Soms lukt het zelfs om een plan op te stellen

Tussen alle hektiek door, zijn Fee en ik, best wel eens serieus.
Door alles wat er gebeurt voelen we ons jong.|
Ik was vanmiddag de Grannany, en heb Amanda verteld dat ik graag met de kerstdagen naar Schotland ga, en we even moeten kijken voor de planning.
Maar ze zei, ga gewoon lekker je ding doen, en dat bedoelde ze op een lieve manier.
Dus Heb ik Fee laten weten dat ik voor de kerst naar haar toekom, en ergens in het nieuwe jaar weer vertrek, en de vertrekdatum staat nog niet vast.

Ik heb een vlucht geboekt voor de 19e december en ben dan om 09:30 UK time in Edinburgh.
Ik denk dat ik dan de airlink bus naar het centrum neem, en ik weet waar ik uit moet stappen, om zo'n beetje voor de deur van haar kantoor te staan.
Rona, haar secretaresse en zij, doen dan nog even een drankje op het afgelopen jaar, en dan gaat de boel een maand op slot.
Ook Rona heeft natuurlijk het nodige meegekregen, en wil ook weleens zien wie die lange man is, die het hart van haar baas gekregen heeft.
En Fee had het eigenlijk niet verwacht, wel gehoopt, maar dacht dat de familiezaken in de weg zouden zitten.
Bastiaan zal de kerstdagen wel bij zijn vriendin in Frankfurt doorbrengen, Bob heeft niet echt plannen, en het hangt ook af van wanneer zijn nieuwe baan kan beginnen.
Hij heeft een sollicitatie lopen bij ASML, en de vacature stond al een tijd open, maar ze konden niemand vinden met voldoende technische kennis, en probleemoplossend vermogen.
Bob is waarschijnlijk ook hoogbegaafd, pakt ook dingen op die buiten zijn kennisniveau liggen, en verdiept zich erin, en doet het gewoon, een beetje wat ik in mijn werkzame leven gedaan heb
Hij heeft 2 opleidingen gevolgd bij Leeuwenborgh op Maatsricht Aachen airport, en de school had 2  vliegsimulators, een hele grote joekel van Boeing, waarvan de computers, een hele huiskamer in beslag zouden nemen, en een van een kleiner type vliegtuig, en natuurlijk de daarbijbehorende cockpits.
Maar ze waren beide defect, en de school had eigenlijk besloten om ze af te voeren, omdat het een kapitaal kostte om ze te laten repareren.
Bob heeft samen met een medestudent de taak op zich genomen om te kijken of ze er een aan de gang konden krijgen, en ik heb geholpen met computerspullen, en zij hebben de klokjes vervangen door Arduino motortjes, en de software herschreven, toen hij de school verliet, hadden ze twee volledig werkende simulators, en bij zijn afscheid, zij de leraar ook dat ze hem zouden bellen, als ze problemen hadden met de simulator.
Grappig dat je in zo'n high tech omgeving zulke dingen kunt doen.
Ik heb voor alle kinderen computers gebouwd, en Bastiaan en Bob waren behoorlijk technisch, en ik heb ze geleerd, hoe ze er zelf een moeten bouwen, en hoe ze problemen konden oplossen, en een fatsoenlijke diagnose konden uitvoeren, die ze altijd bij de oorzaak van het probleem bracht.
Bob was de IT guy van de school, als de school of de lerareren er niet uit kwamen, werd de hulp van Bob ingeroepen. Het heeft zo zijn voordelen als je er iets vanaf weet.
De foto's onder de blog, zijn van Bob, tijdens een van zijn projecten, hij kreeg de taak de f16 weer helemaal origineel te maken.
Ik ben trots op mijn kinderen, ook Amanda is een ster, ze ziet in de zorg, wat er gedaan moet worden, als er een onverwacht voorval is, en handelt gelijk, en verdeelt taken, dat is ook waarom ze ooit op een ambulance wil werken, dat is haar ding.
Maar goed, ik wijk een beetje af van het verhaal.
maar Bob heeft goede hoop dat hij bij ASML aan de slag kan, in de servicedienst voor de gecompliceerde machines.
Hij vindt het leuk om opppas te zijn, de kinderen zijn gek op ome Bob.
 

Maar ik ga dus mijn ding doen tijdens de kerstdagen, dan heeft Fee ook echt de tijd, en hoeft ze niet allerlei vrije dagen in te plannen.
Dat gezicht toen ze belde, als een kind zo blij, en dat voelen we alle twee zo.
We hebben het erover hoe dat het zo heeft kunnen gebeuren, dat we zo voor elkaar gevallen zijn, maar eigenlijk weten we het niet, weten alleen dat het fantastisch voelt, voelen ons net kinderen.
En voor mij voelt het echt als een nieuwe weg die ik insla, dus gisteren in het bos gewandeld, plekjes gezocht waar ik met Margreet ook vaak heb gelopen. dat kan ook niet anders, we hebben al die paden bewandeld.
En dan voel ik toch dat ik op een of andere manier afscheid aan het nemen ben, praat hardop met Margreet, over wat er allemaal gebeurd is, over wat niet zo had moeten zijn, en dat ik het niet fijn vindt, dat zo te moeten voelen, en dat ik het erg vindt, en niet graag slecht over haar praat, ik wil ze toch achterlaten, met het gevoel dat het nu goed is, no hard feelings.
Dat er onnodig veel pijn is geweest, en ik het nu achter me ga laten, en ik vertel haar dat het afscheid is, en het misschien de laatste keer is dat ik er loop, en dat ik me rot voel over alles, maar het nu mijn tijd is, en ik er iets moois van ga maken.
En terwijl ik het bos uitloop, vertrekt het bedrukkende gevoel, maar niet zonder dat ik even moet huilen, om wat geweest is.en vooral om wat niet geweest is.
Maar het is tijd om verder te gaan, dus denk ik aan de mooie momenten, en zeg hardop dank je wel voor alles wat we gehad hebben, het was zeker ook mooi.