Ritme

Geef me een trommel en ik maak ritme.
Maar het ritme van mijn leven ligt overhoop.
Eigenlijk lijkt iedere dag op de vorige, moet ik soms echt nadenken, welke dag het nou precies is.
Het gaat aan me voorbij als ik niet bewust iets doe, en dat is nu net het moeilijke stuk.
Op weg naar de dag dat je het werkzame leven stopt, ben je toch aan het plannen, om te zorgen dat je niet in dat zogenaamde gat valt, niet achter de geraniums, of wat voor planten dan ook, gaat zitten.
Maar in die planning, ben je met z'n twee, daag je elkaar uit, en doe je soms ook dingen, om de ander te plezieren.
Maar ik had ook de hoop dat Margreet en ik, als we dingen samen konden doen, meer naar elkaar toe zouden trekken, en we het mooie in elkaar weer zouden herontdekken, of beter gezegd dat Margreet dat zou doen.
Reis naar Kreta, Edinburgh, beetje Europa verkennen.
Maar we waren zo anders, in wat we leuk vonden, Margreet was, van de musea, van al die dingen bezoeken, die volgens de reisgidsen de moeite waard waren.
Musea vindt ik okay, zolang je er niet uren in rond hoeft te dwalen, en een anatomisch museum da's niks voor mij, komt te dicht bij mijn eigen sterfelijkheid.
Tijdens onze bezoeken aan Edinburgh, liepen we makkelijk 30 of 40Km op een dag, altijd op weg naar het volgende op Margreet's agenda.
Tijdens mijn weekje Taipei heb ik bijvoorbeeld het Royal Palace museum bezocht.
Nou zal ik niet gauw ergens komen, waar je Ming Porselein kunt zien, maar daar staat het in overvloed, mooie vazen, borden kopjes, potjes en schalen.
Maar voor mij blijven het borden, kopjes, potjes en schalen, zeker zijn de beschilderingen mooi, en is het heel erg dun, maar het is en blijft een gebruiksvoorwerp.
Maar okay 1 zaal vol, dat overleef ik wel, en ik heb mijn best gedaan, de details in me op te nemen.
Ik wist niet dat er ook nog Xing porselein was, en nog meer soorten.
Na een tijdje, vond ik het gewoon, meer van hetzelfde, borden, kopjes, potjes en schalen.
Ik weet het, er hangt een hele geschiedenis aan vast, maar dat kan mij niet echt boeien, ik ben toch een soort cultuurbarbaar.
Tot ik bij een kleine zaal kwam met allerlei waaiers, en daar bleken o.a. liefdesgedichten en verklaringen op te staan, maar het meeste waaiers waren al zo oud, dat niemand nog kon vertalen wat erop stond, ze kenden het schrift niet.
En dat boeide me wel, het ging om mensen, niet om objecten, en sommige van de teksten zeiden iets van de persoon die ze geschreven had, en soms sprak er diepe liefde uit.
ik ben geen technische kijker, ik kijk alleen of ik het mooi vindt.
Tijdens onze 2e reis naar Edinburgh, heb ik tegen Margreet gezegd, we gaan eens een paar uren ons eigen ding doen, we zien elkaar weer hier rond ..... uur, dan gaan we lekker ergens eten.
Ik ben in Princess street Gardens aan de wandel gegaan, op plekjes geweest waar je niet zo gauw zult komen, op een bankje in de schaduw (het was 30 graden), ogen dicht, de lucht opsnuiven, ieder plekje heeft zijn eigen geurtje, luisteren naar de mensen die een stuk verder beneden in het park zaten, lekker door de steegjes in de old town gedwaald, kopje koffie.
Dat is mijn manier van vakantie, er zijn, niet alles opzoeken, wat je in de beperkte tijd kunt, en als een raket door de bezienswaardigheden rennen, ik moet dit nog zien, oh, ik moet dat nog zien, oh ik wil daar nog naartoe, hebben we daar nog tijd voor.
