Tussen weemoed en gemis, verlies en doorgaan

  • Openbaar blog
  • donderdag 28 maart 2024
  • 112 x gelezen

Deze blog, heeft heel lang, in mijn hoofd rondgespookt.

Na heel veel jaren begint er eindelijk langzaamaan rust in mijn leven te komen.
Ik ben wat vaker thuis, maar voel wel de drang om even het contact te zoeken.
En ik heb nu tijd om muziek te luisteren, maar muziek is tegelijkertijd ook emotie en herinnering.
Het is ook een moment van bezinning, wat had ik, waar ben ik, waar ga ik heen.

Margreet had ons gevraagd voor de crematie dienst, ieder zelf een stuk muziek uit te zoeken, en omdat ik ook het voorwoord, en het stukje ingevuld heb dat Margreet, niet meer heeft kunnen schrijven, heb ik twee stukjes muziek uitgezocht.
Voor mij waren dat  Faiths song en I've been this way before van Neil Diamond, Ik had van Margreet voor Sinterklaas de CD Classic Diamonds van Neil Diamond gekregen, en de tranen sprongen me in de ogen, ze wist wat muziek voor mij betekent.
En als ik nu Faiths Song luister, dan denk ik:
Je ik heb je alles gegeven wat je nodig had, en alles wat ik in me had.
Gaf je mij hart, en alles wat erin zat, en hoewel ik je kwijt ben, slaat het nog steeds voor je.
En hoewel het gebroken is, ik adem nog steeds.

Tijdens de dienst von ik het moeilijk om te luisteren, dan wil je even niet de emotie, die had ik al beleefd, toen ik de tekst schreef, en de muziek uitkoos.
Maar nu luister ik het, en komen al de emoties nog veel heviger binnen.
Het doet zeer, het herbeleven, maar tegelijkertijd, waren het de woorden, die ik Margreet meegaf, en de woorden, die vertelden hoe ik me voelde, waarmee ik me uitdrukte.

Zelfde geldt voor het nummer van Neil Diamond

Ik ben geweigerd, en weer teruggehaald
En ik weet dat ik ooit weer in je ogen kijk.
Ik heb mijn lied al eerder gezongen, maar zing het nog één keer.
Sommige mensen huilen, sommige zingen
Sommige gaan door zonder te weten waarom

Het zijn woorden die op ons beide van toepassing waren.
Ik zeg het naast mijn woorden, ook me de muziek
Misschien is het moeilijk, je voor te stellen, dat ik de tranen telkens weer op zoek, maar anders blijven ze in mij vast zitten, en dat is niet de manier, waarop ik de rest van mijn leven wil zijn.
Ja, ik heb verloren, maar ik heb ook iets teruggekregen, en jullie zorgen ervoor dat ik me weer heel voel.
Luister de nummers maar, dan weet je wat ik voel

Reageren
Volgend blogbericht

3 reacties

Ik heb dat ook de eerste jaren veel gedaan, de tranen opzoeken met muziek en foto's. Alleen thuis zijn en huilen maar. Dus ik kan me wel voorstellen dat je de tranen opzoekt. Het gaf mij vaak weer beetje lucht.

Groeten van Lia

Laatst bewerkt: 28/03/2024 - 21:58
Reageren

Hoi Lia,

De foto's kijken gaat me om de herinnering, en het terughalen van de momenten, en gewoon dankbaar zijn, voor alles wat we samen gehad hebben, 33 jaar is een tijd waarin veel gebeurt in je leven.
De muziek, is voor mij de manier om bij de emoties te komen, anders komt het er niet uit.
Ik zoek het echt op.
Is het voor jou de melodie, of de tekst, of beide?
Tijdens de crematie, was het voor mij de manier, om beide kanten van het verhaal te vertellen, ie van Margreet, en die van mij, vandaar dat ik stukjes van de tekst, in de blog verwerkt heb.
Maar ik was een tijdje geleden bij iemand op bezoek, en heb haar gevraagd, welk stukje muziek, voor haar een bijzondere betekenis had, en toen we dat samen luisterden, kwamen bij ons beide de tranen spontaan.
Het verbindt, en zorgt dat je een gevoel deelt.

Dank je wel voor je reactie.
Groetjes Peter

Laatst bewerkt: 28/03/2024 - 22:26
Reageren