Telkens afscheid

Het jaar zit er weer op, en ik denk veel na, over de dingen die jullie schrijven, en de dingen die ik zelf voel.

Ik worstel met het idee dat er zoveel mensen zijn, met intens verdriet, en het voor mij zo makkelijk lijkt, en ik kan het niet verklaren, wil het eigenlijk ook niet.

Oudjaar stipt middernacht, stond ik in de tuin, had de stam van de Magnolia vast, en heb tegen Margreet gepraat, in de hoop dat ze het ergens hoort.

Gelukkig nieuwjaar kon ik ze moeilijk wensen, maar ik heb wel laten weten dat ik aan ze dacht, en dankbaar ben voor alles wat we samen gehad hebben, dat ik hoop dat ze goed aangekomen is, en dat ik nog steeds van haar houd, en dat dit eerste oud en nieuw alleen, voortaan zo zal voelen.

Met veel dingen die ik doe, voelt het alsof ik telkens afscheid neem, van weer een stukje vertrouwdheid, weer iets achter me laat, en ondanks dat het goed is doet het ook telkens zeer, en de tranen zitten hoog, komen weer met de muziek en de teksten.

Ik weet niet hoe ik me moet voelen, voel ik me alleen, verdrietig, of even weggestopt, in een hoekje van het leven?

Een ding weet ik wel, ik mag me zo voelen, en het enige gevoel dat in het rijtje ontbreekt is schuldgevoel, dat heb ik niet, ik heb alles gegeven wat ik in me had, alles gedaan wat ik kon, veel pijn weggeslikt, voor het grotere goed, en hoewel ik het anders had gewild, is het goed zo.

Wat ik wel heel erg mis, is even vastgehouden worden, want ondanks alle goede bedoelingen, voel ik toch dat ik er alleen voor sta, dat ik het echt alleen moet doen, alle lieve woorden ten spijt, voel me soms net een Melaatse, die je moet mijden.

De kinderen weten dat de blog er is, maar kunnen het niet lezen, en van hun kan ik het begrijpen,maar het gaat langzaam beter. Andere mensen die weten dat de blogs er zijn, kunnen het niet aan om het te lezen, maar wij leven het, en is het een way of life geworden, maar samen knokken we ons erdoor, hier sta je er niet alleen voor.

Dank je wel aan alle lieve mensen