Mijn laatste bezoek aan Edinburgh was afscheid, alle plekjes opzoeken, maar wel op iedere plek even stilstaan, ogen dicht, geur opsnuiven, geluiden van de stad, en de mensen, even in het hier en nu zijn, en tegelijk ook, in het DAAR.
Kreta idem dito, echt de tijd genomen, af en toe stil gestaan, en bedacht, hoe ver ik van huis ben, en beseffend dat dit, voor de mensen daar thuis is, hun leven, en ik mocht daar een stukje in mee lopen.
En ondanks dat we zo verschillend waren, vulden we elkaar ook weer aan, en konden ervan genieten, ieder op zijn eigen manier.
En dat had ik gepland, zouden we gaan doen, en als het geld er was, stond er een bezoek aan een woestijn op mijn lijstje, zonder lucht en lichtvervuiling, het firmament  bekijken, dat was iets wat we samen wilden doen.
Voor de rest, was het een kwestie van gevulde, en minder gevulde dagen hebben.
Margreet was zeker na het eerste bezoek aan Edinburgh al meer van het spirituele, iets waar ik niks mee heb.
Ik vond dat ze het recht had om dat te onderzoeken.
Ik kan mezelf in de spiegel aankijken, en zeggen, dat ik ze nooit belemmerd heb, in het vinden van haar weg, we waren wel een eenheid, maar niet hetzelfde.
Maar dan volgt er ook een soort van scheidsmuur, die Margreet optrok, ze besliste voor me, dat ik er toch niks aan zou vinden, en vertelde niks meer.
Soms vroeg ik ernaar, maar dat deelde ze alleen met andere mensen, dat wat ik wilde, wilde ze niet delen.
Ik heb daar altijd anders in gestaan, toen ze een keer naar een Reiki healing sessie ging van de lerares waar ze het vak van leerde, heb ik gevraagd of ik mee mocht, omdat ik gewoon zelf wilde ervaren hoe dat was, en of het iets met me deed, ook om haar te laten weten, dat ik het niet afwees, en ervoor open stond.
Helemaal niks, niet voor, niet tijdens, en niet na, en toch weet ik dat het werkt, dat heeft ze vaak bewezen.
Nadat kanker zijn intrede deed, ben ik mee gaan zoeken, of wellicht Yoga iets zou zijn.
Chakra, voor degenen die erin geloven, iets essentieels, maar ik heb er niks mee, toch heb ik het nooit afgewezen, sterker nog, ik heb zelf Yoga op haar pad gebracht.
Het boek van alle antwoorden ligt hier ook nog, iets vragen, en dan gewoon een willekeurige bladzijde openslaan, en daar stond het antwoord, en het klopte, want het was op allerlei manieren uit te leggen, kon niet missen, het is maar hoe dat je het lezen wil.
Pendelen, heeft ze ook gedaan, pendel geladen, met haar energie, en door een duidelijke vraag te stellen gaf die het antwoord.
Ze zou niet aan kanker overlijden dus, zei de pendel, maar helaas had die het mis.
Ik snap dat ze alles aangreep waarvan ze dacht/voelde dat het haar zou helpen.
Toen kanker begon heb ik gezegd, ik zal altijd achter je staan, wat je ook beslist, maar een ding kan ik niet achter staan, als je alleen maar voor het alternatieve gaat.
Ik kende een paar mensen  die de reguliere behandeling deden, en het ging goed met ze, tot ze alles afwezen, en alleen nog maar alternatief gingen, en een paar weken later kwamen te overlijden, een hartverscheurend verhaal.
Een klein meisje en haar grotere broertje, ze woonden bij hun moeder na de scheiding, moeder kreeg kanker, en het ging goed met de behandelingen, tot ze ermee stopte, en binnen een paar weken was ze weg, een van haar laatste woorden was, dat ze spijt had dat ze gestopt was met de reguliere behandeling.
En dus kwam vader in de picture, en deed die echt zijn best de beste vader te zijn die er was, tot ze een keer in de auto onderweg waren, en hij achter het stuur in elkaar zakte, het grotere broertje pakte het stuur en ontweek de bomen, en remde, maar vader had een hartstilstand, en toen hadden ze niemand meer.
