Vandaag heb ik die ene dag

Vandaag 16 Juni zou Margreet die magische 65 jaar zijn geworden.
Magisch, omdat het ooit stond, voor het einde van je werkzame leven, en het begin, van de rest van je leven.
Gisteren is er een goede vriendin van haar op bezoek gekomen, in verband met Margreets verjaardag vandaag, en heeft een mooie bos bloemen gebracht.
En vandaag is het vader dag, een dag die we eigenlijk nooit echt gevierd hebben, moeder dag vonden we wel iets om te vieren, daarnaast was vader dag altijd in het weekend van Margreets verjaardag, dus werd alleen de verjaardag gevierd, ik vond niet dat ik haar verjaardag moest verpesten.
Maar vandaag is anders, Margreet is er niet meer, en ik gebruik haar verjaardag, om gewoon aan haar te denken, ik kan niet vieren dat ze een jaar ouder is geworden, ze is op 63 stil blijven staan.
Maar ik voel me heel erg vader, en Amanda had met de kinderen langs willen komen, maar ik ben niet in de stemming.
Telkens als ik ermee geconfronteerd wordt, lopen de tranen, want ondanks dat de laatste jaren geen pretje waren, mis ik ze ineens, en hield zielsveel van ze.
Ik wilde dat ik vandaag gewoon kon overslaan, maar dat kan nu eenmaal niet.
Straks ga ik met Bob naar pannenkoekenrestaurant De Bosrand, in Arcen, tot nu toe het allerbeste pannenkoeken restaurant dat we kennen, en dat zegt wat, want we hebben er heel veel geprobeerd door Nederland.
En daar kom ik Margreet ook weer tegen, we zijn er zo vaak geweest met de kinderen, later de kleinkinderen, met mijn schoonmoeder, en de 2 partners, die ze aan het eind van haar leven, overleefd heeft.
Maar als er een ding is wat ik over verdriet heb geleerd is, dat je er DOORHEEN moet, omheen is geen optie, want dan moet je er een andere keer doorheen.
Dus ik laat het over me heen komen, en onderga het.
En dan zijn er tegelijkertijd ook de mensen die me Appjes sturen, om te laten weten dat ze aan me denken, en dat ze weten hoe moeilijk deze dag kan zijn, die het vaak zelf ook aan den lijve ondervonden hebben.
Die magische 65 jaar die ze niet heeft mogen beleven, en nu zou de rest van ons leven begonnen moeten zijn, maar deze rest, zijn dus de herinneringen, en meer zal het nooit worden.

Dus lieverd, ik denk aan je en mis je, en huil om je, maar ga toch door om er iets van te maken.
Toevoeging
-----------------------------------------------------------------------------------------------------Het pannenkoeken restaurant zat afgeladen vol, dus maar verder gereden, en bij Sushimi in Venlo gaan eten, ook daar is de herinnering.
Toen we op 6 Februari te horen kregen dat alle behandelingen gestaakt werden, en het een kwestie van dagen zou zijn, zijn we, zoals altijd op een dieptepunt, daar uit gaan eten.
Het was de laatste keer, en Bob heeft er een audio opname gemaakt, hoe Margreet hun reis naar Edinburgh in 2017, zich hebben bescheurd van de lach, toen de stroom uitviel in hun kamer.
Tot op het laatst hebben we er alles uitgehaald, maar daarna was Margreet er klaar mee. om de moed erin te houden, en begon het sterven.