wat meeneemt, de rest is afgevoerd.
Mijn slaapkamer laat ik zoals hij is, we hadden niet zo lang geleden, een heel mooi bed gekocht, bij Swiss Sense, kleidingkast, en tegen de andere wand, staat een kast, met honderden stripboeken, en gewone boeken, waarvan een aantal puur jeugdsentiment zijn, de hele serie van Bob Evers, en een extra boek van dezelfde schrijver, wat nooit uitgebracht is, een kennis die ik vaak heb geholpen met zijn computerproblemen, heb ik de tekst opgestuurd, en een foto van, wat de kaft had moeten worden, en hij heeft het afgedrukt (hij was ooit boekdrukker, en boekbinder) en hij heeft het boekje voor mij gemaakt.
Ik laat het huis zoals het is, zodat het een thuis voor de kinderen blijft.
Het zal wel even wennen worden, als er straks niemand meer is, om voor te zorgen, maar ik red me wel.
Een vreemd idee dat ik 34 jaar gezorgd heb, en het nu definitief afgelopen is.
Maar Oppas opa wordt de volgende uitdaging, Amanda heeft haar droombaan die ze al 20 jaar door omstandigheden, telkens af heeft moeten slaan, eindelijk gekregen, en dat betekent, dat ik 2 middagjes in de week, de kleinkinderen opvang, in hun huis, en dan kan zij, zonder zorgen, de opleiding doen, en tegelijk aan het werk gaan.

Het is wel een grote verandering, geen partner meer, met pensioen, het huis na 34 jaar leeg, en geen zorg meer.
We zullen het zien.
Augustus ben ik van de 10 t/m de 17e in Edinburgh, voor het laatste afscheid van Margreet, ze wilde dat we een beetje van haar as uitstrooien in Edinburgh, en na overleg met de kinderen, hebben we gekozen voor St. Anthony's chapel op Arthurs Seat, vanwaar ze heel Edinburgh kan overzien, en ik hoop dat aan het eind van mijn leven, ook een beetje van mijn as, op dezelfde plaats uitgestrooid kan worden, zodat we weer samen zijn.
De enige plaats waar een foto van ons twee samen is gemaakt