En dat was niet het enige verhaal, daarom heb ik ze gezegd dat ik daar niet achter kon staan.
Niet dat het wat uitgemaakt zou hebben, als Margreet er toch voor zou hebben gekozen, zou ik achter ze gestaan hebben, want in voor en tegenspoed, zijn geen loze woorden.
Er zullen mensen zijn, die er echt iets aan hebben, maar niemand hoeft mij te overtuigen.
De bio magnetiseur was zijn pendel kwijt, en ontdekte dat hij zelf de pendel was geworden, stond heen en weer te zwaaien, alles is weg zei hij, ik maak een afspraak voor over een paar maanden, want ik zie dat u er over een paar maanden nog zult zijn.
Margreet kwam in tranen thuis, hij zegt dat alles weg is, en zijn hele pendel verhaal, sorry voor de believers, maar als ik even een emmertje mag, ik wordt spontaan onpasselijk.
Als ie twee weken had gezegd, had ie mogelijk nog gelijk gehad, maar eigenlijk ook niet, want dat was haar sterfdag.
Toch heb ik Margreet, ondanks dat ik er geen geloof aan hechtte, gezegd, dat ze het moest proberen, de kosten, jammer dan, het is maar geld.

En toch zal ik het nooit tegenspreken, want ik weet dat er dingen zijn die toch werken, en niet verklaard kunnen worden.
Er staan hier ook boeken van de Chinese astrologie, en de meest vreemde dingen, het is dat Bob ze wil bewaren, als het aan mij lag liet ik al Margreet haar vriendinnen, uitzoeken, wat ze willen hebben, en de rest naar de 2e hands boekwinkel.
Margreet had al een heel pakket met boeken, en bijzondere dingen aan Inge gestuurd, haar lieve vriendin, haar cadeautje.
Ik ben er niet kwaad op hoor, absoluut niet, ik ben eigenlijk niet kwaad op hoe de dingen gegaan zijn, ik tel de mooie dingen die we in onze extra tijd hebben gedaan.
Ik voel geen woede, voel ook niet of me onrecht is gedaan door het leven, zeker hadden dingen anders gekund, maar je bent met zijn tweeën, en wisselwerking bepaalt heel veel in het leven.
En ritme, het ritme van het leven dat doortikt, alleen op dit moment is ieder tikje hetzelfde.
Als strakjes de laatste rommel van Bob is verdwenen, en daarbij heb ik het over de dingen die hij zelf niet de moeite van het bewaren waard vindt, dan is het huis leeg, maar tegelijkertijd ook vol.
We, eigenlijk moet ik nu zeggen IK, heb een gezellig huis, veel boeken, CD's en DVD's en het is en blijft, toch thuis.
Maar soms zou ik het liefst de deur achter me dicht trekken, en vertrekken.
Want het leven dat we gepland hadden vanuit dit huis, te gaan leven, is er niet meer.
In plaats daarvan zoek ik naar waar het verder gaat, en dat heb ik nog niet gevonden.
Dus sommigen van jullie zullen nog wel de nodige blogs van me voorbij zien komen, flauwe Appjes, en koffiebezoekjes, en ik ben blij dat mensen reageren, dat ik af en toe het samen even mag voelen, en gewoon even lief mag zijn.
Maar ik voel me gelukkig, want ik heb zoveel om me gelukkig over te voelen, ik heb de pap al klaarstaan, nu nog wat krenten erin doen, maar raar is het wel, als alles ineens anders is geworden.
Probeer daar maar eens iets van te maken, mij is het nog niet gelukt, maar ik weet het zeker, voor ik het tijdelijke voor het eeuwige omwissel, weet ik het.
Ik voel met net die kip, die tegen de andere kip zegt, are you tokking to me?

Ik heb een aantal amper gelezen blogs verwijderd, voor degene die, zoals Vuurpaard het noemt. een leesmarathon willen gaan doen.
Zorg ervoor dat je een kopje thee of koffie hebt, of beter gelijk een kan, en voldoende koekjes, 1 pakje zakdoekjes zal voldoende zijn schat ik zo.